मायबोली

मायबोलीवर भरपूर ग्रुप्स आहेत.प्रत्येकाचा विचार केलेला दिसतो.ज्याची जी आवड ते तो/ती लिहिते,वाचते.
वाचकांना आनंद मिळत असेल, लेखक कवी हे ही आनंद लूटत असतील.
असे मी समजते!!!!!
पण हे खरेच आहे का? टाईमपास करणारेही आनंद घेतातच ना??? टींगल करून, एखाद्या चा मामा करून!!!!!!
मग माबोवर लेखन करून काय मिळतं??
निखळ आनंद!!!! की नुसता आनंद?????
की फक्त टाईमपास??????
का आणखी काही आहे,जे मला अजून कळलेले नाही.पण माबोकरांना 'ते' गुपीत ठाऊक असणार----- त्यामुळेच कदाचित मायबोलीवर मायबोलीकर लिहीत आहेत.

मायबोलीवर असा एक काळ होता जेव्हा प्रत्येक धाग्यावर कथा / ललित /चर्चेचा विषय कुठलाही असला तरी चर्चा फक्त 'शाहरूख खान' ह्या एकाच व्यक्ती आणि विषयाभोवती फिरत असत. तसे हट्टाने घडवून आणण्यात ऋन्मेऽऽष सर्वाधिक उत्साही होते हे वेगळे सांगण्याची गरज नाही. माझ्यासह अनेकांनी ह्यावरून आपल्या नाराजी ते राग अशा विविध भावना वेळोवेळी व्यक्त केल्या. ह्या अनाकलनीय हट्टाचे पर्यवसान अनेक चांगले धागे भरकटण्यात होत असे.
मग एका मोठ्या वाद विवादानंतर (बहुतेक रसप ह्यांचा धागा) जे सांगायचे होते ते सांगून संपल्यानंतर मी हा नाराजी व्यक्त करण्याचा pursuit सोडून दिला.

मायबोली पहिल्यासारखी राहिली नाही हे वाक्य निरनिराळ्या प्रकारे, वेगवेगळ्या शब्दात डोळ्यांना ऐकू येऊ लागले आहे. पहिल्यासारखी नाही म्हणजे लेख येत नाहीत असे असावे. खरे तर अनेक जण लिहीत आहेत. खूप जण उत्तम लिहीत आहेत. मात्र त्यांना प्रोत्साहनाची गरज आहे. मायबोलीवर काही वाचक नवोदीतांचे लिखाण मनापासून वाचून त्यांचा उत्साह वाढवताना दिसतात. काही जण तर जवळपास प्रत्येक नव्या धाग्याला हजेरी लावतात. अर्थातच त्यांचा व्याप सांभाळून. काही जणांचे प्रतिसाद तर ज्ञाबवर्धक असतात. लेखकाला उत्तम दिशादर्शन करणारे असतात.

विषय क्र ५ - यंत्र
चाकाचा शोध लागल्यानंतर वैज्ञानिक जगात मोठी उलटफेर झाली. चाकाच्या शोधानंतर मानवाने वेगवेगळ्या प्रकारची यंत्र बनवायला सुरू केली. मानवी जीवन हे सुखकर होण्यामागे बराचसा हात ह्या यंत्रांचा आहे.
मायबोली गणेशोत्सव २०१८ घेऊन येतोय पाचवा झब्बू. तुम्ही पाहिलेल्या, वापरात असलेल्या यंत्रांचे प्रकाशचित्र.

काहीतरी महत्वाची गोष्ट असल्याशिवाय संज्ञा आपल्याला बोलावणार नाही हे मंगळला माहीत होतं.उत्खनन तळापासून थोड्याच अंतरावर असलेल्या वाहनतळावर आपली फ्लाइंग कार उभी करून तो लगेचच संज्ञाच्या तंबूकडे वळाला. इतर छोट्यामोठ्या राहुट्यांच्या मध्यभागी उभारलेला तो शानदार तंबू होता. शुभ्रपांढऱ्या रंगाच्या रेशमी तणावांनी पंधरा फुट उंचीच्या त्या रक्तिमवर्णी शामियान्याला डौलात उभं केलं होतं.

आपण नेहमी वेगवेगळ्या प्रकारांचे झब्बू खेळत असतोच. कधी पत्त्यांचा, कधी गाण्यांचा तर कधी म्हणींचा. या गणेशोत्सवात आपण खेळणार आहोत शब्दांचा झब्बू. प्रकार सोप्पा आहे एकदम. दररोज एक विषय असेल. त्याला धरून आपण झब्बू खेळायचा आहे. या उपक्रमातून आपण खेळ तर खेळणार आहोतच त्याचबरोबर वापरात असलेले किंवा नसलेले असे मराठी शब्द वापरणार आहोत. काहींना सगळे शब्द माहिती असतील तर काहींना नवीन शब्द कळतील आणि त्यांचा आपल्या दैनंदिन जीवनात उपयोगही करता येईल.
काही नियम :
१) संयोजक दर दोन दिवसांनी एक विषय देतील.
२) त्या विषयावर आधारित पहिला क्लू देतील.

“हे काय, जेवणात मीठच नाही. रोज रोज हे असं बेचव अन्न खाऊन कंटाळा आलाय मला. कधी अळणी, तर कधी खारट, कधी बचकभर मसाले तर कधी पांचट चवीच्या भाज्या. मेस बदलली तर एक - दोन महिने बरे जातात, पुन्हा पहिले पाढे पंचावन्न. खरं तर मला स्वयंपाक करता येतो पण करून खावं म्हटलं तर हॉस्टेलवर परवानगी नाही .