काव्य

ऐक ना रे साद वेड्या मनाची,
जाणून घे प्रीत भावनांची!

तुझी साथ मिळता शब्द होती मुके,
तू नसता पसरती आठवणींचे धुके!

रोज नव्याने तुला आठवावे किती,
समजुनी घे जरा धुंदवेडी प्रिती!

पाऊस होऊनी बरसुन ये तू,
बेधुंद होऊनी मजला कवेत घे तू!
तुझीच क्षमा...शामल !

ऐक ना रे साद वेड्या मनाची,
जाणून घे प्रीत भावनांची!

तुझी साथ मिळता शब्द होती मुके,
तू नसता पसरती आठवणींचे धुके!

रोज नव्याने तुला आठवावे किती,
समजुनी घे जरा धुंदवेडी प्रिती!

पाऊस होऊनी बरसुन ये तू,
बेधुंद होऊनी मजला कवेत घे तू!
तुझीच क्षमा...शामल !

कसला आवाज आहे हा?
इतका गेहरा, इतका शहारलेला
अंधारच्या गर्तेतून उगम पावणाऱ्या
एखाद्या नदीच्या शांततेसारखा
त्या अंधारात,
त्या शुकशुकाटात,
त्या आवाजाला,
घाबरून पळून जावं, की तिथेच थांबावं
निश्चल,
ठाम,
सगळ काही ऐकत,
आपण सोबत घेतलेल्या श्वासांचा आवाजही असाच काहीसा होता ना
घाबरू नकोस, पळू नकोस
तू ही ऐकून बघ, तुलाही जाणवेल
©प्रतिक सोमवंशी

(कुणीतरी email केलेला कोण होत त्याने कॉमेंट नक्की करा, मी जरा जास्तच busy होतो म्हणून पोस्ट नाही केलं काही)

खूप कमवली धन दौलत
खूप कमवली नाती
खूप जपली माणस आपली
खूप जपल्या आठवणी
खूप मिळाले मित्र नवे
खूप जण साथ सोडून गेले
खूप जगलो सुखात आयुष्य
खूप दुःखही सहन केले
खूप हसलो सुखात
खूप दुःखात रडूनही झाले
पण
पण
या सर्वांशी करार करताना
स्वतःशीच बोलायचे राहून गेले ...
©प्रतिक सोमवंशी

बोलता बोलता तुला सांगायचच राहून गेल
मी बघत होतो तुला अन गाव सार पाहून गेल

लाटा होत्या खोट्या, त्या शब्दांच्याच का असेना
गाव त्या बघत होत, पण स्वप्न माझ वाहून गेल

गोल गोल फिरत असत, बघ नेहमी नियतीच चक्र
काल होतो घामात, आज डोक्यावरच ऊन गेल

काय सांगू कुणाला, मी डोळ्यात लपवले गुपितं
शब्द नव्हते त्यात, तरी कुणीतरी वाचून गेल

‛प्रति’ तुझ्या गजलेत, नाही दिसला म्हणतात राम
मी भावना लिहत होतो, ते त्यांना टोचून गेल
©प्रतिक सोमवंशी

तुझ्या घराला सये दारे अनेक
किती मोजशील ते तारे अनेक

रास शिंपल्यांची पडली रेतीवर
सांजेस मोत्यांचे किनारे अनेक

ऐकशील का ओठांवरली गाणी
तोंडावर खर बोलणारे अनेक

उगा नाही सये येशू रडतो
त्याला कृसास ठोकणारे अनेक

उलटूनही डाव तसा मांडला
नव्याने परत खेळणारे अनेक
©प्रतिक सोमवंशी
insta @shabdalay

जाता जाता पुन्हा तुला डोळेभरून पाहू दे
आठवणींचा तो एक कप्पा मनामध्ये राहू दे

नाही कुंदन नाही मोती नाही कसले हिरे
काळ्या निशेचे खोटे तारे तरी तुला वाहू दे

जातीखाली चिरडले असतील कितीतरी किडे
लाटांनी तरी किनाऱ्याला खरं प्रेम दाऊ दे

पाहिजे होेत कुणी गाणार आलापात गोडवे
राग माहीत नाही तरी देठापासून गाऊ दे

पायवाटा चुकल्या साऱ्या, काटे पायात टोचले
जखडलेल्या पायांनी मला तुझ्याकडे धावू दे

मोकळा होतो श्वास, आभाळ रडून गेल्यावर
भिजायचे आठवते, पाऊस पडून गेल्यावर

क्षितिजावरती हे नेमके, गर्द धुके दाटते
भास होती अंधाराचे, सूर्य गडून गेल्यावर

उघडतात मग हळूहळू, बंद कवाडे तेजाची
उघडा पडतो रवी हा, पाऊस निघून गेल्यावर

तू भिजतेस नेहमी, आठवणी मागे पडतात
हुरहूर होते मनाची, तू सोडून गेल्यावर

जरी भिजलेली असेल काल, ही 'प्रति’ ची गजल
भिजायचे आठवते, पाऊस पडून गेल्यावर
©प्रतिक सोमवंशी
Insta @shabdalay

मी नसेल तेंव्हा, तुझ्या डोळ्यासमोर
गडद अंधार दाटून येईल
चाचपडशील, धडपडशील
ठेच लागल्यावर वेदनेत विव्हळशील
डोळ्यात अश्रू आले तर चटकन पुसशीलही
.
चाचपडताना, धडपडताना
कदाचित तुझा धक्का लागून
बेड जवळच्या साईडलॅम्प खालची
आपल्या दोघांची फोटो फ्रेम पडेलही
तू फक्त तिकडे जाऊ नकोस
कारण फुटलेली काच न तुटलेल नात खोल जखमा देऊन जात
.
घाबरशील, मला अंधारात शोधशीलही
पण तू माझ्यापर्यंत पोहोचणार नाहीस
पोहोचूही शकणार नाहीस
.
कदाचित मी नसेलही, तुला सावरायला, तुला धीर द्यायला

एक होती रात्र, बोलण्यात गेली
लाख होते तारे, मोजण्यात गेली

मुकी ती, मुका मी, भावना बोलक्या
आसवे जाणिवांची पुसण्यात गेली

नभांचा किनारा, होता जरा पुसटसा
कित्येक पावसाळे, विसरण्यात गेली

नजरा चोरून आम्ही, बघितल्या कितीदा
ओल भावनांची, लपवण्यात गेली

तशी होती परि, अंतरे कोटींची
तरी का इज्जत, जनसामान्यात गेली

हवी आहे ‛प्रति’ , एक रात्र नव्याने
पुन्हा म्हणेल मी, बोलण्यात गेली
©प्रतिक सोमवंशी