निवडुंग

कित्येक दिवसातून पुन्हा थोडंफार बोलायला सुरूवात केलेली तिने. पण त्याचा अहं आज त्याला काही स्वस्थ बसू देईना. इतके दिवस तडफडतोय तिच्याशी बोलण्यासाठी. तिला खरंच कळत नाही का? बोलू तर शकतेच ना ती? जग बोलू शकतं तिच्याशी आणि फक्त मीच का नाही? की तो जास्त गुंतू नये तिच्यात म्हणून तिने बोलणं बंद केलंय? काही का असेना? सगळं जणू कळत असूनही तो भयानक चिडला तिच्यावर. अगदी सगळं काही तुटेपर्यंत. तिने नेहेमीप्रमाणेच पडतं घेतलं. अवाक्षर ही न काढता त्याला मनमुराद भांडू दिलं. सगळं काही ओकून झाल्यावर तो ही थोडासा शांत झाला.

खोलीभर व्यापलेल्या उदासीनतेत,
विस्कटलेल्या शरीरातील धमन्यांतून,
ठिपकत राहतं रक्त,
अव्याहत टिक टिक करत.

कवटीच्या जोडणार्‍या सांध्यावर,
अचूक हातोडा घातला की,
अलगद डोकावतो मेंदू बाहेर.

त्यात साठलेल्या कडूगोड आठवणी,
कातरून विलग करून,
पसरवून देतो सार्‍या जमिनीवर.

डोळ्यातील बुब्बुळं एकवटून,
कितीही लक्ष केंद्रित केलं,
तरी कशाचाच काही अर्थ लागत नाही,
डोळ्यातून पाणी पाझरेपर्यंत.

मग त्या एका एका तुकड्यावरून,
हात फिरवत सारवून घेतो सगळी जमीन,
अगदी लालभडक होईपर्यंत.

आठवणींचे तुकडे कधीच विरून जातात,
अन हातावर उरतं फक्त साकळलेलं रक्त.
त्याच्याकडे पाहत राहतात मग बुब्बुळं,

आज अचानक लक्षात आलं,
वर्तमानाच्या बोचर्‍या थंडीपासून,
स्वत:ला वाचवायच्या प्रयत्नात,
गोठून गेलंय सर्व काही.

नकळत कधीच हरवून गेलो,
भूतकाळातील पहिल्या पावसाचे,
तनमन तृप्त करणारे थेंब,
अन् दरवळणार्‍या मातीचा सुगंध.

भूत वर्तमानाच्या या रगाड्यात,
कुस्करून विलीन झाल्या आठवणी.
भविष्यातील दाहक वैशाखवणवा,
तोच असेल का आता सोबतीला?

आयुष्य खरंच एवढं अतर्क्य असतं?

तुझ्या आठवणींच्या कारावासात,
तळमळतोय प्रत्येक क्षण.

तो बरसलेला श्रावण,
तुझं खळाळतं हसू,
ओझरतं अलवार चुंबन,
अन् एकजीव झालेले श्वास.

तुझ्या श्‍यामल तनूचा,
मोहक वेडावणारा गंध,
अल्लड बटेतून विरघळलेले दोन थेंब,
अन् काळजाचं झालेलं पाणी पाणी.

माझ्या विरहाच्या चाहूलीने,
तुझे कोसळलेले बांध,
खोलवर कातरलेलं हृदय,
अन् ओठावरचं खोटंच हसू.

कठोर होत सोडवलेली,
तुझी अथांग मिठी,
अन् जपून ठेवलेली बुचाची फुलं,
तुझ्या आठवणीत आजही.

सगळं सगळं परत घेऊन जा.
सगळंच,
आणि जमलं तर देऊन जा देणगी,
स्मृतीभ्रंशाची.

असह्य झालंय गं खरंच आता,
फार असह्य,
अन् तुझ्या आठवणीच्या कारावासात,

सखे निजली ही रात
व्यर्थ पुन्हा जोजवून.

तुझी भुललेली साद
मंद निशिगंधी श्वास
माझा पुनवंचा चांद
भेगाळून जाई आज.

तुझे स्वप्नील नयन
जागी मीलनाची आस
माझा पुनवंचा चांद
त्याच्या काळजाला काच.

तुझ्या प्रेमाचा बहर
लावी सागरी भरात
माझा पुनवंचा चांद
अजाणतं बळ यात.

तुझी आभाळाची शेज
त्यास चांदण्यांची रास
माझा पुनवंचा चांद
आज आमुशाचा दास.

तुझ्या ह्रुदयी अपार
प्रीतझरा हा खळाळ
माझा पुनवंचा चांद
त्याच्या नशिबी गिर्‍हान.

"एक प्रॉमिस करशील?"
"प्रॉमिस? आज काय हे अचानक?"
"सांग ना रे प्लीज.. करशील प्रॉमिस?"
"ह्मम्म्म.. तुला माहिती आहे ना, मी तुझ्यासाठी काहीही करू शकतो.."
"माहितीये रे राजा मला, आणि म्हणूनच आज मला प्रॉमिस हवंय तुझ्याकडून.."
"अगं पण आधी सांगशील तरी नक्की काय ते.."
"आधी प्रॉमिस.."
"ओके बाबा.. प्रॉमिस.."

"ह्मम्म्म.. इथून पुढे तू कधीच माझी आठवण काढायची नाहीस.. "
"....."
"....."
"तुला कळतंय का काय मागतेयस तू? आठवण कोणी काढत नसतं, ती आपोआप येत असते आतून.."
"ह्मम्म्म.. म्हणून मग एकदा आली की परत कधीच येऊ द्यायची नाही दिवसभरात.. "
"...."
"आणि कायम लक्षात ठेव, तू प्रॉमिस केलं आहेस.. "

आयुष्य कसं असावं?
सिगरेट सारखं..
त्याच्या दु:खात,
स्वता:ला पेटवलेलं.
त्याच्या औट घटकेच्या सुखासाठी,
स्वत्व जाळलेलं.
त्याचे ओठ चुंबून,
स्थळकाळ भुलवणारं.
संपत आलं जरी,
त्याला समजावून चुटपुटणारं.
शेवट पायदळी तुडवलं जाणार हे जाणूनही,
त्याचं दु:ख आपलसं करणारं.

आयुष्य कसं असावं?
सिगरेट सारखं.
स्वत: राख होत,
क्षणिक का होईना,
त्याच्या संपूर्ण रोमारोमात भिनलेलं.

काल अवसच्या रातंला,
पाल भयाण चुकचुकली,
शकून होता का अपशकुन?
कुणाला काय त्याचं?

कुत्र्याच्या इमानदारीने,
लोंडा घोळत लाळ घोटली,
हाड हाडच झाली ना जीवाची?
कुणाला काय त्याचं?

मदिरेच्या धुंद प्याल्यात,
तुझीच प्रतिमा थरथरली,
अतॄप्त तहान वाहवली.
कुणाला काय त्याचं?

सिगरेटच्या धुम्रवलयात,
धुसरलं पोळलेलं हृदय अन् शरीर,
रात गाढ बिनधास्त सुखावली.
कुणाला काय त्याचं?

नीरव डांबरी रस्त्याची शांतता,
माझ्या रक्ताने शहारली,
बघ्यांचा क्षणिक चिवचिवाट,
मेला का जगला?

रणरणत्या उन्हातून धावतपळतच तो क्लिनिकला पोचला. आतल्या थंडगार एसीने त्याला जरा हायसं वाटलं. घाम पुसतच रिसेप्शनिस्टच्या डेस्कपाशी जाऊन नाव गाव सांगितलं, तर तिचा भडिमार सुरू झाला.

"अहो काय हे? तुम्हाला दीडची अपॉईंटमेंट दिली होती ना? आता किती वाजलेत? अडीच. एजुकेटेड माणसं ना तुम्ही? साधी वेळ पाळता येत नाही का?"
"सॉरी मॅडम, झाला थोडा उशीर.. "
"काय सॉरी? उशीर झाला तर बसा मग आता. इतर पेशंट्स झाल्यावर पाठवते तुम्हाला आत.. "
"ठीक आहे. बसतो मी. सांगा मग नंतर नंबर आल्यावर.."

कातडीचाच चाललाय खेळ सारा,
अदिपासून अंतापर्यंत.
देवापासून दानवापर्यंत
आणि क्षुद्र मानवापर्यंत.

काळी, गोरी,
सावळी, गव्हाळी,
देखणी, लुसलुशीत
गुबगुबीत, रसरशीत,
बिलबिलीत, फिदफिदित
तलम, मऊसूत
तजेलदार,
सुरकुतलेली, जर्जरलेली,
जाळीदार.
विविधरंगी, विविधढंगी..

कातडीच्या मायाजाळातच गुरफटायचा
भोगाचा कपट इशारा.
विश्वामित्रालाही मेनकेच्या
कातडीचा नजारा.

ह्या कातडीचा माजच लई न्यारा,
म्हणून

वेश्यानो -
कातडीवर लिपापोती करा,
फाये लावा,
साज चढवा, नखशिखांत नटवा,
तिच्यावर तोकडे कपडे लटकवा,
जे झाकायचं तेच दाखवा
उरलेलं मात्र झाकून ठेवा.
बळीचा बकरा बनवा.
मग तिलाच बाजारात विका,