कविता

विरहप्नेमाचा रंगच आगळा
आसक्त्त होते मन येता आठवणींच्या कळा
घुसमटतो जीव प्नाण येती गळा
आसुसते नजर दिसण्या एक झलक प्नेमळा

आपल्यातलं नातं
प्नेमाहूनही सुंदर असावं
आपलं दोघांचं घर
एकमेकांच्या मनात वसावं

तुझ्या आठवणींच्या वादळात
भरकटलेलं मन हे माझं
दे प्नेमाचा किनारा
होईल ते कायमचं तुझं

तुझ्या डोळ्यातली नशा
माझ्या ओठांत kaiद करायचीय
माझ्या श्वासातली तडफ
तुझ्या नसानसात भरायचीय

आत्म्याचा भूगोल

अक्षांश, रेखांश, समजले का तुम्हाला?
सगळी वृत्ते, प्रदेश, अंश, कोन?

स्वप्नांच्या अन्कुरांची नवी नव्हाळी,
फूल-पानांवरची शिरशिर झावळी?
निबिड काळी निब्बर बांडगुळी?
अवहेलणारी लांब लोचट पाल्हाळी?

-दिन

माझ्या असण्यातलं मर्म कळून घ्यावं म्हणतो
आता तरी स्वत:चं असं जगून घ्यावं म्हणतो

उरलेत मनात काही आभास काही पुरावे
काही शब्दांचे तर काही निशब्द दुरावे
शब्दांमधूनच त्यांना सांधून घ्यावं म्हणतो

आत्म्याचा इतिहास

त्याला परवा निक्षून सांगीतलं मी,
"आज मला बोलायचंय तुझ्याशी,
गंभीरपणे, काही मूलभूत गोष्टींविषयी."
त्याने, नेहमी सारखं मोनालिसा स्मित केलं.
"ठीक तर.मला सांग तुझा इतिहास.
तो कळल्याशिवाय मला तू कसा समजणार?"
" इतिहासाला सुरुवात असते, शेवट असतो..
कारण इतिहासाचा सबंध काळाशी असतो ना ?"
" त्यात नवीन ते काय? पुढे बोल."
" काय बोलू कप्पाळ? तुला समजतंय का,
काळ म्हणजे काय संकल्पना आहे?
मी आणि काळ यांचा सांधा कुठे जुळलाय?
मग मला कसा असेल इतिहास ?"
"कसं शक्य आहे ते ? या विश्वांत सगळं,
म्हणजे अगदी सगळं, कालसापेक्ष असतं, खरं ना ?

तू भेटलास.
मेदीचा रंग चढायला लागला होता,
गडद.. छे! काळीच ..!
काळी झालेली मेंदी तुला दाखवताना,
गालावरही चढायचा मेंदीचा गुलाबी रंग.
काही वर्ष उलटून गेलीत मेंदी काढून,
आता रंगेल अशी खात्री नाही वाटत
राहून राहून आठवण येते कपाळावरच्या

वाटलं काही पानं
फक्त तुझ्यासाठी लिहावी,
कळत-नकळत कधीतरी
रातराणी फुलावी!

*******************************************

तुझ्याच आठवणींची ही पानं
मी माझ्या शब्दांत साकारतोय,
शब्द-शब्द जोडताना
फक्त तुलाच आठवतोय!

*******************************************

देखणेपणाचा सडा