मभागौदि २०२५ शशक- नियत - छल्ला

पुरे पुरे, सुभद्रे. किती वाढशील मला? अर्जुनाने हात आडवा धरत म्हटले आणि क्षणार्धात त्याला त्याच्या चुकीची जाणीव झाली.

अपूप वाढणारे द्रौपदीचे हात किंचीत काळ थबकले पण ती बोलली काहीच नाही.

इतकी आवडते ती त्याला? इतकी? मनात सदैव तिचेच नाव रेंगाळत राहण्याइतकी? या अर्जुनावर मी उत्कट प्रेम केले. सगळे आयुष्य पणाला लावले. पण जिंकली कोण? तर सुभद्राच!

तिच्या मनात असूयेच्या ठिणग्या उडत होत्या. डोळे भरुन येत होते.

पण अभिमन्यूच्या मत्यूची बातमी येताच मात्र ती सर्व विसरून तीरासारखी धावली आणि सुभद्रेला कवेत घेऊन रडताना वारंवार म्हणत राहिली, "भद्रे, तुझंमाझं जाउदे, आपले हेवेदावे युद्धासोबतच निमाले आहेत; पण आपला अभिमन्यू वाचायला हवा होता गं!"