पुन्हा झुळूक

सांज ही कलली होती,
रातीच्या खांद्यावर,
तु ही पुन्हा वळलीस तेव्हा,
त्याच त्या नेहमीच्या वळणावर...

सुकि, आलास वाटतं....... छान.........
सांज ही कलली होती,
रातीच्या खांद्यावर >>

कल्पना कै छान

सुक्या, झब्बु ... तोही तुझेच शब्द वापरुन

कधी ना कधी कलणारच होती
सांजही रातीच्या खांद्यावर...
आता फक्त प्रतिक्षा...
तुझ्या वळून पाहण्याची ....!

सांज तर कलली केव्हाची
तरी सुर्य रेंगाळला अजुनही,
साथ तुझी सुटली केव्हाची
तरी त्याच वळनावर मी अजुनही,

वळणा-वळणाचे आधार कशाला
गुंतागुंतीच्या या आयुष्याला...
कलत्या सांजेचे संदर्भ कशाला
तुझ्या माझ्या चिरंतन नात्याला?

वळणावरतीच भेट व्हायची,
आज ती वळणेही वळलेली,
तुझ्या माझ्या प्रवासाला,
विरुद्धतेने दुंभगलेली...

चल बे बाय, जातो आता घरी उद्या भेटू.

मखमलाचाही पडतो विसर,
तुझ्या तळहाती स्पर्श होताना,
जाते जाते म्हणतेस अन दाटून येते,
बोटांची ती साखळी निसटताना...

विशल्या बाय रे ...

नकळत झालेल्या स्पर्शाचा
तो भास माझा होता,
धडधडनार्‍या तुझ्या काळजातला
चुकलेला तो श्वास माझा होता.

श्वास चोरायचा खेळ तुझा,
मांडण्याआधीच मोडला होता,
जिंकला कोण नी हरला कोण,
यास फक्त कोमेजल्यांचा गंध उरला होता..

नाजुकश्या हिरव्या वळणावर
पायवाट होती थांबलेली,
बोटांनी नक्षी काढल्यावर
तिही तुझ्या सारखीच लाजलेली.

ओल्या जखमांवरचे घाव,
फुंकर घालून भरत नाही,
अन जखम तशीच उघडी ठेवणे,
मज आता जमत नाही..

घाव ओलेच बरे,
जखम वाहतेच बरे.
सलतात फुलेही आताश्या
तसे हात रिकामेच बरे.

न भरणारी जखम दिलीस
हृदयी घाव या घातलास
माझ्या मनातील फुलांचा सडा
तू असा जाता जाता तुडवलास...

तू दिलेलं एक फुल सुद्धा,
माझ्या ओंजळीला पुरे होतं,
कधी केसातलं आभूषण
तर कधी देव्हार्‍यातलं हार तूरे होतं..

सुखाचे अगणित क्षण देतेस
तू मज संग असताना
कशी ग थकत नाहीस तू
माझी फाटकी ओंजळ भरताना...

अविनाश...

छान प्रवास चाललाय तुमचा.......... चालू द्या.......

धन्यवाद निंबुडाजी...
माझे वय 'फ़क़्त' २५ असल्याने तुम्ही सगळे मला 'तू' म्हणू शकता...

तू बागेत आल्यावर
फुले आपापसात कुजबुजतात
'आता आपल्याला कोण पहाणार?'
अशी म्हणून कोमजतात...

चारोळीच्या चालिने "तू"
आताच केलिस पन्चविशी पार....
कवितेच्या प्रान्गणात ये जरा
दाखव तुझी "शब्दबहार"................ अव्या खास तुझ्यासाठी रे......!

आयच्यान सांगतू...
मले लै भ्यां वाटून रायलं,
तुले लेटर तर लिवलं पर,
काळिज माजं कापुन रायलं ...

कवितेच्या प्रांगणात
मी कधीचाच आलोय
काव्यरूपी फुलांसाठी
मी 'भ्रमर' झालोय...

विशल्या.. मस्त रे...

तुझ्यावानी देखणं रुपडं
कुठंच घावणार नाही,
तुला मिठीत घेतल्याविना,
मी भरून पावणारं नाही..

अविनाशी भ्रमर,
पण फुले कोमेजणारी.....
साताजन्माच्या आणाभाका घेउन
मधेच दगा देणारी..........

फुले कधीच वचन देत नाहीत
तरी भुंगा त्यांच्या प्रेमात पडतो
फुले त्याला सर्वस्व देऊन कोमजतात
तरी तो उगाच शोक करतो...

चला साजरे करुया जगणे... छान आहे अविनाश..

भ्रमरास नसते दु:ख,
पाकळ्या कोमेजण्याचे,
आज इथे तर उद्या
मध चाखणे दुसर्‍या पाकळ्यांचे...

सुर्यकिरण....

आज इथे तर उद्या
मध चाखणे दुसर्‍या पाकळ्यांचे... >>>

मस्त आहे...

धन्यवाद रेश्माजी..
रसिकच आमचे प्रेरणास्थान...

तुझ्या स्म्रुतींची
फुले कोमेजलेली,
ओंजळीत माझ्या
आसवांनी भिजलेली.