कविता

बस्स...!
आज मला तुला सांगायचचं आहे की माझं तुझ्यावर किती प्रेम आहे..
अगदी सोबत वाढलो आपण आजवर,
पण हे सांगायची संधीच कधी मिळाली नाही..
किंवा प्रत्येक वेळी तुला समोर पाहिल्यावर तुझ्या रुपात इतकं हरवायला व्हायचं की,
हे सांगायचं भानच राहिलं नाही कधी..
मला तुला सांगायचय की,
उमलणारी कळी बघुन तुझ्या चेहर्‍यावर फुलणारा आनंद
किंवा चुकलेलं पाखरु पाहुन तुझ्या डोळ्यात येणारे अश्रू पाहिले नसते तर,
कित्येक क्षणांमधून आयुष्य असच निसटुन गेलं असतं..
अन्याय बघुन चिडलेलं आणि दुसर्‍याच्या दु:खाने पोळलेलं तुझं मन
तू माझ्यासमोर व्यक्त केलं नसतस, तर कदाचित मलाही कधीच समजलं नसतं
आयुष्याचं मर्म..

धुकेजल्या निळ्या अंधारात एक कवडसा आठवणींचा तुझ्या स्पर्शला अस्तित्वाला माझ्या,
त्या उत्फुल्ल उषेच्या अन् धुंद निशेच्या स्मृती अजूनही आहेत रे ताज्या.

शब्दांचे बंध, कोवळे धागे; जुळवली होती एक एक तार,
विखुरले शब्द, धागे निसटले; माझे मीच हरवले सूर.

रात्र सोनेरी, चंदेरी प्रभात; इंद्रधनुष्यी दिवस होते,
सम्राज्ञी मी त्रिलोकाची, तुझ्या मनाची राज्ञी होते.

हास्य तुझे अन् हर्ष माझा; जलसरितेचे नाते होते,
तुझे नेत्र अन् माझी स्वप्ने युगांपूर्वीच गुंतले होते.

कविता माझी फुलत होती,
श्वासासंगे उमलत होती ,
गंध नव्या स्वप्नांचा लेवून,
कविता माझी बहरत होती...

कविता माझी निरागसतेची ,
तिला न कल्पना सत्याची,
सोंग वेड्या आशेचे घेवून,
कविता माझी जगत होती...

कवितेचा का असा लळा ?
रंग तिचा का असा वेगळा ?
त्या रंगातून जणू ती,
चित्र प्रेमाचे चितारत होती....

का क्षणात व्हावे असे कळेना,
कवितेशी माझा सूर जुळेना,
कविता काही सांगेना,
माझ्याशी काही बोलेना.....

मनात शिरून तिच्या पाहिले,
तेव्हा उघड गुपित झाले,
कविता माझी मनात होती आणि .....
रस्त्यावर तुझी वरात होती !

असे आज काही घडावे कशाने
तुझी याद यावी सुचावे तराणे...

कधी गायिलेले तराणे उमटता
अवेळीच यावे भरोनी नभाने...

नभाने करावी धरा चिंब आणि
धरेने नटावे नव्या वैभवाने...

नवे साज ल्यावे, नवे गंध प्यावे
नवे गंध वार्‍यात मिसळून जावे...

नवे गंध जावे नभाच्या प्रवासा
नभाला कळावे तुझे गूज त्याने...

नभाने कथावे खुळ्या पश्चिमेला
तिने लाजुनी सप्तरंगात न्हावे...

अशी सांज बघता नुरावेच भान
तुझ्या आठवांनी झुरावेच प्राण...

पुन्हा आज काही घडे हे अशाने
तुझी याद आली नि सुचले तराणे....

हा रस्ता अटळ आहे !
अन्नाशिवाय, कपड्याशिवाय
ज्ञानाशिवाय, मानाशिवाय
कुडकुडणारे हे जीव
पाहू नको, डोळे शिव !
नको पाहू जिणे भकास,
ऐन रात्री होतील भास
छातीमधे अडेल श्वास,
विसर यांना दाब कढ
माझ्या मना बन दगड !

हा रस्ता अटळ आहे !
ऐकू नको हा आक्रोश
तुझ्या गळ्याला पडेल शोष
कानांवरती हात धर
त्यांतूनही येतील स्वर
म्हणून म्हणतो ओत शिसे
संभाळ, संभाळ, लागेल पिसे !
रडणा-या रडशील किती ?
झुरणा-या झुरशील किती ?
पिचणा-या पिचशील किती ?
ऐकू नको असला टाहो
माझ्या मना दगड हो !

हा रस्ता अटळ आहे !
येथेच असतात निशाचर
जागोजाग रस्त्यावर
असतात नाचत काळोखात;
हसतात विचकून काळे दात

’माझं एक स्वप्न आहे’ मराठी किशोरवयीन मुला-मुलींनी नववर्षाचा संकल्प म्हणून गाण्यासाठी स्फुर्तीदायक गाणे. हे गाणे स्टेजवरही ’परफ़ॉर्म’ करता येईल. नुसते गाऊन किंवा नाचत-गातसुद्धा. बच्चाकंपनीला भेट म्हणूनसुद्धा आपण हे गाणे पाठवू शकता.

देव काकांचा हिवाळी अंक
शब्दगाऽऽरवा २०१०: प्रकाशित झाला त्यात दिलेली ही कविता.

स्पंदनात घुमते मुरली
दरवळतो ऋतू एकांती
ना चौकट याला... कसली
ही कुठली दुनिया असली?

लडिवाळ दिशा बोलती
फुलपान सवे गुणगुणती
ही कसली भाषा... इथली?
ही कुठली दुनिया असली?

हा कसला अजब जिव्हाळा?
मन फुलते; पाणी डोळा
ही ओढ कशी... आगळी?
ही कुठली दुनिया असली?

~श्यामली

अश्रू जाऊ देत वाहून
या पानावरच्या थेंबांसारखे..

..ओलावा मात्र जपून ठेव.

अद्भुतरस! नवल, आश्चर्य, अहोऽभाव, चमत्कृती, विस्मय यांच्या विलक्षण छटा दाखविणारा, गूढत्वाकडे प्रवास करणारा, कल्पनाशक्तीला अफाट वाव देणारा हा रस. भव्यदिव्यतेचे, आकलनाच्या पलीकडील जगताचे केवळ संकेत देऊन उर्वरित प्रतिमाचित्र पूर्ण करण्याचे काम आपल्या कल्पकतेवर सोडणारा, ज्ञातापासून अज्ञाताकडे जाताना उमटणार्‍या भावभावनांचा आस्वाद घेणारा हा रस.