सुचावे पुन्हा काही निर्माण व्हावे..
उरि गोठले ते ... फुटावे.. वहावे..
मुक्या आसवांचाच कल्लोळ व्हावा...
असे काहिसे मी... स्मरावे.. लिहावे..
वृथा गंजलेल्या विचारांस माझ्या ..
व्यथांनी जरा.. चेतवूनी पहावे..
अशी धार यावी की वज्राप्रमाणे....
अनेक वर्षामागे आजच्याच या दिनी, एक चांदणी अवतरली आसमंतातुनी
नाजुक, शीतलं, अवखळ, चंचल, अन मनस्वी रमणी ॥१॥
अवघी सृष्टी गेली खुलूनी, आनंद वनी भुवनी
बाळ लागले दुडुदुडू करण्या, सख्यांसह अंगणी ॥२॥
सान्जवात थरथरता
हृदयाचा सुटतो धीर
मिटले ओठ तरीही
शब्दांना जाते चीर
वाजे दूर मृदंग
की पैलतीराचा नाद
सुनसान वस्तीभवती
प्रतिध्वनींची साद
पाऊल कुणाचे वाजे
की होतो नुसता भास
वृक्षांनी मिटले डोळे
ती उभी रोखूनी श्वास
पहिला पाऊस, पहिली सर
सोबत ती ही असावी
चिंब बाहूंच्या कवेत शिरण्या
मुंगीस जागा नसावी ॥ १ ॥
त्या रोमांचित धुंध क्षणी
मज विसर जगाचा पडावा
कडाडणारी मेघगर्जना
पण 'असर' तिचा ही न व्हावा ॥२॥
मिठीत माझ्या कळी उमलू दे
सहन होत नाही
कूणाचं झाडाखाली बसणं
झाडासकट उन्मळून पडणं
झाडाखालच्या आठवणींनी
मनात प्रवेश केला अन
झाडावरचा कावळा घाण करुन गेला.
पाउस कधीच थांबलाय
ठींबकताहेत आठवणी
भिजलेल्या झाडातून
तसं काहीच झालं नाही
१५ ऑगस्ट २००७ ची गोष्ट . मी शाळेत जायचय होते म्हणुन उठलो . सातला पोहचायचे होते . उठलो तर बघतो काय !
बघ लोकांना किती महत्त्वकांक्षा त्यांच्या .
मग तुच का रे असा ?
का रे जगाला कंटाळला ?
नको सोडूस आशा माणसा , नको सोडूस आशा .
बघ या लहान चिमणीच्या पिलांना ,
आकाशी झेप घेण्याचा ध्यास त्यांचा.
कोरा कागद आणि मी
होते आयुष्य माझे
एक कोरा कागद,
पण त्यावरी शब्द माझे
नेहमीच सावध...
गुंता मनाचा
वाढत चालला
मग शब्दांचा आधारे
त्याला मी सोडला..
एका एका शब्दाने
भावना जिवंत केल्या,
कागदावरच्या ओळी
१९८६ च्या जून मध्ये दहावी पास झाल्यानंतर शाळेतील आम्ही सगळे मित्र दहा दिशांना पांगलो. बरोबर २१ वर्षांनंतर गेल्या महिन्यात पुन्हा एकदा भेटलो. त्यानिमित्ताने केलेली ही कविता ...
===============
नविन मित्र नविन जग सगळच नविन होतं तेंव्हा
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
