पहाट

पांघरून चांदण्यांची चादर,
स्वप्न सुगंधी असे उशीला,
मोरपिसांची ढाळी चंवरी,
खट्याळ-मिश्किल मंद वारा.

क्षितिजावर्ती किल्बिल किरणे
चिमण्यांचे अ‌न्‌ चिवचिव गाणे,
सुवर्णरथाचे खळखळ हंसणे,
तल्लीन स्वरांची ती भूपाळी
कुणी गातसे नित्य सकाळी

सूर्य-चंद्र असता साक्षिला
दुरून खुणा कां करते मजला?
भावफुलांची करून उधळण,
सत्वर सुचावे काव्य मनाला,
टिपू नये ती घार क्षणाला !

अलगद अलगद, हलकेच नाजूक,
नवकुसुमांची घेऊन सोबत,
ओढली धरेने, सोनेरी किरणांची झालर!

जरी होता त्रिमितीत काळोख,
स्पर्शता रविकिरणांनी पूर्व क्षितीज,
गुंजले पक्षांचे कुजन,
दुभंगलेल्या आसमंतात!

मावळत्या चांदण्यांना देता निरोप,
कुणाचे बरे ओघळले अश्रूंचे चार थेंब,
विसावले ते दवबिंदू होऊन,
हिरव्या गर्द गवती पात्यांवर!

जरी आहे ठाऊक,
मावळणार हा दिनकर,
रोजचाच आहे उगवत्या मावळत्या सावल्यांचा खेळ,
सृष्टीचा तर एकच नियम,
नवचैतन्याला करणे सलाम!
नवचैतन्याला करणे सलाम!

कॅन्व्हासवर अक्रेलिक.

उजाडताना दिसू लागली उजाड फसवी वाट
हूल देऊनी दूर उगवली मोहक धुंद पहाट

घटिका साऱ्या बोलत होत्या अंधाराची भाषा
मनात जागी तरी उद्याच्या उजाडण्य़ाची आशा
खरीच होतील स्वप्ने ऐसी समीप आली वेळ
त्या वेळेची वाट पहाती तळहातीच्या रेषा
परंतु बहुधा ठाऊक तिजला माझे भग्न ललाट
हूल देऊनी दूर उगवली मोहक धुंद पहाट

प्रवास थोडा तरिही होती सहवासाची आस
कुणी सावली बनून होता एक सभोती भास
वाट विलगण्य़ापूर्वीच गेला अलगद सुटुनी हात
मागे उरली आठवणींची ठसठसणारी रात
राहिलाच दूर किनारा, मी तहानलेली लाट
हूल देऊनी दूर उगवली मोहक धुंद पहाट

नव्या प्रवासा निघण्यापूर्वी सहज वळवली मान