हवाई बेटांवरच्या सुरस गोष्टी - ८ : कामापुआ आणि पेलेची कहाणी - आग आणि पाणी!!

Submitted by maitreyee on 25 July, 2016 - 22:51

भाग -१>>
भाग -२>>
भाग -३>>
भाग -४>>
भाग -५>>
भाग -६>>
भाग -७>>
भाग -८>>
भाग -९>>
भाग -१०>>

कामापुआ आणि पेलेची कहाणी- आग आणि पाणी!

कामापुआ हा हवाईत "रानडुकराचा राजा" म्हणून ओळखला जातो. डुक्कर म्हटल्यावर आपल्याला किळसवाणा प्राणी डोळ्यासमोर येणे साहजिक आहे, पण त्यांच्या दृष्टीने ते अफाट (पुरुषी) ताकदीचं प्रतिक मानतात.
शक्तीशाली आणि संतापी अशा पेलेला एकदाच तिच्या तोडीस तोड प्रियकर मिळाला होता असे मानतात आणि तो म्हणजे कामापुआ !
त्यांची कथा काहीशी अशी घडते :
हिना ही हवाईतील चंद्रदेवता. ती तिच्या सौंदर्यासाठी आणि चिरतारुण्यासाठी ओळखली जाते.
हिना तरुण आणि अतिसुंदर तर तिचा नवरा एक अलिइ ओलोपना हा तिच्या मानाने अगदीच सामान्य रुपाचा, आणि वयस्कही होता. त्याचा लहान भाऊ काहिकी मात्र तरुण आणि रुबाबदार होता. हिनाचे मनोमन त्याच्यावर प्रेम होते. अर्थात तोही तिच्यावर अनुरक्त होताच. ओलोपनाला याची कल्पना नव्हती असे नाही, पण स्वतःचं वाढतं वय म्हणा, किंवा त्याच्यानंतर काहिकीच टोळी आणि हिनाला सांभाळेल अशी अपेक्षा म्हणूनही असेल, पण त्याने हरकत घेतली नव्हती.

यथावकाश हिनाने एका सुंदर राजबिंड्या रुपाच्या बाळाला जन्म दिला. त्याचं नाव कामापुआ. ते बाळ बघून मात्र ओलोपनाच्या समजूतदारपणाची जागा द्वेषाने आणि कडवटपणाने घेतली. हे नतद्रष्ट मूल काहिकीचं असून त्याचा त्या मुलाशी काहीही संबंध नाही असे त्याने जाहीर करून टाकले. काहिकीला टोळीतून हाकलून दिले.
बिचारा कामापुआ! लहानपणापासून बापाच्या प्रेमापासून वंचित राहिला. ओलोपना कायम त्याचा द्वेष करी. त्याला सतत घालून पाडून बोले. इतक्या राजबिंड्या बाळाचा कायम "डुक्करतोंड्या" म्हणून उद्धार करी. कामापुआला बाप आपला इतका राग राग का करतो हे कधी समजलंच नाही. वर्षामागून वर्षे गेली तरी तो बापाने आपला स्वीकार करावा म्हणून धडपडत राहिला, पण ओलोपनाचे प्रेम तो जिंकू शकला नाही तो नाहीच.

हळू हळू कामापुआ मोठा झाला. तरुण झाल्यावर तो जास्तच रुबाबदार , धाडसी आणि शक्तीमान झाला. हिनाच्या दैवी शक्तींचा अंशदेखिल त्याच्यात होता. ढग आणि पावसावर त्याचे स्वामित्व होते. वेगवेगळी रुपे त्याला बदलता यायची. आता त्याला ओलोपनाच्या स्विकाराची पर्वा राहिली नव्हती. वर्षानुवर्षांच्या उपेक्षेमुळे त्याच्या स्वभावात संताप आणि तिरस्कार भरला होता.

एक दिवस टोळीतील काही तरणे अनुयायी एकत्र करून वेगळी टोळी करण्यासाठी तो ओलो[पनाच्या टोळीतला अन्नसाठा, कोंबड्या, डुकरे घेऊन निघून गेला. ओलोपनाने त्यांना पकडून आणायला माणसे पाठवली. कामापुआ जंगलात दर्‍याखोर्‍यात राहून लागला. त्याला स्वतःच्या सुंदर रुपाचाही तिरस्कार वाटू लागला होता, त्याने त्याचे सुंदर केस मुंडन करून काढून टाकले. डोक्यावर एक शेंडी आणि हनुवटीवर दाढीचे खुंट , अंगावर कुरुप पट्टे, डोक्यावर डुकराची मुखवट्याची केसाळ टोपी अशा अवतारात राहू लागला. (काही दंतकथा तर असे मानतात की तो अर्धे शरीर डुकराचे आणि अर्धे मानवाचे अशा रुपात वावरू लागला.)
तरी एक दिवस तो पकडला गेलाच. मुसक्या बांधून त्याला ओलोपनासमोर आणण्यात आले. ओलोपनाने त्याला ठार मारण्याचे आदेश दिले. पण कामापुआ सगळ्यांच्या तावडीतून सुटला आणि उलट त्यानेच ओलोपनाची खांडोळी केली! संताप आणि तिरस्काराने शेवटी सगळ्या सीमा ओलांडल्या!

यानंतर तिथे न थांबता कामापुआ भटकत भटकत माउई बेटावर गेला. तिथे काहिकी रहात होता . कामापुआ त्याला जाऊन भेटला. पण त्याचं नशीब असं की काहिकीनेही त्याला स्विकारले नाही. "मला कोणी मुलगा नाही आणि मी तुला ओळखत नाही " असे म्हणून त्याला सरळ हाकलून दिले. कामापुआ पुन्हा एकदा झिडकारला गेला! वर्षानुवर्षांची त्याची जखम पुन्हा भळभळून वाहिली! अपमानाच्या , संतापाच्या आगीत त्याच्या मनातला सर्व चांगुलपणा वाहून गेला.

या दिवसानंतर तो मनाला मानेल तसे बेदरकार वागू लागला. कधी अन्नासाठी तर कधी निव्वळ शक्तीप्रदर्शनासाठी टोळ्यांवर हल्ले करणे, निरपराध लोकांची हत्या करणे, मनात येईल त्या स्त्रीला प्राप्त करणे हे त्याचे जीवन बनले.

असाच भटकत कामापुआ हवाई (बिग आयलंड) बेटावरील किलाउआ शिखराच्या परिसरात आला. इथे पेलेचा लौकीक त्याच्या कानावर आला. तिच्या सौंदर्याबद्दल ऐकून तिच्या प्राप्तीचे त्याला वेध लागले. तो सरळ त्या हालेमाउमाउ विवराच्या तोंडाशी येऊन उभा राहिला . जिथे त्या शिखरावर पाय ठेवायचं दु:साहस कुणी करू धजावत नसे तिथे एका विद्रुप तरुणाची ही हिंमत ? पेलेच्या बहिणींनी तिचे लक्ष त्याच्याकडे वेधले. कामापुआचा तो अवतार बघून पेलेच्या रागाचा पारा चढलाच! तिने त्याला "तू माणूस तरी आहेस का ? तू तर रानडुक्कर आहेस" असे हिणवले! तिने तिच्या भावाला पाठवले कामापुआला धमकावून हाकलून देण्यासाठी. कामापुआने एक सुंदर तरुणीचा आभास निर्माण करून त्याचे लक्ष विचलित केले!
भावाचे अस्त्र वाया गेलेले पाहून पेलेने स्वतःच क्रुद्ध शब्दात हेटाळणी करून कामापुआला तिथून निघून जाण्यास फर्मावले. कामापुआनेही तशाच शब्दात तिला उलट उत्तरे दिली! दोघांमधे बर्‍याच शाब्दिक चकमकी झडल्या. पेलेच्या बहिणींना ते पाहून गंमतच वाटली! बराय हिच्या संतापाला तोडीस तोड असं त्यांना वाटल्याशिवाय राहिलं नाही!
पेलेने कामापुआच्या दिशेने आगीचे लोट सोडले. कामापुआने वादळ सोडून ते विझवले!
पेलेच्या रागाचा लाव्हा खदखदत कामापुआवर चालून आला. कामापुआने मुसळधार पावसाला आवाहन करून तिचे विवर पाण्याने भरून टाकले! पेलेच्या लाव्हाला पावसाने भिजवल्यामुळे तिचा राग जरासा कमी झाला . कामापुआची आणि तिची दिलजमाई झाली एकदाची!

पुढचे काही दिवस पेले आणि कामापुआसाठी स्वर्गासुखाचे ठरले! पेलेच्या प्रेमाने हळूहळू कामापुआतला पशू मरून मूळचा माणूस जागा झाला. इतक्या वर्षानंतर त्याला कुणीतरी आहे तसं स्वीकारलं होतं, त्याच्यावर प्रेम करत होतं! हळू हळू त्याला मूळचं राजबिंडं रूप परत मिळालं. पेले मात्र त्याच्यातल्या बदलाने बिथरली! तिला त्याचं हे राजस रूप पूर्ण नविन होतं! तिचा कामापुआ तर एक मुंडन केलेला, विद्रुप असा मनुष्य होता! तिला फसवले गेल्यासारखे वाटले. ज्याच्यावर मी प्रेम केलं तो हा नव्हेच असे तिच्या मनाने घेतले! त्या दोघांत पुन्हा खटके उडू लागले.
दोघांचाही स्वभाव संतापी! दोघेही सामर्थ्यवान! प्रेम असले तरी एकत्र राहणे अवघडच होते त्यांचे !

शेवटी पेलेने कामापुआला कायमचे निघून जायला सांगितले. बेटाची अर्धी बाजू तिच्या आगीची आणि लाव्हाची आणि नद्या- धबधबे - पावसाने भिजलेली विरद्ध बाजू कामापुआची असे ठरले. "आयुष्यात कधीही मला भेटू नकोस " असे सांगून पेले स्वतःच्या भावंडांना घेऊन पुन्हा तिच्या विवरात निघून गेली. कामापुआने फेरविचार करू नये म्हणून त्याच्या दिशेने लाव्हाचे लोट सोडायला कमी केले नाही! शेवटी कामापुआने तिचे ऐकले. तिच्या लाव्हाच्या लोटांपासून बचाव करत त्याने समुद्रात उडी घेतली. समुद्रात पडताच त्याने माश्याचे रूप धरण केले आणि तो तिच्या बेटापासून कायमचा निघून गेला. त्या माश्याचे नाव हमुहमुनुकुनुकुआपुआ !! (तो मासा म्हणे डुकराच्या आवाजाच्या सदृश आवाजही करतो !! )

काही महिन्यांनी पेलेने एका सुंदर मुलाला जन्म दिला. मुलगा थेट कामापुआचं रूप घेऊन जन्मला होता. त्याला पाहून पेलेला कामापुआची उणीव प्रकर्षाने जाणवली. त्याच्या विरहाने ती बेचैन झाली. तिला आपली चूक उमगली. त्याच्या नावाने साद देत ती बेटावर दर्‍याखोर्‍यात कितीतरी काळ फिरली, पण कामापुआ कुठे नव्हताच. तो कधीही परत न येण्यासाठी कधीचाच निघून गेला होता !

पेलेची विराणी आजही तिथल्या दर्‍याखोर्‍यात, गुहांमधे घुमते!

-- क्रमशः

काही संदर्भ येथून साभारः
http://www.sacred-texts.com/pac/hlov/hlov13.htm
http://kms.kapalama.ksbe.edu/projects/mythslegends06/1127423/index.html
https://books.google.com/books?isbn=0313080852

Group content visibility: 
Public - accessible to all site users

मस्त.

त्यांच्याकडचा कामापुआ आणि आपल्याकडचा कामदेव नावात आणि कार्यात बरेच साम्य आहे Happy दोघांनाही आगीचा शाप आहेच.

मलाही ही सीरीज खुप आवडतीये.माशाचे नाव भारीए..
बिचारा कामापुआ,,सगळ्यांनी नाकारल त्याला.ह्या भागामधे चित्र नाही टाकली ?

अमा Happy
अंकु - नाही ना, या कथेसंदर्भातले फोटो नाहीयेत माझ्याकडे. डीजे ने दिलेल्या लिन्क वर ती पेन्टिन्ग्ज मस्त दिसताहेत. अजून नेट वर इमेज सर्च केला तर काही इन्टरेस्टिंग चित्रे दिसतात. कॉपीराइट चा प्रश्न म्हणून इथे नाही वापरली.
असो. आता अजून २ किंवा कदाचित ३ कथा राहिल्यात या सीरीज मधे.

अमीत, कामदेव शंकराची समाधी भंग करतो म्हणून शंकर कोपिष्ट होऊन त्याला जाळून टाकतात. पुढे त्याला उ:शाप मिळतो व तो जिवंत होतो पण ते शरीराशिवायच.