विनोदी लेखन

मध्यंतरी मला मैत्रीणींच्या ग्रुप मधे खुपच निवडुन टाकल्यासारखे वाटायला लागले. काय बोलतात एकमेकींशी तेच कळायचे नाही. बरे म्हणावे मला कळाले नाही तर आपले अज्ञान दाखवावे लागणार.

खालील वाक्य एकली की खरच मैत्रीनी बदलल्या आहेत असे वाटायचे. कधी कधी तर यांनी पुर्ण लाज सोडली आहे असे वाटे. बघा तुम्हाला पण माझे म्हणने पटेल. कंसात माझ्या मनात आलेले विचार लिहीले आहेत.

मैत्रीण : "मला मेल कर."
(आता ही काय जादुगार आहे का फिमेल ची मेल करायला)

मैत्रीण : "तुझ्या ऑफिसात नाही ना ग हॉटमेल नी जीमेल वर बंदी?"
(:अओ:)

मैत्रीण : "बॉस आला की मी नेटची विन्डो बंद करते. उगी स्मायली पाहुन भडकायचा"

काल म्हणे व्हॅलेंटाईन डे होता. मला माझा 'बर्थ डे' लक्षात नाही रहात तर असले कसले कसले 'डेज' काय लक्षात रहाणार? इतर सामान्य दिवसांप्रमाणेच मी निवांतपणे घरी आलो. पण निवांतपणा घरी येण्यापर्यंतच्या वाटचालीतंच! घरी आल्यावर मात्र धाबं दणाललं! एक तर रविवार होता हे तरी कुठे माझ्या डोक्यात! आमच्या 'सौ' घरीच होत्या. मी सवयीप्रमाणे येताना खिशात 'चपटी' घेऊन आलो. पुढच्या संकटाची मला काय कल्पना!

वेळ - रात्रीचे ९:३०
प्रेक्षक दूरदर्शन संच सुरू करून उत्सुकतेने IBN-Lokmat ही वाहिनी बघण्यास सुरूवात करतात. पडद्यावर वागळेंचा चेहरा उमटतो. त्यांचा चेहरा हास्याने फुललेला आहे. चष्म्याआडच्या त्यांच्या डोळ्यातला आनंद लपत नाही. बोलण्यासाठी ते ओठ किंचित किलकिले करतात तेव्हा, हिमनगाचा जसा फक्त एक षष्ठांश भागच पाण्यावर दिसतो व उरलेला पाच षष्ठांश भाग पाण्याखाली असतो, तसे त्यांच्या पांढर्‍या दातांच्या एक षष्ठांश भागाचे त्यांच्या काळ्या रूबाबदार दाढीतून दर्शन होते.

होय हो, खरंच भलतंच अवघड आहे आहे हे... अहो, काय म्हणून काय विचारता.. हेच माबोवर लिहीणं फार्र फार्र अवघड आहे. काय अवघड आहे त्यात? थांबा.. माझाच अनुभव सांगते. ऐकाsssssss

मागच्या आठवड्यात गडावर एका चर्चेदरम्यान डुआयनी मला 'मन रमवण्यासाठी माबो,ब्लॉगवर काहीतरी लिहीत का नाहीस' असा सल्ला दिला. कल्पना छान वाटली आणि हे 'काहीतरी' म्हण्जे नक्की काय लिहावं याचा विचार मी सुरु केला.

एकदा'न्युटन' महाशयांनी एक मांजर ( फ़िमेल) पाळलं होतं. ते मांजर काही दिवसांनी व्यालं.तिला ४ पिल्लं झाली आणि ती मांजरी आणि तिची पिल्लं फ़ार उड्या मारु लागली, सारखी आत बाहेर करायची आणि न्युटनला त्यामुळे सारखा दरवाजा उघडावा- बंद करायला लगायचा. त्यामुळे प्रयोगंमध्ये त्याला व्यत्यय यायचा. कामात व्यत्यय नको म्हणुन महाशयांनी दरवाजाला दोन बिळं होल पाड्ली एक मोठं आणि एक छोटं. मोठं पिल्लांच्या आई साठी आणि लहान पिलांसाठी..... पण पिल्लच ती त्यांना काय माहीत कोण तो जगप्रसिद्ध न्युटन आणि त्याचे नियम! ती आपली आईच्या मागेमागेच मोठया बिळातुनच आत-बाहेर करायची..
काय हुशार होता की नाही न्युटन.........!?

रामराम मंडळी,
म्या चम्या!

पहलि बार पोहने गया तो क्या हुआ मालुम?
पहिले पानी मे शिरा, फिर पोहा और बाद मे बुडा!!

घाई करो भैया नही तो बस जायेगी, और हमारी पंचाईत होयेगी!!

सरबत मे लिंबु पिळा क्या!!

इतना महाग कैसे रे तेरे यहा, वो कोपरेका भैया तो स्वस्त देता है!!

कंदा काट के, चिर के मस्त ओम्लेट बनाने का और उपर से थोडा कोथिंबिर भुरभुरानेका!!

अरे बाबा गाडी सावली मे लगा!!

ए भाय, मेदुवडा शेपरेट ला, साम्बार मे बूडा के मत लाना!!

केस एकदम बारीक कापो भैया!!

खाओ पोटभर खाओ लाजो मत!!

धावते धावते गिर्‍या तो काडकन हात का हाड मोड्या

चायनीज म्हणजे जीव की प्राण यांचा...नवर्‍याला आणि लेकाला प्रचंड आवड या चायनीज पदार्थांची. मला तर टीव्हीवर तो खतरोंके खिलाडी पाहिल्यापासुन आजीबात आवडत नाही.
नुडल्स म्हटलेकी समोर येतो तो अक्षयकुमार त्या तसल्या अळ्या तोंडावर घेतलेला...य्य्य्य्य्य्य्य्य्क

माबोवरचा काटकसरीचा बीबी वाचुन मी पण ठरवले आता काटकसर करायची. आणि मला प्रत्येक ठिकाणी मी उधळी वाटायला लागले. मागच्या आठवड्यात हॉटेल मधे जायचे ठरले. मग एकमताने (इथे माज़्या मताला काडीचीही किंमत नसते) चायनीज जेवायचे ठरले. मला समजवन्यात आले तु अळ्या (नुडल्स) सोडुन बाकी खाउ शकतेसच ना.

नेहमीप्रमाणे पहाटे ५.३० चा गजर लाऊन ७.३० लाच उठलो, अर्थातच आजही व्यायाम करायचा राहीला होता. डोळे चोळत असतानाच डो़क्यात जो काही विचार पहीला आला असेल आणि माझ्या मते तो सर्वश्रुत असेल तो म्हणजे - 'आता तयारी करुन आपल्याला कामाला जायचं आहे.' आयला लहानपणी शाळेत जायची तयारी आणि आता कामाची. तेव्हा शाळेत जाईपर्यंत आई किंवा बाबांची कटकट (अर्थात आपल्याच भल्यासाठी) आणि आता बायकोची (वायफळ किंवा फाल्तु बकवास फक्त लग्न झालेल्यांसाठी). त्या बाबतीत अजुन पर्यंत मी तरी सुखी आहे ह्या विचाराने मी सुखावतोय ना सुखावतोय; की बॉसचा रागीट आणि खडुस चेहरा माझ्या समोर आला व क्षणापुर्वीच झालेला आनंद मावळला.

हे...हे ...सगळं त्या...त्या रवीमुळं झालय..हो..हो तोच तोच माबो वरचा ...धुंद रवी ...अहो धुंद कसला...गुंड रवी आहे तो गुंड रवी .....
त्याच झालं असं की परवा त्याचं ते "जहॉं मेरी कश्ती डुबी....... " वाचलं...आणि मला माझे बंगलोर मधले दिवस आठवले..अहाहा..मस्त भात... त्यावर गरमागरम रस्सम, सांबार...तोंडाला पाणी सुटलं....म्हटलं चला जावं आपणही त्या मद्राशाकडं...डुंबावे आपणही त्या भात सांबाराच्या भक्तीरसात ...