तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग १
https://www.maayboli.com/node/67353
तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग २
https://www.maayboli.com/node/67392
तेरा मुझसे है पेहले का नाता कोई - भाग ३
https://www.maayboli.com/node/67521
बराच वेळ सलग रायडींग झाल्यावर राधाने मागेपुढे असलेल्यांना ब्रेक घ्यायची खूण केली. एक टपरीवजा दुकान होतं. सगळे थांबले. मस्त कडक चहा आणि मॅगी खाऊन पुढचा रस्ता सुरु झाला. अखेर संध्याकाळी ठरलेल्या ठिकाणी मुक्काम करायला सगळे थांबले. ते एक लहानसं खेडं होतं. ग्रुपचा मुक्काम तिथल्याच एका होमस्टे मध्ये होता. दिवसभराच्या रायडिंगमुळे सगळेच दमले होते. सर्वांनी फ्रेश होऊन जेवणावर ताव मारला. जेवण साधंच होतं पण ते दिवसभराच्या थकव्यानंतर निशाला खूप आवडलं. झोपण्यापूर्वी सगळ्यांना राधाने परत उद्याच्या सूचना दिल्या. निशाला झोप आली नव्हती.
निशा सकाळी उठली तेंव्हा तिला खूप मस्त वाटत होतं. अगदी गुरगुटून झोपली होती ती रात्री. आई उशापाशी बसून तिच्या केसांमधून हात फिरवत होती. आई जवळ असण्याचं सुख अनुभवत कधी झोप लागली हे निशाला कळलंच नाही. आज काय बरं करूया असा विचार करतानाच आई आली.
“ निशा, जरा दिवाळीची खरेदी करूया का आज?” आईने विचारलं.
“हो जाऊया की. काय काय आणायचंय?” निशा आईबरोबर फिरायला जायला नेहमीच तयार असायची.
“काही विशेष नाही. नेहमीचीच दिवाळीची खरेदी. आणि तुझ्यासाठी एक छान साडी पण घेऊया”
“हां तर मी मूळचा पुण्याचा. हे तर तुला कळलंयच आता.” सिद्धार्थ बोलता बोलता हळूच तिच्याकडे पाहत म्हणाला.
“हो. कळलं... पुढे..?” निशाने सरळ प्रश्न केल्यावर जरा नाराजीनेच सिद्धार्थने पुढे सांगायला सुरुवात केली.
“हं.. तर माझं शिक्षण पुण्यातच झालं. अगदी इंजिनीरिंग होईपर्यंत मी पुण्यातून कधीच बाहेर कुठे गेलो नव्हतो. इंजिनीरिंग होऊन जॉब लागल्यावर मात्र पहिल्यांदा मित्र मैत्रिणींबरोबर ट्रीपला जायचं ठरलं.
मोठा ग्रुप होता आमचा. पण त्यातल्या काही मोजक्या लोकांशीच मी बोलायचो. खूप शांत होतो मी”
“काय सांगतोस? तू शांत होतास?” निशाने मध्येच त्याचं वाक्य तोडत विचारलं.
निशा वेळेत एअरपोर्टला पोहोचली. सिक्युरिटी वगैरे उरकून गेटला येऊन बसली. अजून boarding ला वेळ होता त्यामुळे तिने तिचं नेहमीचं काम करायचं ठरवलं. आजूबाजूचे लोक बघत बसणे. तिला काही मन वगैरे वाचता यायचं नाही पण माणसे बघणे हा तिचा आणखी एक विरंगुळा होता. ट्रेन स्टेशन, airport अशा ठिकाणी तर पर्वणीच! कारण १०० प्रकारची १०० माणसे. कोणी गडबडीत, कोणी मुलांना आवरून दमलेलं तर कोणी पहिल्या प्रवासाला निघाल्यामुळे खुश!
सकाळचा पाचचा गजर वाजला आणि निशा उठली.
कराग्रे वसते लक्ष्मी करमध्ये सरस्वती
करमूले तू गोविंदं
प्रभाते करदर्शनम।
प्रवास करताना किंवा परदेशी रहाताना किंवा भारतातच असताना आपल्या मुळे इतर जनतेला किती धक्के आणि त्रास आपण देत असतो याची कल्पनाच न केलेली बरी. इंडोनेशियात असताना आम्ही आपल्या अशा टिपिकल भारतीय पद्धतीला ओरांग इंडिया तमाशा (ओआयटी) म्हणजे भारतीय लोकांचा तमाशा म्हणायचो. ओआयटीची किती तरी उदाहरणे देता येतील
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.