मायबोली

* गोंदिया जिल्हा पक्षी वैभव -- एक नजराणा *
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

हॅल्लो...
वास्तविक एका लेखन वाचन साईट वरून दुसऱ्या लेखन वाचन साईट ची चौकशी करणं म्हणजे जरा वियर्ड वाटेल तुम्हाला...
पण मला मिसळपाव लेखन कट्टा बद्दल माहिती माबो वरूनच कोणत्या तरी लेखावरून मिळाली होती.. आणि माझ्या अंदाजाप्रमाणे माबो वरचे बरेच सदस्य मिपा वर सुद्धा active असतात म्हणून हा प्रश्न लिहिण्याचा खटाटोप...

चष्मा
डोळे तपासून चष्मा घेतला
दूरचं बघाव तर काही दिसेना
दिसत होत्या फक्त इमारती
लोंबकळणार्या वायरी
त्यावर लटकलेले सेट अप बाक्स
एखादी टिव्ही ची डिश एवढच .
बोर झालं दूरचं बघून
मग जरा जवळचं बघाव म्हंटल
जवळून बघितलं
हिरवा रंग पाहिला तर मशिद आठवे
भगवा पाहिला तर मंदिर .
इतरही बरेच रंग बघितले आलटून पालटून .
पण
असेच काहीबाही भास
स्पष्ट काही दिसेनासा.
डॉक्टर बदलले .पुन्हा तेच .
डॉक्टर अहो मला जवळचे वेगळेच रंग दिसतात
दूरचं तर विचारूच नका
द्या पुन्हा चष्मा बदलून .

चित्रातली देवळे-देवळातले चित्र
अगदी लहानपणापासून जेव्हा कधी मला फावला वेळ मिळत असे कागदावर रेघोट्या मारतांना सहजच माझ्या हातून चित्र उमटे .एक नदी, काठावर एक देऊळ हेमाडपंथी घाटाचे , देवळामागे उंच झाड , देवळावरचा ध्वज, दगडी पायर्या , आणि बाकीचा अख्खा परिसर मोकळा .

भिंत
‌ घर प्रत्येकाचं . घराच्या भिंती आपल्या . भिंतींशी ओळख, भिंतींशी जवळीक आणि रोजची सुरू असलेले व्यवहार .आपल्या घराच्या भिंती आपल्या किती जवळच्या असतात . त्या चार भिंतीच्या आत स्वतःला सुरक्षित ठेवून , स्वतःला झोकून देऊन आपण आत गुंततो . भिंतीला कधी जवळून आत्मीयतेने बघणे वगैरे आपण काही करत नाही . भिंतीचे निरीक्षण भिंतीचा आपलेपणा वगैरे साठी आपल्याला निवांत वेळच नसतो मुळी . पण आपल्याला सर्वात सुरक्षित वाटतं असलेली जागा कुठली आहे तर आपलं घर . घराच्या भिंती भिंतीला असलेले दार दारावरची कडी , कडी लावून अडकवलेले कुलूप आणि किल्ली सुरक्षित ठिकाणी ठेवून आपण निर्धास्त असतो .

कथाशंभरी २ - 'जन्म-मरणांचा फेरा' - अ'निरु'द्ध

अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि .....

तेच दृश्य त्याला वारंवार दिसत होतं.
गरगरणाऱ्या आकाश-पाळण्यासारख्या भोवळ आणणाऱ्या गतीने तर कधी संथ.

सभोवताल वारंवार बदलत होता आणि त्याचा देहही.

कोणकोण आणि कायकाय होता तो, कोण जाणे.

मानव, पशु, पक्षी.. अगदी पिशाच्चयोनीही.

त्यातही सलणारी बाब म्हणजे परिसरातले भोचक लोक वारंवार डोकावून उघडपणे टिकाटिप्पणी करत होते.

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय .......

"आपल्या सोबतीला बघ कोण आलंय."

"अय्या ! कित्ती दिवसांनी बघतेय मी तर बाई या जॉनीला. नवीन रुपात किती क्यूट वाटतोय गं."

"पण जरा काळा झालाय नै."

"चालवून घेऊ."

"हा एवढा वेळ काढून आलाय म्हणजे कायतरी विशेष कारण असणारे नक्कीच."

"किती वर्षे आपण दोघी कपाटातच अडकून गेलेलो. आता मात्र पुन्हा एकवार खेळ रंगणार. तू, मी आणि जॉनी."

कॉलेजात असताना पकाउ कोशण्ट भरपूर असलेल्या ज्या गोष्टी होत्या, त्यात वार्षिक ऑर्केस्ट्राचा नंबर बराच वर असावा.

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पुलाखालून बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले.
दोघी एकमेकींकडे बघून सहेतुक हसल्या. ती आली आणि भरभरून बोलत सुटली, "अग, काय सांगू तुम्हाला... धमाल चालू आहे नुसती गणेशोत्सवाची. पाककला, झब्बू, कोडी, गाणी , चित्र, हस्ताक्षर एकापेक्षा एक कार्यक्रम चालू आहेत. "
" ..आता सगळ्यांना विसर पडला असेल ना राजकारण, धर्म, संस्कृती आणि इतर विषयांवरच्या वादाचा..?" दुसरी विचारत होती.
" एवढंच नाही, तर लोक अगदी भरभरून कौतुक पण करत असतील एकमेकांचे." - पहिली म्हणाली.