गझल

आसमंती घ्यायची आहे भरारी?
फेड आधी या धरेची मग उधारी

शोधतो दाहीदिशांना काय जाणे?
आतला माणूस जो आहे फरारी

मागण्या आधी मिळाले सर्व काही
हात माझे छाटले मी; खबरदारी !

कागदी नावेस का माहीत नाही?
दीपस्तंभ एकही नाही किनारी

वाहवत जातो कुणी नेईल तेथे
आपल्याला आपली मग ये शिसारी

- परागकण

मीच ढग, पाऊस मी, मातीत गेलो मिसळुनी
मी मला शोधू कसा, ना राहिलो कोठेच मी

जवळ ती होती कधी, आभास आता राहीले
होत अश्रू टपकतो गाली तिच्या हलकेच मी

नाव माझे चर्चिले गेले अनेकांच्या मुखी
होत बदनामीच होती, समजलो भलतेच मी

वाटले मी उत्तरे होतो सवालांची तिच्या
समजले आता मलाही फक्त होतो पेच मी

'विसरले सारे!' मनाला मी जरा समजावले
अवचितच पुढच्या क्षणाला हाय खाल्ली ठेच मी

ती जगाला दाखवे आता सुखाने नांदते
अंतरी वसते तिच्या जी तीच रस्सीखेच मी

हे दाटून आले नभ की,
ओघळले काजळ आहे..
वेषांतर करुन आले,
पण जुनेच वादळ आहे..

अश्रूंना समजावून तू,
जा परत धाड तू आता..
कधी न पाझरणारा,
असला तो कातळ आहे..

संकोच नको वचनांचा,
संकोच नको घटनांचा..
परत न येणे आता,
झरला जो ओघळ आहे..

तुझे खोटे बहाणे लाघवी का भासले होते?
कधीकाळी तुझ्यासाठी जगावे वाटले होते..

जराही वाव नाही राहिलेला वादसंवादा,
दुराव्याचे धुके दोघांमधे कोंदाटले होते

नको शोधूस शब्दांतून ओलावा उगा आता,
झरे डोळ्यांतले माझ्या कधीचे आटले होते

किती होतास हट्टी प्रेषिताच्या भूमिकेसाठी
किती केलेस कांगावे! कधी हे घाटले होते?

युगांच्या सोबतीचा अंत होतां, मूक मी साक्षी,
कसे सांगू? मनामध्ये उमाळे दाटले होते...

(आयुष्यातल्या वळणांवर काही क्षण असे असतात जे कायम प्रफुल्लित असतात. कोणतीच एक्सपायरी डेट नसलेले. ही रचना त्या क्षणांना आणि त्या क्षणाला स्मरणीय बनवणार्‍या सखीला.)

आभास चांदण्यांचे, वाटे हवेहवेसे
गंधाळल्या फुलांचे, काटे हवेहवेसे

तू लाजतेस तेव्हा, मौनास रंग नवखे
अर्थास लाभणारे, फाटे हवेहवेसे

सारे ऋतू निमाले, उरला वसंत देही
शृंगार श्रावणी जो, थाटे हवेहवेसे

स्पर्शातल्या लयीने, श्वासात ताल धरता
रोमांच रोमरोमी, दाटे हवेहवेसे

माझाच मी न उरतो, विरतो तुझ्या कलाने
जिंकून हारण्याचे, घाटे हवेहवेसे

भासली शाबासकी, की घातलेला घाव होता?
सोसलेल्या चेहर्‍यांचा, शापितांचा गाव होता..

हाय! का नाही कळाले, वाट होती रोखलेली,
पावलांना शाप होता, की तुझा हा डाव होता?

सोबती ज्या मानले, पाठीत केला वार त्याने,
दंश ज्याचा धर्म तो, का मानला मी साव होता!

घालता कोडे, जवाबाचे तुला का दु:ख झाले?
बोचला काटा, असा चर्येवरी का भाव होता?

टाळले सौख्या जरी, ते प्राक्तनाला मान्य होते
लागता हातास काही, वाद होण्या वाव होता!

चालताना सोबती होता जरी अंधार माझ्या
चांदण्याने घेतलेला अंतरीचा ठाव होता...

दु:ख नवे नाव जुने
मन वेडे कुणकूणे!

ओळखीचे कोण ते
नजरेचे भाव उणे?

काल होते आज ना
हळहळते गाव सुने

साबण तो काय बरा?
जमले ना घाव धुणे!

सूनवे बघ जिंदगी
मांडियले डाव जुने!!

स्वतःचे नावही नाही, मनाचा ठावही नाही
विसरले भान मी माझे, तुला ना समजले काही

सुखाचा मुखवटा ल्याले, लपवला हुंदका ओठी
मनाला टोचलेले पण, कधी ना बोलले काही

कितीही वाटले मजला, असे व्हावे तसे व्हावे

हुंदका साधा तुझा सांगून गेला
प्राण माझा देह हा सोडून गेला

दाट होते मेघ गगनी भारलेले
नीर भरला मेघ का वाजून गेला

आज चुकले बोल माझे का सख्यारे
जीव हा माफी तुझी मागून गेला

दुःख जाण्याचे असे येथे क्षणाचे

आपल्या धर्माप्रमाणे वाग तू
जीवना नाहीस पाणी! आग तू

उसळण्याचे विसरलेल्या सागरा
वादळे माझ्या जवळची माग तू

भेटण्याचे वचन जे होते दिले
येउनी स्वप्नात त्याला जाग तू

सारखा बाजार उसळे वर तरी
घसरणारा खालती समभाग तू