बाहेर अजूनही कर्फ्यू लागलेला होता..त्याचं डोकं सुन्न झालेलं...त्यानं स्वतःला एका खोलीत कोंडून घेतलं होतं. जे घडलं होतं, त्यात त्याचाच सगळा दोष आहे याची भयंकर जाणीव होऊन तो हादरला होता. सकाळचा प्रसंगच तसा होता, डोळ्यापुढे अंधारी आणणारा.
आजचा दिवस..मंदारच्या आयुष्यातला सुंदर दिवस ठरणार होता. बाबांशी सकाळीच त्याने तिच्याबद्दल विषय काढला.
सैरभैर माझं मन, कुठे मिळेना आधार,
आणि श्वासांत तुझ्या गं, कसा रंगला गंधार?
माझे काट्यातले गीत,आणि जखमी अंतरा,
व्यथा मुकीच ही माझी, तुझा जुळे तानपुरा ।
दोन स्वरांच्या मधली फक्त पोकळीच माझी,
तुला ओतप्रोत स्वर, झोळी मोकळीच माझी ।
सखे मैफिलीत गासी गीती प्राण तू ओतून,
'पिया बिरह न आवे कभी' अशा बोलांतून ।
सूर खिळविती लोकां, शब्द भेदती अंतर,
त्यांना काय ठावे, अर्थ तुझे शोधती अंतर !
तुला मैफिलीत टाळ्या आणि वाहवाची दाद,
मला एकलेपणाची एक काळी छाया गर्द ।
तरी उरते आयुष्य, भोग टळले न कोणा,
किती क्षणांची सोबत? कधी कळले न कोणा ।
माझी मुकी ही व्यथाच मला देईल आधार,
