कविता

जिच्यावर टाकले होते मी माझे मन ओवाळून
पहा कसे तिने माझे मन मोडीले
आणून मला मध्यसागरी
पहा कसे तिने मला अधांतरी सोडीले

सुखदु:ख हे सोबत भोगु
हि शपथ शब्दजालातच राहिली
दु:खाच्या पहिल्याच ठोक्यात
मि सर्वप्रथम तिचीच पाठ पाहिली

जागृत नयनी स्वप्नं पाहते..
स्वप्नांचा मज छंद..
उभ्या जीवनी कधी मिळेना..
पूर्तीचा आनंद..

स्वप्नंफुलातील मधुकण वेचे..
मनातला मकरंद..
या पुष्पातून ..त्या पुष्पावर..
स्वप्नकळ्यांचा गंध..

भ्रमरछंदी मन कधी न टिकले..
एका स्वप्नं फुलावर..

आज माझे मन तुझ्याकडे काही मागत आहे
हळवेपणे ते तुला काही सांगत आहे

तू ये माझ्या जीवनात कुठल्याही रुपात, पण बनू नकोस सुन्दर पाखरांसारखी.
बनू नकोस तशी निश्ठुर तु, जरी असलीस सुन्दर तु त्यांच्यासारखी.

असं वाटतं तू आजही टेकून बसली असशील
अंगणातल्या वृंदावनाशी..

अर्धोन्मिलीत जाईजुईला आणि
चांदणे पांघरून जवळच पहुडलेल्या आकाशाला
माझ्या बालखोड्या सांगत-
कापर्‍या हातांनी दिव्याची उतू जाणारी वात
सारखी केली असशील..

इतक्या दूर जायचं तर
कुणाची तरी सोबत असावी लागते
कातरवेळी मनाचं कापरं नीवू द्यायचं तर
कुणाची तरी सोबत असावी लागते ..

अंधारात आकृती विरघळून जातात
जसे पाण्यात बर्फाचे खडे
ढगांची निळाई विरुन जाते

मोगर्‍याच्या वेलीवरचंपहिलंच फूल; जीवाला वेड लाऊन गेलं
संध्येच्या सुंदर प्रकाशाला गोड सुगंध देऊन गेलं.
बहराच्या आनंदी दिवसांचं मोहक चित्र दाऊन गेलं.
सुगंधाची उधळण करीत फूल एकदा सुकून गेलं.

कसली बरं वाट पाहतो आहे मी
स्वतःलाच फसवून जगतो आहे मी
काय करायचय नी काय टाळायचंय
सगळंच तर कळतंय
कुठेतरी आत मात्र काहीतरी जळतंय
विझवायचं सोडून तेल ओततोय मी
कसली बरं वाट पाहतो आहे मी...

समोरच तर दिसताहेत आकाक्षांचे डोंगर

विसरायाचे आहे सारे स्मरु कशाला.. ??
आठवणींच्या रिक्त पोकळ्या.. भरु कशाला ..??

घडून गेले बरेच ... तरीही घडते आहे...
गतकाळाच्या सुप्त सावल्या... धरु कशाला..??

कळले जेव्हा चुकले.. तेव्हा शहाणी झाले..
व्यर्थ चुकांचे हिशोब पुन्हा.. करु कशाला..??

खुजे झाल्या सारखं वाटतय
ईथल्या इमारती जंगलात
जंगलातून वाट काढताना
पंख खुरडे अडकतील का रे

जो वरी पंखात बळ होते
छतावरुन पलिकडे गेलो
उंचत्या क्षणी ही गिधाडे
झडप घालतात ना रे

थोरांनी छोट्यांना दाबून ठेवणे