कविता

जाईजुई अन सायल्या
वेचूनी केल्या गोळा
रंगली मैफ़ल बहिणींची
गुंफण्यास गजरे माळा

ओठात धरूनीया सुई
धाकटी म्हणाली ताई
आई बघ आपली आता
पूर्वीची राहिली नाही

घडीघडी मी पहाते
दादाचीच बाजू घेते
दोघींचाही आपला
दुस्वास जणू ती करते

एकेक कळी निवडत मग
थोरली तिला उत्तरते
धाकटे खरे मजलाही
करु काय मुळी न समजते

मी तरी बाई आता
लग्न करुन जाणार
पोटात भिती दाटते
की तुझे कसे होणार

धाकटी होई रडवेली
मज सोडुनी तू जाणार
त्यापेक्षा मजसाठी तू
शोध ना तुझा कुणी दीर

मी वहिनीच्या राज्यात
एकटी कशी ग राहू
टोमणे हरघडी कुचके
मी सांग कशी ते सहू

कामाची राधाबाई
अजिबातच ऐकत नाही

सायेब, थोडा येळ मिळेल का? जरा खाजगी बोलायचं आहे
धोंडीबा, ये, ये ना, सांग काय सांगायचं आहे
सरकार, मी कृषी-कॊलेजचा मजूर आज तीस वर्ष झाली, तुमी प्राचार्य माझं
अरे हो हो मी ओळखतो तुला चांगलं,नि:शंकपणे सांग काय म्हणणं आहे तुझं
जरा खाजगी,
असुदे, सांग तू
जरा घरगुती
अरे असुदे रे, बोल तू
साएब, क्वाटरमधली कामगारं लई चिडवाचिडवी करत्यात
जाता येता टोचत्यात
सायेब, मला, बायकोला... माझं काय न्हाई मी घ्येत मनावर,
खरं बायकु माझी, हरदयानं लई नाजुक खरोखर
हरदयानं
व्हय हरदय हरदय, हीतं असतं ते, छाताडात, रगत साफ करतय ते
हं, हृदय!!
त्येच. लई नाजुक तिचं हरदय.

बाबा रागावले, मीही मग चिडलो
त्यानी थप्पड मारली
मी त्यांची नव्या कवितांची पानं फाडली
त्या पानांच्या होड्या बनवल्या
आणि एका ओहळात नेउन सोडल्या

दु:खांच्या होड्या सोडत मी मोठा झालो
पुढेपुढे तो ओहळ बनला पुरता दु:खाचा्च
प्रेमभंग, प्राध्यापकानी केला अपमान वर्गात, ट्राफ़िक हवालदारानं रस्त्यात
पहिली बाटली रिचवली तेव्हा बाबानी दिलेला लुक
पर्रिक्षेत फेल झालो तेव्हा आईनं मारलेली चपराक
चढत्या भाजणीची दु:खंच दु:खं
होड्याच होड्या,विविधरंगी लाल, पिवळ्या, काळ्या
विविधाकार,लहानमोठ्या
एक तर बनवलेली भली दांडगी अख्ख्या महाराष्ट्र टाइम्सची-आत्महत्येची
एकदा ठरवलं बघुया तरी ह्या होड्या कुठं जातात

जून महिना उष्ण वारा,अंगाची काहील करणारा
मी वामकुक्षित दंग
तरीही तो सुगंध
झोप माझी मोडणारा
-
देवगड हापूसची पेटी, मित्राने पाटविली
आंबा रसरसता
सुगंध घमघमता
झोप माझी उडून गेली
-
उठून कापली मी फाक,तोच ऐकली एक हाक
आई त्या खोलीत
थोडीशी ग्लानीत
तिकडे गेलो एक क्षणात
-
काय हवे आई,सांग मला,सकाळपासून तू उपास केला
पाणी देउ का?
भूक लागली का?
क्षीणपणाने आई म्हणाली आमरस दे मजला
-
कठोरपणे मी तिला म्हणालो ’आई’, मधुमेहाला आमरस चालत नाही
काही दुसरे माग
करू नको ग राग
’नको’ म्हणूनी आमरसास ती हट्टून राही
-
क्षीणपणे ती पुन्हा म्हणाली,"त्या गोष्टीला वर्षे झाली"
तू होता पोटी

माझा मुलगा, इतका प्रेमळ
तुलना श्रावणबाळाशीच केवळ
*
दृष्टी त्याची तेज अशी
दुर्बिण फिकी पडणार
देखणेपणा असा जसा
मदन फिका ठरणार
बुद्धीमान तो असा असे
बृहस्पती हरणार
मैत्री करतो ऐसी की
मैत्रिण सारी चाळ
माझा मुलगा, इतका प्रेमळ
तुलना श्रावणबाळ
*
"माफी" रसिकहो मी चुकलो
सत-असत मिसळुन बसलो
मुलगा माझा अंध असे
शिकण्याचा तर गंध नसे
कुरूप जरी तो असला तरीही
हृदयी कोमलताच वसे
फणसापरी आतून रसाळ
माझा मुलगा, इतका प्रेमळ
तुलना श्रावणबाळ
*
"माफी" रसिकहो मी चुकलो
खोटे ते सांगुन बसलो
मुलगा माझा शिकलेला
डोळस तो व्यवहाराला
कालच मजला सोडुनीया
परदेशी निघुनी गेला
माझ्याऐवजी डॉलरचा

व्यग्र चित्तवृत्ती अन प्रश्न खूप अंतरी
घेउन मी फिरणारा बागेतील अधिकारी
फिरताना दिसली ती नाजुक अन सावरी
खूपशा फुलांमधली, हसरी आणि बावरी
घट्ट मिटून घेतली जिने हरेक पाकळी
स्वच्छ शुभ्र-पांढरी ती, होती नाजुक कळी
*
काही सांगू पाहणार्‍या मंद झुळकी वाहल्या
उभा जिथे मी राहिलो कळी समोर साथीला
दृष्य स्वप्नवत सारे खूप रसिक फिरणारे
सर्व फिरत जोडीने, सोबत मुली-मुले
फुलण्याची वाट बघत राहिलेली एकुली
स्वच्छ शुभ्र पांढरी ती, होती नाजुक कळी
*
भराभर निशा चढली मध्यरात्र जाहली
रात्रीच्या प्रीतीने कळी निस्तब्ध थांबली
मनोवृत्ती माझीही अधिक गडद होताना
भिती भविष्याची त्यात मनी दाटली

रोज एकेक स्वप्न
विसावतय मनाच्या कोपर्‍यात
म्हटलं, सवडीनं हाताळेन एकेक
पण तसं कधी घडलंच नाही
वाटतं, देवून टाकावीत सारी स्वप्न
जश्शीच्या तश्शी दुसर्‍याला
पण नकोच, मी हल्ली
एकेक स्वप्न निळ्याशार आभाळात सोडते
जसं,
खूप आवडीने धरलेल्या फुलपाखराला
मुक्त श्वास घेण्यासाठी सोडतो
तसं!

प्रेम, निसर्ग, श्रद्धा यांचे दर्शन घडविण्याइतकेच समाजातील घातक प्रवृत्तींवर झोत टाकणे हे कवींचे कर्तव्य आहे. निष्पाप मुलींना बदनाम करून व आधुनिक गॆजेट्स् वापरून वेडीवाकडी चित्रे समाजात प्रसृत करून फायदा उकळण्याच्या कॊलेजकुमारांकडूनच घडणा-या हीन कर्मांच्या बातम्या अलिकडे फार वाचनात येताहेत. असल्या नामांकीत बालकांना त्यांच्या पालकांनीच भररस्त्यांत जोड्यांनी पुजायला हवे.
हा प्रक्षोभक विषय जास्तीतजास्त संयमाने हाताळण्याचा मी प्रयत्न केला आहे.

कॉल करीन तेव्हा ये!!

घाबरु नको, घे हे सरबत गोड
काळजी मनातील सोड
ठाऊक मला, कोरड पडली घशाला
लाव ते पेय ओठाला

गॉडफार्मर

स्वर्गात जाहली चर्चा
आकाश नांगरुन काढा
गाळून थेंब घामाचे
पिकपाणी काहीतरी ओढा

तत्काळ आरंभ करावा
आदेश दिला इंद्राने
हे काम करावे पूर्ण
सूर्यदेव वा चंद्राने

आदेश मिळाल्यावरती
कामास लागला सूर्य
मद्ध्यान्हापर्यंत झाली
नांगरून अख्खी पूर्व

राहिले काम जे अर्धे
त्या झाली संध्याकाळ
हर एक नभाचे ढेकुळ
फोडुनिया केले विरळ

बेण्यावर शिंपून पाणी
भिजण्यास ठेवल्यावरती
सूर्यदेव गेले घरला
घेण्यास जरा विश्रांती

चंद्रदेव इकडुन आले
पाहुनी सूर्य झोपेत
उचलून बियाणे आयते
पेरले मुक्त शेतात

वा-याने जलदां आणले
अन दिधले त्यांनी पाणी

डिलीव्हरीसाठी माहेरी जातानाचे क्षण

पाचव्या महिन्यामध्ये निघाली होती ती पित्याघरी
आले होते पिता-माता तिला नेण्यास माहेरी
तिला अवघड ते झालेले, मला सोडून जाण्याचे
राहिले भानही नव्हते काही खाण्याचे पिण्याचे
कधीपासुन बसुन गाडीत पाहती वाट तिची सारी
आले होते पिता-माता तिला नेण्यास माहेरी
*
पहाटे पाचपासूनी तशी जागीच ती होती
कुशीवर या, कुशीवर त्या सारखी होती पालटती
आताही आवरुनी सामान झाली तयार जाण्यास
निघत नव्हता तिचा पाय घराबाहेर निघण्यास
बोलवत होते सर्व ये मुली तू लौकर बाहेरी
आले होते पिता-माता तिला नेण्यास माहेरी
*
मघापासून स्वच्छ केले खूप वेळा ते फर्निचर