अमानवीय...?

अंजली>>>

महेश्_महेश, तुम्हाला 'काळी जोगीण' म्हणायचं आहे का?

हे काय सर्वांच्या भुताच्या गोष्टी संपल्या?? मी रोज येते इथे पण कोणी काही लिहीतच नाही...:( मला असले अनुभव येत नाही एक आला तो लिहिला.....अजुन काही नाही.....पण नवीन काही वाचायला मिळेल अशी अपेक्षा आहे.....

मला हा धागा फार आवडतो

अरे मन्द तिने साडी घातली असेल ना...........

बाळ जेव्हा क्रिएटीव्हीटी संपते अणि डोक बाजूला ठेवून विनोद करायची वेळ येते तेव्हा मराठी अभिनेते साडी नेसतात.
फू च्या समोर तू हे धाड्स कस्स केलस म्हणून ळ परीक्षक त्याच कौतुक करतात.

असो!!!

https://www.facebook.com/MyHorrorExperience?ref=stream
आशुचँप >>> या लिंक वर तुमची कथा टाकली आहे कोणितरी.....

हा धागा नेहमी अमावास्या असल्यावर किंवा त्याच्या आसपासच का बरं वर आणला जातो बुवा ????? नेहमी पडणारा प्रश्न ????

यशस्विनी, हेच तर खरं अमानवीय आहे, अमावस्येला धागा असा आपसूकच वर येणं!

यशस्विनी, हेच तर खरं अमानवीय आहे, अमावस्येला धागा असा आपसूकच वर येणं!
>>अमावस्ये पर्यंत हा धागा वाड्याच्या 'आतल्या' खोलीत बंद असतो पण अमावस्येला ह्या धाग्याला वर येण्यापासुन अ‍ॅडमीन पण नाही रोखु शकत

_सचिन,

सॅको

नमस्कार मिंत्रानो,

या धाग्यावारचे आणि मायबोलीवरचे माझे पहिलेच लेखन त्यामुळे लिखाणात काही चूक आढळ्यास समजून घ्यावे .
तसे पाहता भूत आणि या अमानवीय गोष्टी वरती माझा बिलकुल विश्वास नव्हता त्यामुळे मी हा धागा अगदी मजा घेऊन वाचत होतो त्यामध्ये तुम्ही लिहिलेले स्वः अनुभव आणि दुसर्यांना आलेले अनुभव वाचून माझ्या मनात देखील शंकेची पाल चुकचुकली आणि मी देखील या गोष्टीचा अगदी गांभीर्याने विचार करू लागलो होतो. आणि माझ्या मनात देखील भीती निर्माण झाली .
अगदी दोनच दिवसापूर्वी मी माझ्या मित्राबरोबर त्याच्या टेरेस वरती गप्पा मारत बसलो होतो . तसे आम्ही नेहमीच रात्रीचे जेवण वैगरे आटपून ११:३० / १२:०० वाजेपर्यंत गप्पा मारत असायचो पण त्या दिवशी मात्र गप्पांच्या ओघात रात्रीचे १२:३० कधी वाजले आम्हा दोघांनाही समजले नाही .त्या दिवशी आमावस्या होती हे आम्हा दोघांनाही माहित नव्हते आणि जरी माहित असते तरी काही फरक आम्हाला पडला नसता कारण आम्ही दोघेही या गोष्टी कधी मनावर घेत नव्हतो .
त्याची बिल्डींग हि तीन मजल्याची असून एकच विंग त्या मध्ये आहे त्यामुळे टेरेसचा प्रवेशद्वार हा सुद्धा एकच आहे . आम्ही अगदी टेरेसच्या प्रवेशद्वारापाशीच गप्पा मारत बसलो होतो . मस्त थंडगार हवा होती पण पाऊस त्या वेळी पडत नव्हता .
मला मात्र त्या दिवशी त्याच्या टेरेस वर काही वेगळीच लक्षणे दिसत होती सुरुवातीला मी माझ्या मनाचीच समजूत काढली की हे भासच आहेत आणि मी त्याकडे दुर्लक्ष केले . पण मला एकसारखे वाटत होते कि आपल्या अवतीभोवती कोणीतरी रेंगाळत आहे मी माझ्या मित्राला देखील या बाबत सांगितले पण त्याने ते मस्करी वरती नेले. रात्रीचे १२:३० वाजले आहेत हे मी त्याच्या लक्षात आणून दिले आणि आम्ही तेथून निघणार तोच अचानकपणे लाईट गेली आम्ही बाहेर डोकावून पाहिले तर मिट्ट काळोख पसरलेला होता मग माझ्या मित्राने सुचविले कि लाईट येईपर्यंत आणखीन थोडा वेळ इथेच थांबू माझी इत्चा होत नव्हती पण बाहेर आणि त्याच्या जिन्यात मिट्ट काळोख पसरलेला होता आणि माझे घर त्याच्या घरापासून १० मिनिटाच्या अंतरावर असल्यामुळे मी देखील नाईलाजाने लाईट येईपर्यंत तेथे आणखीन थोडावेळ थांबण्याचा निर्णय घेतला . टेरेसवर आम्हा दोघांव्यतिरिक्त कोणीच नव्हते .
माझे भास हे अधिकच दिर्घ होऊ लागले होते पण आता त्या क्षणाला लाईट येई पर्यंत काहीच पर्याय माझ्याकडे नव्हता . माझा मित्र माझ्या समोरच बसला होता त्याच्या कडे पाहून मी बोलत असताना त्याच्या पाठीमागे एक हिरवीगार साडी नेसलेली , केस मोकळे सोडलेली आणि कपाळाला मोठे कुंकू असलेली आणि डोळ्यामध्ये ऐक विशिष्ट प्रकारचे भाव असलेली एक स्त्री प्रत्यक्ष माझ्या नजरेत पडली , मी २ मिनिट तिच्याकडे बघूनच होतो कारण हे खरे आहे कि मला भास होत आहे याची शहानिशा करत होतो आणि माझी बोबडीच वळली माझा मित्र सुधा गोंधळला मी असा काय करतो आहे म्हणून तो मला जोरजोराने हलवीत होतो हे मला समजत होते पण मला त्याच्याशी काहीच बोलता येत नव्हते मी बोलायचा खूप प्रयत्न करीत होतो पण ते माझ्या शक्तीच्या पलीकडेच होते . शेवटी कसाबसा मी त्याला सांगितले कि तुझ्या मागे एक स्त्री उभी आहे आणि ती माझ्या कडे बघत आहे त्याने मागे वळून पाहिले पण त्याला कोणीच दिसत नव्हते पण ती स्त्री मला तेव्हाही दिसतच होती, तिची ती नजर अजूनही माझ्या अंगावर काटा आणते . आणि काही वेळात ती दिसेनाशी झाली . मी खूपच घाबरून गेलो होतो माझा मित्र एकसारखा सांगत होता कि तुला भास झाला असेल पण मला खात्री होती कि तो भास नव्हता . मी मित्राला म्हंटले आपण आधी इथून निघू तो पण तयार झाला आणि तेवढ्यातच त्या टेरेसच्या एका कोपर्यात काही तरी अचानकपणे जळू लागले आणि तो आगीचा भडका बघता बघता वाढू लागला , हे मात्र माझ्या मित्राने देखील प्रत्यक्ष पाहिले आणि तो समजून गेला कि मी त्याला जे सांगत होतो तो भास नव्हता . आम्ही कसे बसे त्याच्या विंग मधून बाहेर धावत आलो . दोघेही खूप घाबरलो होतो . त्याचे घर त्याच बिल्डींग मध्ये पहिल्या मजल्यावर होते पण माझे घरचे अंतर त्याच्या घरापासून अजून १० मिनिटाचे होते . घाबरलेलो असल्याकारणाने त्याने मला त्याच्याच घरी राहण्यास सांगितले पण मला मात्र माझ्या घरी जाने हे भागच होते . त्यासाठी त्याने मला सोबत येण्याची तयारी दाखविली पण तो पण प्रत्येक्ष एवढा घाबरलेला होता कि परत मला त्याला सोडायला यावे लागले असते , म्हणून मी एकट्यानेच जाण्याचा निर्णय घेतला .
ते दहा मिनिटाचे अंतर मला तासाच्या हिशोबाने वाटू लागले होते . ते अंतर कापताना मला आलेला अनुभव हा त्याहूनही विचित्र स्वरूपाचा होता . तसा आमचा परिसर हा निर्जन स्वरूपाचा आहे . अवतीभोवती पूर्णपणे काळोख आणि कुठूनतरी येणारा कुत्र्यांचा भुंकण्याचा आवाज हीच काय ती माझ्या बरोबर सोबत होति. नुकताच घेतलेला अमानवीय अनुभव अजून माझ्या मनात दाटून च होता . तोच तोच विचार करत करत मी पटापट पाउले टाकत होतो . पण परत मला काही विचित्र भास व्हायला लागले माझ्या मागून कोणीतरी चालत आहे अगदी २ पाउलांच्या अंतरावर असे वाटत होते. पण मी माझ्या मनाची समजूत काढीत होतो कि घाबरलेलो असल्याकारणाने आपल्याला असा भास होत आहे आणि मी चालत राहिलो . पण आता मात्र मला अगदी स्पष्टपणे एका स्त्री ची हाक ऐकू आली . कोणीतरी आपल्याला " ऐ " … "ऐ " करून हाक मारीत आहे असे शब्द कानी पडले . मागे वळून पाहावे का असा क्षणात विचार चालू होता पण माझी हिम्मत मात्र होत नव्हती कारण ती हाक अगदी दोन पाउलांवरून माझ्या मागून मारत आहे असे स्पष्ट पणे जाणवत होते . आणि तेवढ्यात माझ्या पाटीवर एक जोरदार धपाटा बसला आणि सकाळचे ८:०० वाजुन गेले आज ऑफिस ला नाही जायचे का? असे आईचे शब्द कानी पडले आणि मी झोपेतून जागा झालो .

भ्यानकच की वो तुमचं सप्न म्हणायचं की काय ते बगा !

शिरशिरी आली, हुडहुडी भरली अन दातखीळ बी बसली तुमचे अनूभव वाचुन. अंगावरचे आलेले काटे बघुनश्यान मुलगी म्हनाली, आई आत्ता ट्रॅवल टिवीवर पाह्यलेल्या साळींदरासारखी तू दिसायां लागलीस, लै काटे आलेत तुझ्या हाताला.:अरेरे:

बोलत असताना त्याच्या पाठीमागे एक हिरवीगार साडी नेसलेली , केस मोकळे सोडलेली आणि कपाळाला मोठे कुंकू असलेली आणि डोळ्यामध्ये ऐक विशिष्ट प्रकारचे भाव असलेली एक स्त्री> वॉव मी इमॅजिनलच मस्त

मी एकदा कोकणात गेलो होतो. एका हिरव्यागार गावाजवळ गाडीतलं पेट्रोल संपलं. पेट्रोल पंप जवळपास कुठेच नव्हता. गावात जाउन दुकानामधून चौकशी केली पण काहीच सोय झाली नाही. त्या नादात बराच वेळ वाया गेला. चार वाजून गेले होते. लोक घरी येत होते. आता हायवेला जाण्यासाठी टमटम पण मिळणार नव्हती आणि या वेळेला गावातून बाहेर पडायला कुणी तयारही होईना. एक रात्र मुक्काम करा, जेवण करा मग सकाळी बघू असंच प्रत्येक जण सांगत होता.आता कुठं आसरा घ्यावा या विचारात फिरत असताना एक वाडा दिसला. गावापासून फटकून असलेल्या त्या वाड्यात गेलो तेव्हां एक काकू भेटल्या. आमच्यावर आलेली परिस्थिती ऐकून त्यांनी ओसरीकडे बोट दाखवून इथे आराम करा अशी खूण केली. अंधार पडत चालला होता. संध्याकाळपासूनच अंधाराचं साम्राज्य जाणवत होतं. दाट झाडीमुळं संधीप्रकाशाचे किरमिजी कवडसे गूढ वाटत होते. वातावरणात एक गंभीर शांतता नांदत होती. रातकिड्यांची किरकिर त्यात आणखीच भर घालत होती.

एक गोष्ट खटकत होती. या वातावरणात काही तरी कमी होतं खासच. ते काय ते लक्षात येत नव्हतं. हे चित्र अपूर्ण आहे असं मन बजावत होतं. मनाच्या इशा-यांकडं दुर्लक्ष करण्यापलिकडं आम्ही काय करू शकत होतो ? परिस्थिती माणसाला अशी विवश करते. काकूंनी पानं वाढली होती. कोकणी पद्धतीने केलेल्या त्या स्वैंपाकात नारळाची रेलचेल होती. भाताचा सुवास भूकेची जाणीव करून देत होता. पोळी बाजूला ठेवून भात खायचा मोह आवरता आला नाही. पण पहिल्याच घासाला तोंड कडू झालं. शंकाच नाही, मातीची चव ! भातात कुठेही माती नाही, पण मातीची चव लागत होती. काकूंना वाइट वाटेल म्हणून मुकाट्याने घास गिळत होतो, मित्राचीही तीच अवस्था होती. कसंबसं जेवण उरकलं.

ओसरीवर येताच डोळे पेंगायला लागले. अचानक झोप येऊ लागली. आताशा आठच वाजले असावेत. मग झोप कशी काय येतेय याचं आश्चर्य करत असतानाच डोळ्यांनी बंड पुकारलं. इच्छेविरुद्ध पापण्या जडावत चालल्या होत्या. झोपू नकोस असं कुणीतरी सांगत होतं, पण शरीर साथ देत नव्हतं...कधीतरी झोप लागली असली पाहीजे.

झोपेत कि स्वप्नात कुणाच्यातरी खुरडण्याचा आवाज येत होता. कुणीतरी बसून शरीर ओढत चालल्यासारखी चाहूल लागत होती. त्या आवाजाने जाग आली. गार वारं सुटलं होतं. नि:शब्द शांतता होती. वाड्याच्या कुंपणाच्या बाहेरच्या झाडीने भयप्रद आकार धारण केले होते. वाड्याच्या अंगणात मोकळं आकाश दिसत होतं...
अचानक त्या दृश्यातल्या अपूर्णतेचा अर्थ ध्यानात आला. इथे आल्यापासून कुठल्याच पक्षाची, प्राण्याची चाहूल नव्हती. रातकिडे देखील बाहेरच्या बाजूस होते. जे काही सजीव चित्र होतं ते वाड्याच्या फ्रेमच्या बाहेर. चौकटीत साधं गवत सुद्धा नव्हतं. आल्याआल्या नजरेने नोंद घेतली होती, पण थकलेल्या मेंदूला त्या चित्राचं विश्लेषण करता आलं नव्हतं.

आवाज स्पष्ट होता... बुडाचा भाग घासल्यासारखा. कुणीतरी प्राणी असावा... कदाचित ही आशा होती मनाची. विशफुल थिंकिंग ! मन आता या क्षणी प्राण्याची अपेक्षा करत होतं त्यापेक्षा दुसरं काही असावं याची शक्यताच मनाला नको होती..ढगांची पांगापांग झाली आणि चंद्रप्रकाशाला वाट मिळाली. त्या अंधारकणांवर पसरत शीतल चंद्रकिरण अंग चोरून कोपरे शोधू लागले आणि त्या प्रकाशात मला ते दिसलं...

क्रमशः

ओसरीच्या पलिकडे बोळ होता. बोळाच्या पलिकडे कुणीतरी मांडी घालून बसलं होतं. अंधारात त्या आकृतीवरून ती कुणी स्त्री असावी असं वाटत होतं. बोळात आणि पलिकडे अंधार होता. पण त्या आकृतीच्या पलिकडून एक गूढसा प्रकाश येत होता. आकृती आता पुढच्या बाजूस ओणवी होऊन काहीतरी करत होती, त्याच वेळी मागे पुढे झाल्याने खुरडल्यासारखा आवाज येत होता.

गप्प पडून रहावंसं वाटत होतं. पण उत्सुकता स्वस्थ बसू देईना. पाय पोटाशी घेत हळूच उठलो. अनवाणी पायांनी त्या बोळीकडे जाऊ लागलो. बोळीत भयाण अंधार होता. दोन्ही बाजूंना खोल्या असल्या पाहीजेत. सहजच डावीकडे पाहीलं. अंधाराशिवाय काहीच दिसत नव्हतं. बोळीच्या टोकाकडून येणा-या प्रकाशात आकृती पाठमोरी दिसत होती. कोण असावं ?

काकू ???

क्रमश :

अरे किरण ती गानू आज्जी असेल

आता त्या स्त्री पासून मी खूप जवळ होतो. खूपच जवळ... ती काहीतरी पुटपुटत असली पाहीजे. त्या जोडीलाच आणखी एक आवाज ऐकू आला. घशातून खरखर ऐकी यावी तसा आवाज होता तो. नेहमीपेक्षा खूप वेगळा. कुणीतरी मोठ्या मुश्किलीने श्वास घेत असावं असं वाटत होतं. ती स्त्री काकू असेल तर एकटी नसावी. शेजारी आणखी कुणीतरी होतं. निदान तसं वाटत होतं.

नारळाच्या झावळ्या एकमेकांवर घासल्याचा आवाज झाला. पण इतक्या जवळ ? पुन्हा तोच आवाज झाला. त्याच वेळी मी तिथे पोहोचलो. त्या आवाजाचं गूढ आता उकललं होतं. आयुष्यातली खूप मोठी चूक केली होती मी. त्या काकूच होत्या आणि पलिकडे जमिनीवर रेंगणारा एक आकार होता. त्याला माणूस म्हणता येण्यासारखी परिस्थिती नव्हती. डोईला थोडेसे अस्ताव्यस्त पांढरे केस होते त्यावरून म्हातारी बाई असावी असं म्हण्वं लागत होतं. डोळ्यांच्या खोबणीत काहीच दिसत नव्हतं आणि बोळकं झालेल्या तोंडातून फसफसण्याचा आवाज येत होता. हसण्याचा ? तो जीव हसत होता ? कशाला ?

माझ्या आवाजाने काकूंचं पुटपुटणं थांबलं. जागेवरून न हलता मान वळवून त्यांनी माझ्याकडे पाहीलं. त्या नजरेत काय नव्हतं ? भोचकपणाचा संताप, कामात आलेल्या व्यत्ययाची नाराजी आणि अनेक प्रश्न ..काहीतरी बोलायचं म्हणून मी हसलो. उगाचच...काकूंनी पुन्हा समोर पाहून पुटपुटायला सुरूवात केली. इतकं अभद्र काहीतरी मी पहिल्यांदाच ऐकत होतो. इतके भयाण शब्द, त्यांचे घाणेरडे उच्चार आणि त्या उच्चारांबरोबर होणारा फसफसल्यासारखा आवाज !!

ती अंगाई होती !!
कधीच कुणी ऐकू नये अशी अंगाई...

मी झटकन पुढे झालो. आणि मला ते दिसलं
काकूंच्या पुढ्यात लॅपटॉप होता. त्यातून येणारा प्रकाश त्यांच्या चेह-यावर पडला होता. स्क्रीनवर दोन टॅब्ज दिसत होते. एकात मायबोली आणि दुसरीकडे एका ब्लॉगवरची कथा...

गानू आज्जींची अंगाई ..

मी काही म्हणणार इतक्यात काकूच म्हणाल्या. " उत आणलाय त्या मेल्या आशूचँपने. रोज या आज्जींना त्याचं अपडेट वाचून दाखवावं लागतं त्याशिवाय झोपतच नाहीत. आणि कुणा मेल्याने गानू आज्जीच्या अंगाईची लिंक दिल्यापासून रोज ती अंगाई वाचून दाखवावी लागते. वैताग आलाय "

" तुमचं नाव मघाशी विचारायचंच राहीलं.. "
" गानू ! हा गानूवाडा आहे"
त्याबरोबर एक थंड शिरशिरी अंगातून धावत गेली.
" तुमचा मायबोली आयडी.."
" हात मेल्या.. सगळं सांगू होय ?"

आणि अचानक सगळ दृश्य गायब झालं. जागा झालो तेव्हां घामाघूम झालो होतो. डोळ्यांसमोर लॅपटॉप चालू होता आणि समोरच्या चित्रातल्या गानू आज्जी अंगाई म्हणत होत्या...!!

[समाप्त]

(काय असावा बरं तो मायबोली आयडी ? आजही या प्रश्नाचं उत्तर शोधत असतो. पण विचार करूनही उत्तर मिळत नाही... कुणी गेस करणार काय ? )

काय असावा बरं तो मायबोली आयडी ?>>> 'निर्जंतुक जंतू' असेल बहुतेक... चिखलभात खाऊ घालून हुसकून लावावे त्याला...

किरण
पण भयानक होतं हे

गानू आजींची अंगाई ^^

गानू आज्जी रॉक्स.. गानू आज्जीची जेवढी चर्चा इथे झाली, तेवढी क्वचितच दुसरीकडे झाली असेल, नाही...

ते भाताची चव माती सारखी लागली म्हणाला तेव्हाच मी ओळखलं

वैभव हुशार आहे तसा

वैभ्या मी पण
पण शेवट असला काही असेल असं वाटलं नव्हतं मला

किरण्या फोकलिच्या

Kiranu ,

>> काय असावा बरं तो मायबोली आयडी ? आजही या प्रश्नाचं उत्तर शोधत असतो. पण विचार करूनही उत्तर
>> मिळत नाही... कुणी गेस करणार काय ?

मी नुकताच यमलोकीचं दार ठोठावून यशस्वीपणे परतलो आहे. म्हणूनच केवळ मीच या पदासाठी सर्वथैव लायक व्यक्ती आहे.

आ.न.,
-गा.पै.

किरण

लेका, पहिले दोन क्रमशः वाचल्यावर तुझा राग आला होता.. की .. का हा चंगल्या धाग्याची वाटलावतोय .. पण शेवट वाचुन मी माझे शब्द (मनातल्या मनात) मागे घेतले

गानु आज्जी खरोखर रॉक्स

गानु आजीच्या कथेचे जे लेखक आहेत, त्यांना कुणीतरी कळवायला हवे की तुमची ष्टोरी माबोवर जॅम फेमस झालीये म्हणून!