'कुलंग' ला येणार का ??

नको रे तूच सुरूवात कर. अनुभवी माणसाचा मान पहिला.

बाकीचे वाचताना पडतील>>> योगेश २४, वाचकानी पडायला लागल्यावर योग्य ती गोष्ट वापरली तर ते नाहित पडणार... आम्ही एवढ्या मोठ्या गडावरून त्याच दैवी देणगीचा वापर करून घसरत घसरत उतरलो ना!

आम्ही गडाच्या नावाचे मूळही शोधून काढले :
जो फक्त *ल्ल्यानीच लंघता येतो तो कुलंग.

ह बा

अरे हसू नका रे असे... मला हसायला त्रास होतोय... देहाचा एकही पार्ट असा नाही जो बोलो कुलंग... कुलंग... कुलंग... म्हणत नाहीये. ते जाऊदे यो, भगव्या दांड्याचा चाकू आणि माझी पाण्याची बाटली वरच राहिलीये... तुझ्या ओळखीच कुणी गेलं तर आणायला सांग... नाहितर ते अर्ध्या तासात वर जाऊन येणारं मानवी माकड धाडून दे. चाकू विसरून आलो हे कळाल्याबरोबर बायकोन पाय दाबायचे बंद केले आणि गळ्याला हात घातला.

विन्याचे पातेले तरी बरेच घासले होते आपण आणि तो निदान घरी घेऊन गेलाय. परत एकदोनदा घासावे लागेल त्याला त्यात निभाऊन जाईल. बाकी विन्याने मला गणपत गोगावलेच्या मालकाविषयी जे ज्ञान दिले त्यामुळे मी बराच सावध झालो रे. विनय तुला हजारो धन्यवाद रे भावा!!!

पहाटे चारच्या सुमारास नाशिक महामार्गा वरिल 'बाबा दा ढाबा' वर चहा-पाण्यासाठी थांबलो होतो. पहाटेच्या गारव्यात चहाचे झुरके घेत पुणेकरांची वाट पहाणे सुरू होते. काही वेळातच एका कॅब मधून ओळखीचे चेहरे उतरताना दिसले. त्यातील सुन्या मात्र कुडकूडत होता... विचारपूस केल्यावर कळले की, अंगात ताप आहे. आता काय म्हणावं या वेडेपणाला?

तत्पुर्वी मी, योरॉ, विनय, प्रगो, गिरीविहार, रोहित, प्रणव, प्रताप असे मुंबईकरांना गोळा करत आम्ही शेवटच्या लोकलने मध्य रात्री २.४५ला कसारा गाठले... पुण्याहून एशियाडने येणारे सुन्या, सुकी, मल्ली, हबा, किश्या ठाण्यात तीच लोकल पकडणार होते... पण कळव्यातील वाहतूक खोळंब्यामुळे त्यांची लोकल चुकली... खोपटला उतरून महामंडळाचा पर्याय डावलून पुणेकरांनी खाजगी वाहनाचा पर्याय निवडला... काही झाले तरी वेळेत पोहचणे गरजेचे होते... आम्ही कसार्‍यावरून ठरवलेल्या जिपने ढाब्यावर पोहचलो होतो.. विस एक मिनिटांत पुणेकरही तिथे हजर झाले. केवळ चहा-बिस्कीटांवर पुढचा प्रवास करणे गिरिला मानवणारे नव्हते... मॅनेजरकडे उरल्या सुरल्या मेन्यूची चौकशी केल्यावर फक्त दाल-फ्राय आणि रोटी शिल्लक असल्याचे कळले... समोर आलेला मेन्यू साफ करून आम्ही गडाकडे कूच केली...

कुलंगच्या पायथ्या जवळचे गाव म्हणजे आंबेवाडी... (जवळचे म्हणजे कुलंगच्या पायथ्यापासून किमान ५ कि.मी. अंतराची पायपीट)

सुर्योदयाचा नजारा पाहत ६.३०च्या दरम्यान आंबेवाडीत पोहचलो. गाईड आणि दुसर्‍या दिवसाच्या जेवणाची सोय करून आम्ही कुलुंगच्या दिशेने निघालो... डांबरी रस्ता, पाण्याची टाकी, BSNLचा टॉवर, वाटेतील ओढे मागे टाकत पायथ्याला पोहाचायला एक-दिड तास लागला.

हिरव्या गालिच्या वरून फिरायची मजा काही औरच असते. वाटेत मिळणारी सुकी लाकडे गोळा करत मार्गक्रमण सुरू होते. अलंग-मदनच्या खालून २ तासांची तंगतोड केल्यावर आम्ही कुलंगच्या मुख्य चढाईला सुरवात केली तेव्हा ११ वाजले होते. उनाचे चटके सहन करत रॉक पॅचेस पार करत आम्ही कुलंगच्या शेवटच्या टप्प्यात पोहचलो खरं, पण तेथून हातातील सरपण सावरत रॉकपॅचेस पार करणे कठिण होउन बसले... त्यावर उपाय म्हणून १३ जणांची साखळी करून सोबत आणलेला लाकूडफाटा पुढे गुहे पर्यंत सरकवण्यात आला... पहिलटकारांना हे काम फार जाचक वाटत होते, पण त्याला पर्याय नव्हता. :p

दुपारी १२.३०च्या सुमारास गडाच्या दरवाजावर पोहचलो तेव्हा कोणाच्या अंगात जल्लोष करण्याचा त्राण शिल्लक नव्हता... दरवाजातच पथारी पसरून सगळे रथी महारथी ढेर झाले होते. सुन्याने तर गुहेच्या वर जाऊन मस्त ताणून दिली... योगीने गुहेची पाहणी करून गुहा रहाण्यास अयोग्य असल्याची पावती दिली आणि सगळे जण चितींत झाले. पावसाळा संपला असला तरी गुहेत बराच ओलावा आणि ठिबक सिंचन सुरू होते. गुहे बाहेर चुल पेटवण्याचा एक अयशस्वी पर्यन्त झाल्यावर गुहेच्या उजव्या कोपर्‍यात चूल मांडली... मल्ली, योगी, गिरिने चुलीचा ताबा घेतला... तांदळाची खिचडी, पापड, लिंबाचे लोणचे आणि सोबत प्रतापने आणलेली गुळपोळी असा फक्कड बेत जमला होता... त्यानंतर मी आणि विनयने उनात... तर बाकीच्या विरांनी सावली मिळेल तिथे डेरा टाकला.

सुर्यास्त पाहण्यास मन आतूर होते... पण शरीर आणि पाय साथ देत नव्हते... तरिही मी आणि विनय टाक्याच्या बाजूने असलेल्या उध्वस्त वाड्यांना न्याहाळत एका टेकाडावर पोहचलो... योगी, सुन्या, प्रताप, रोहीत छोट्या कुलंग वर जाऊन सुर्यास्ताचे प्रकाशचित्रण करत होते... समोर पसरलेला घाटघरच्या विस्तिर्ण परिसरातील हिरवे पुंजके लक्ष वेधून घेत होते... दूरवर धुक्यात हरवलेले एक जलाशय दिसत होते... गिरी आल्यावर कुलुंगचा ऐतिहासीक वापर काय असेल यावर खल झाला.

गुहेत परतल्यावर संधिप्रकाशात वाफाळत्या चहाचे झुरके घेत एक एक जीव पुन्हा ताजातवाना झाला. काळोख पडल्यावर मेणबत्तीच्या प्रकाशात हबाची काव्य प्रतिभा बहरू लागली आणि एक एक करत सगळेच त्यात सामिल झाले. ओल्या लाकडामुळे कॅम्प फायर करणे शक्य नव्हते म्हणून पाण्यांच्या बाटल्यांच्या घेरात मेणबत्त्या पेटवून कॅम्प फायरची धमाल सुरू झाली. तर गुहेत LEDच्या प्रकाशात Ready to eat शिजवले जाऊ लागले. MTR कं.चा राजमा चावल, चुलीवर भाजलेले पापड, कांदा आणि पनीर मखनी सोबत ब्रेड असा गरमा गरम डिनर झाल्यावर सगळ्यांना झोपण्याची चिंता सतावू लागली.

गुहेतील ओलाव्यामुळे आत झोपणे शक्य नव्हते... त्यातच स्लीपिंग मॅट फक्त पाच... त्यामुळे गुहे बाहेरील सकाळी झोडपलेल्या गवतावर झोपणे अपरिहार्य होते... तरिही ती जागा अपुरीच होती... म्हणून गुहेत तयार केलेल्या स्वयंपाक घरात चार जणांनी आपला संसार मांडला... पण आधीच तिथे संसार मांडलेल्या गोमेने बाहेर येउन त्यांचा निषेध केला... तिला यमसदनी पाठवून दिवसभराचे श्रमलेले जिव चुटकुले ऐकवत कसबसे निजले... तर बाहेर जवळ जवळ झोपलेले जिव पाहून इतर कोणत्याही जिवाला तिथे येण्यात रस वाटला नसावा... पहाटे साडेचारच्या सुमारास जेव्हा चंद्रोदय झाला तेव्हांचे ते दृष्य मिणमिणत्या डोळ्याने पहातानाचा अनुभव काय वर्णावा... अहाहा काय ते आकाशाचे सौंदर्यं... जणू नक्षत्रांचा मेळा!

सकाळी लवकर उठून सुर्योदय बघायला जायचे होते... तसही रात्रभर थंडीमुळे कोणालाच पुर्ण झोप मिळाली नव्हती... प्रताप, किश्या, रोहित, प्रणव, प्रगो, विनय, योगी सुर्योदय बघायला कुलुंगच्या दक्षिण टोकाला निघून गेले... रात्रीच्या थंडीने सुन्याचा ताप खूपच वाढला होता... चुल पेटवून त्याला गरम पाणी करून दिले... चहा तयार करून मी आणि मल्ली पाण्याच्या टाक्यावर गेलो तेव्हा तिथे एक सापाचे पिल्लू आराम करत होते... लगेच गिरीला हाक मारून काठी आणि कॅमरा घेऊन बोलावले... बिच्चारा फोटोला पोज देण्यास लाजत होता... सापाला ईजा न पोहचवता मल्लीने जमेल तसे गवत काठीने बाजूला केले... गिरीने पटापट सापाचे क्लोजअप घेतले आणि त्याला मार्ग मोकळा करून दिला.

मल्लीने बनविलेल्या बेडेकर मसाल्यातील मॅगी आणि चहाची लज्जत घेऊन आम्ही पॅकअप केले... सुन्याला तापामुळे खूपच अक्षतपणा आला होता... त्याला सगळ्यांसोबत उतरणे जमणार नव्हते म्हणून प्रणवने सुन्याची सॅक शेअर केली... योगी, विनय आणि गिरीने सुन्याला साथ केली... पायर्‍या उतरताना सगळ्यांची कसोटी लागणार होती... पहिलटकरां पैकी किश्या, हबा आणि सुकीला मी आणि मल्लीने साथ दिली... प्रताप, रोहित, प्रगो लिडिंगला होते... पायर्‍या संपल्यावर दुसरा पडावही कठीण होता... शेवाळाने गुळगुळीत झालेल्या वाटेवरून घसरत, धडपडत खाली उतरणे मुश्किल होते. एका अरुंद वळावार गिरीचा तोल गेला, पण योगीने त्याला वेळीच सावरले.

गडावर येताना अलंग-मदन अशी पायपीट करत आलो होतो... ती पायपीट टाळण्यासाठी एका सुकलेल्या धबधब्याच्या वाट धरली खरी... पण त्यामुळे बहुतेकांची पार्श्वस्थीती फारच बिकट झाली... छोटे छोटे ब्रेक घेत... सुन्याला बिस्किट आणि ईलेक्ट्रॉलचा खुराक देत एकदाचे पायथ्याला आलो. ट्रेकची सांगता नदीतील आंघोळीने करण्याचा शिरस्ता याही वेळा पार पाडला... तो पर्यंत योगी सुन्याला घेऊन गावातील डॉक्टरकडे निघून गेला... डॉक्टरच्या लसीकरणाने सुन्याला आराम मिळाला आणि आमचे टेंशन थोडं कमी झालं... दुपारच्या जेवणाचा बेत एका गावकर्‍याकडे होता... चपाती, बटाट्याची भाजी, वरत आणि भात ओरपून त्वरीत कसार्‍याकडे निघालो... गावकर्‍याच्या कृपेनेच एका टेंपोची सोय झाली... सुन्या आणि गिरीला पुढे बसवून बाकीच्या टवाळखोरांचा मागे धूडगूस सुरू झाला... कसार्‍याला पोहचल्यावर लोकलला असलेली गर्दी पाहून घोर निराशा झाली... चालू लोकलमधेच गर्दी घुसल्याने आम्हाला सिट मिळणे मुश्किल झाले... एक माल डब्बा रिकामा दिसला आणि लगेच आम्ही त्यात उड्या टाकल्या... सुन्याची कॅरीमॅट खाली टाकून पुन्हा एकदा मैफल बसली ते थेट कल्याण येईपर्यंत रंगली होती.

इंद्रा, छानच रे!

पण त्यामुळे बहुतेकांची पार्श्वस्थीती फारच बिकट झाली... >>> आणि इंद्राची पृष्टस्थीती खराब झाली. लपवतो काय?
पण हे इथे नको टाकू १३ वेगवेगळे वृत्तांत येऊदे असे यो मामा बोल्ला ना वर? वेगळा टाक जमल्यास.

अरे वा आला का वृत्तांत , आता फोटो पण येऊ देत की....

इंद्राच्या वृत्तांतात बर्‍याच "महत्वाच्या ग्यॅप आणि गमतीशीर गोष्टी" आहेत !!... हबा त्या भरण्यास उत्सुक आहे .... तो फक्त अधिकृत वृत्तांताची वाट पहात आहे ....त्या नंतर होणार्‍या तहलक्या साठी ....माबो कर तयार रहा ....ह बा तुझ्या वृतांताचे एडीटींग करु नकोस रे तेवढ्यात ...

लौटते है एक ब्रेक के बाद !!!

ह बा ला अनुमोदन

हब्या रात्री बद्दल क्षमस्वः . नाईलाज होता...

हब्या रात्री बद्दल क्षमस्वः . नाईलाज होता.>>>>

इंद्रा...सही रे....जबरी
ह बा.. लय भारी....तुमच्या वृतांताची वाट बघतोय...

गणपत गोगावलेच्या बॉस <<<<

मित्रहो जाम धमाल आली ट्रेक ला

रात्री बद्दल क्षमस्वः . >>>ढेकर बद्दल म्हणतोयस का ?

Pashya,
dole phiravu nako. kal sakali tu dhekar dilas tevha aamhi kaahi bollo ka?
Suki,
tulaa kay kishya chavla kay ratri? purn vakyat bol na. aani te ganpat gogavle madhle tharavik shabdach bold karayache.

रात्री बद्दल क्षमस्वः . >>>ढेकर बद्दल म्हणतोयस का ? > >:D

विन्या.. ढेकर तर प्रगो ने दिला होता.. मी चुकीने नो पार्किग मधे पार्किंग केल्याबद्दल हबाची माफी मागतोय

विनय,
मित्रा ढेकर प्रगोने दिला होता सुकीने नव्हे. आणि आपण त्याला विचारलेही नाही की काय खाल्लेस म्हणून. पातेल बरं आहे ना?

जल्ल्ला रात्रीच्या महफिलीचा वॄतांत टाका कोणीतरी...

हब्या.. तुझा वृतांत कधी रे ? वाट पाहतोय.. कोणाकोणाची वाट लावणार आहेस ते.. आमचा वृत्तांत अगदी टाके घातलेला असेल.

विन्या, हितंबी डाव साधलासच..

विन्या.. एव्हाना तुला त्या भगुल्यात उकळत्यापाण्याची शिक्षा द्यायला पाहीजे रे.. अजून हरवलं नाहीस का ते भगुलं ? कि जल्ला मेला एक आठवण ठेवलीस.. कि जसं हे भगुलं झालयं तसाच मी सुद्धा झालोय.. पश्चिमेकडून...

घरी गेल्यावर पातेल काढून ठेवल्यावर एक किंकाळी आली...
आईईईईई ग हे कोणाच पातेल आणलस उचलून ? आणि आपल कुठे आहे ?
मी म्हणल आपलच आहे थोड काळ पडलय पण घासल्यावर जाईल्...आणि जे बायकोने तोंड लाल केलय ... त्याकरता माबोवर बाहुला नाही...

चमचापण हरवल्याची तक्रार नोंदवली गेली आहे पण मी चमचा कुलंगवर नेल्याच आठवत नाही म्हणल्यावर
आगीत अजुन तेल पडल.. . हा सर्व प्रकार आमची कामवाली बाई पहात होती...

यो डाव समोरासमोर करायची तयारी केलीये मी , मल्ली आणि सुक्याने आणि हबा येणारे साथीला..:फिदी:

जनजागृती म्हणतात ह्याला..:फिदी:

अरे जल्ला, इंद्रा फोटो कुठे आहे... धुवायला टाकले आहेत काय..

इंद्रा, तुझे वस्त्रहरणाबद्दल लिहिले नाहीस.

विनय
कामवाल्या बाईंने मनातल्या मनात शिव्याच दिल्या असतील नाही ते पातेल बघून, आणि खुषही झाल्या असतील एक चमचा कमी घासायला मिळाला म्हणून

आईईईईई ग हे कोणाच पातेल आणलस उचलून ? आणि आपल कुठे आहे ?>>>> विन्या

जुई