पश्चिमेचा वारा सुटलासे गार
गंधाळला गुलमोहर नदीकिनारी
संध्येची वेळ ही अशी कातर कातर
तुझ्या माझ्यातले मोहरले अंतर
तुझ्या पदरवांचा मंजुळ स्वर
घुमतसे श्रवणांगणी मधुर
प्रिये ये आता नको दूर राहू
तुझ्या करपाशी घेई मज सत्वर
किती युगे लोटलीसे आता वाटताहे
ह्या युगीचाही अस्त हो भास्कर
मजलागी आता देई अर्घ्य प्रिये
शेवटचा तरी आता ऐकू दे गंधार
©निखिल मोडक
सैरभैर माझं मन, कुठे मिळेना आधार,
आणि श्वासांत तुझ्या गं, कसा रंगला गंधार?
माझे काट्यातले गीत,आणि जखमी अंतरा,
व्यथा मुकीच ही माझी, तुझा जुळे तानपुरा ।
दोन स्वरांच्या मधली फक्त पोकळीच माझी,
तुला ओतप्रोत स्वर, झोळी मोकळीच माझी ।
सखे मैफिलीत गासी गीती प्राण तू ओतून,
'पिया बिरह न आवे कभी' अशा बोलांतून ।
सूर खिळविती लोकां, शब्द भेदती अंतर,
त्यांना काय ठावे, अर्थ तुझे शोधती अंतर !
तुला मैफिलीत टाळ्या आणि वाहवाची दाद,
मला एकलेपणाची एक काळी छाया गर्द ।
तरी उरते आयुष्य, भोग टळले न कोणा,
किती क्षणांची सोबत? कधी कळले न कोणा ।
माझी मुकी ही व्यथाच मला देईल आधार,
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
