कविता

आ वासून समोरच नव्हतं ठाकून उभं
कसलंच कपाळाचं कामही साधं आज
आयतंच त्यांचं फावणार आता आहे
धरून फेर, मिरवायला नित्याचा नाच

आठवणीना या नव्हतं गोंजारलं मी कधी
झिडकारलं नाही पण दटावलं अधी मधी
सोबत त्यांची बरी, तरी भिती दाटते उरीं
नेतील त्याच वळणावर, मिटवून सारी दूरी

मित्र जिथले सोडले, पुसल्याही खाणाखुणा
नका म्हटलं नेऊं तिथं, करूनही मला पाहुणा
विसरलो तिला, तर म्हणे पोकळ हा बहाणा
आयुष्याच्या शून्यातून होणारच कसा तू उणा !

क्षणांचं खरंच या लक्षणच खोटं
ओढ किनार्‍याची कसली नाही
किनार अस्तित्वाच्या असली तरी
त्याचीही याना क्षिती नाही
पुढच्याच्या हातात सोपवून सारं
व्हायचं माहित पटकन पसार
तरी पण
त्यातला एखादा असतोही उत्कट
उजळून टाकतो आयुष्यच सारं
अन बेसावधही असतो क्षण एखादा
उधळून टाकायला नीटनेटकं सारं
सारवलेल्या कोर्‍या जिंदगीवर
पेरतच जातात हे रांगोळीचे कण
साकारतंय त्यातून चित्र कसं
पहायला याना फुरसद नाही
बघेल पुढचा काय ते म्हणत
शेवटच्या क्षणावर सोपवतात सारं
आणि मरणाच्या उंबरठ्यावरच्या
जिंदगीच्या कुठल्यातरी
अडखळतो शेवटचा तो क्षण
घेऊन मग क्षणभंगुरतेचा झाडू
होतो पुसूनच सारं टाकायला आतूर

देवा तू चुकलास....

माणसाला बनवताना मन का दिलेस?

सगळं साठवण्याची कुवत का दिलीस?

टोचत रे खूप आत्ता.....सहन होत नाही

मन दिलेस ते दिलेस.....भावना ही दिल्यास

आत्ता लहान सहान गोष्टींतले...हेतू कळतात...

न कळते तर बरं झालं असतं....

आता केलीस ती चूक केलीस

पुन्हा मात्र चुकू नकोस.....

माणसासारखा बनू नकोस....

माणूस काय...... मुखवटाधारी

काय खरे काय खोटे कैसे समजावे म्या पामरी

मला वाटत तुला सुद्धा प्रश्न पडत असेल कधीतरी ,

की ज्याला निर्मिला मी ,तो मानव आहे का 'तोच ' तरी?

पुढच्या वेळेला सृष्टी निर्मिताना हे सार लक्षात ठेव....

मंगलवार्ता कळेल आता
भाग्य रेशमी मिळेल आता

एकटेपणा जेथे थिजला
एकरुपता रुळेल आता

या ह्रदयीचा त्या ह्रदयीला
स्नेह आपसुक जुळेल आता

दुडुदुडु धावत अंगणातुनी
बाळमुकुंदा पळेल आता

रंगामधुनी रांगोळीच्या
हात चिमुकला मळेल आता

कल्पतरुंची बने दावण्या
वाट सुखाने वळेल आता

अमृतधारा भिजवतील मन
वषार्वच तो छळेल आता

-स्वानंद
http://amrutsanchay.blogspot.com/

हे खेळ संचिताचे .....!

काजळील्या सांजवाती, चंद्रही काळोखला
का असा रे तू समुद्रा निर्विकारे झोपला

सर्वसाक्षी तू म्हणाला "सर्वमय आहेस तू"
हस्त माझा रेखतांना का असा भांबावला

हंबरूनी वासराने हंबरावे ते किती
आज गायीने पुन्हा तो मुक्त पान्हा चोरला

तृप्त झाल्या क्रुद्ध वाटा, पावले रक्ताळूनी
का कशाला धोंड कोणी जागजागी मांडला

पाठराखा का मिळेना, का मिळेना सोबती
झुंजतांना एकला मी, श्वासही सुस्तावला

साठले कंठात होते, सप्तकाचे सूर मी
साद ती बेसूर गेली, नाद ही मंदावला

संचिताचे खेळ न्यारे, पायवाटा रोखती
चालता मी "अभय" रस्ता, काळही भारावला

नव्या पिढीचे तरुण आम्ही, वृद्धांहूनी का करुण आम्ही?
लढण्याआधीच गेलो हरुन आम्ही, लागली कुणामुळे ही वाट?
लढत लढत हारणार्‍या, हरत हरत जिंकणार्‍या
सळसळत्या तारुण्याची, हा देश पाहतो वाट.

ओवाळणारे भक्त नाही, झेपावणारे रक्त नाही
घाव झेलण्या शक्त नाही, लागली कुणामुळे ही वाट?
भक्तीने ओथंबलेल्या, शक्तीने ओसंडलेल्या
खणखणीत तारुण्याची, हा देश पाहतो वाट.

स्मशानात जागा हवी तेवढी

कसा जोम यावा खुरटल्या पिकांना, नवे बीज ते अंकुरावे कसे?
तणांचाच जेथे असे बोलबाला, तिथे अन्य काही रुजावे कसे?

पुन्हा आज होऊ नये तेच झाले, कशा थांबवाव्यात वाताहती?
हवेनेच केला जिथे कोंडमारा, तिथे प्राण जाणे टळावे कसे?

तुझा पिंड आहेच विश्वासघाती, तसा एक अंदाज आहे मला
तरी जीव गुंतून जातो तुझ्याशी, मनाचे पिसे कुस्करावे कसे?

जरी सत्य तू बोलशी मान्य आहे, परी त्यास आहे कुठे मान्यता?
सही आणि शिक्क्याविना व्यर्थ सारे, पुरावे तुझे मान्य व्हावे कसे?

कशी एकटी हिंडते रानमाळी, जरी अर्धवेडी न भीते कुणा

किनार्‍यावर नुसतेच कोरडे बसण्यापेक्षा
मी जेव्हा डोहात बुडी मारली...
तेव्हा मलाच माहीत नव्हते मी काय शोधतोय?

कधी निस्तब्ध ओंडक्यासारखा लाटेवरती पहुडलो
तर कधी वाळके पान होऊन भोवर्‍यामध्ये गुरफटलो
कधी मोती वेचले तर कधी शिंपले शोधले
कधी निसटणारी वाळू हातात घेतली
तर कधी चिखलाने बोटे बरबटली
पण तरीही मला कळले नाही की मी काय शोधतोय?

शेवटी दमून भागून जेव्हा किनार्‍याला लागलो
आणि तट्स्थ नजरेने पुन्हा डोहाकडे पाहीले ....
तेव्हा दिसले की खोल, गूढ अश्या त्या डोहामधूनच उगम पावलाय एक सोनेरी प्रवाह...
जो जातोय दूर, खूप दूर... क्षितीजापर्यंत...
मी स्वत:ला बेशक झोकून दिले त्या प्रवाहात...