रामनाम लेखन जपयज्ञ वही

शब्दाने नाम स्थुल असेल,परिणामाने सुक्ष्म आहे. नामस्मरण जसजसं वाढत जाईल,तसतसं ते मनाच्या सांदीकोप-यात,तळागाळात झिरपत जातं. याचा परिणाम शरीरावरही होतो. वाणीच्या तिस-या प्रकारात म्हणजे परा वाणीत नाम गेलं की साधक त्याचा रहातच नाही. तो परमेश्वराचाच होवुन जातो. त्याला ही जाणीव मात्र होत असते. हे सगळं कशामुळे होतं,तर एका नामामुळे होतं. नामस्मरण हे practical आहे. त्याचा अनुभवच घ्यावा लागतो. त्यादृष्टीने पाहिलं तर ते सुक्ष्म आहे!

नामाचे परिणाम इंद्रियांकडुन प्रकट होतातच. ते आनंद स्वरुपात असतात. इंद्रियांना सतत आनंदाची अनुभुती येत असते. उदा. जिभेला सतत गोडपणा जाणवणे,कानांत अनाहत ध्वनी ऐकु येणे, नाकांना मंद सुवास जाणवणे या सगळ्या इंद्रियजन्य अनुभुती आहेत. त्या फक्त आणि फक्त नामानेच होवु शकतात. म्हणजेच नाम अतिसुक्ष्म आहे.

।। श्री राम जय राम जय जय राम ।।

श्री ब्रह्मचैतन्य गोदवलेकर महाराज यांचे प्रवचने ::
१ जानेवारी

नाम हे परमात्मस्वरूप आहे .

नाम म्हणजे भगवंताचे नांव.
साधन या दृष्टीने देवाच्या निरनिराळया नांवांत फरक नाही. नाम हा जीव आणि शिव यांच्यामधला दुवा आहे.
नाम हे साधनही आहे आणि साध्यही आहे.

नाम सगुण आहे आणि निर्गुणही आहे. नामाचा आरंभ सगुणात आहे तर शेवट निर्गुणात आहे.
आरंभ सगुणात आहे असे म्हणण्याचे कारण हे की भगवंत मुळात जो निर्गुण निराकार आहे तो जेव्हा सगुणात आला तेव्हाच त्याला नामरूप लागले आणि सगुणरूप नाहीसे झाले तरी नाम शिल्लकच राहिले म्हणून ते निर्गुणही आहे. तेव्हा सगुण आणि निर्गुण भक्तीला आधार नामाचाच आहे.

नाम हा सत्संगाचा पाया आहे आणि कळसही आहे. नाम म्हणजे आपली वृत्ती आणि भगवंत यांना जोडणारी साखळीच आहे.

लग्न झाल्यावर स्त्री जशी नवर्‍याशी एकरूप होऊन जाते त्याप्रमाणे वृत्तिचे नामाशी लग्न होऊन ती नामरूप बनली पाहिजे.
नाम हे अत्यंत सूक्ष्म आहे आणि वृत्तिसुध्दा सूक्ष्म आहे म्हणून नाम घेण्याने वृत्ती सुधारेल, वृत्ती सुधारली की चित्त शांत होईल, चित्त शांत झाले की निष्ठा उत्पन्न होईल. सगळयांचा भावार्थ एकच आहे.

अन्नाला स्वत:ची चव असते त्यात आपणच आपली गोडी आणि आवड घालून नंतर ते खातो. पण नामाला स्वत:ची अशी चव नाही. त्यात आपणच आपली गोडी आणि आवड घालून ते घेतले पाहिजे. आपण जितकी जास्त गोडी त्यात घालू तितके ते अधिक गोड वाटेल.

पंढरपूरला जायला पुष्कळ रस्ते आहेत परंतु सर्वांना शेवटी बारीतून जाऊनच दर्शन घ्यावे लागते त्याप्रमाणे इतर साधने जरी केली तरी नामसाधन केल्यावरच आत्मस्वरूपाची प्राप्ती होते.

आपण नाम घ्यावे ते आपणच आपल्या कानांनी ऐकावे आणि ते घेता घेता शेवटी स्वत:ला विसरून जावे हाच नामसाधनेतला आनंदाचा मार्ग आहे.

जसे आपले आपलेपण आपल्या नांवात आहे तसे देवाचे देवपण त्याच्या नामात आहे.

आपण आज जे नाम घेतो तेच नाम शेवटपर्यंत कायम राहते परंतु देहबुध्दी जसजशी कमी होत जाईल तसतसे नाम अधिकाधिक व्यापक आणि अर्थगर्भ बनत जाते आणि शेवटी नाम हे परमात्मस्वरूपच आहे असा अनुभव येतो.

पाणी हे जसे शरीराचे जीवन आहे तसे नाम हे मनाचे जीवन बनले पाहिजे. नाम इतके खोल गेले पाहिजे की प्राणाबरोबर ते बाहेर पडावे. अंतकाळी अगदी शेवटी सुटणारी वस्तू म्हणजे भगवंताचे नाम पाहिजे. नामातच शेवटचा श्वास गेला पाहिजे.

१. नामात एका आनंदाशिवाय दुसरे काही नाही .

।। श्री राम जय राम जय जय राम ।।

एकंदर
नामाचे डोही
आनंद तरंग !

लोकहो नाम घ्या, 'आनंद' भेटेल !

सामो, येथे अनुभव असणारे लिहिणार नाहीत असं वाटतं कारण हेटाळणी पदरात पडते आणि आनंद हिरावला जातो.

छान,
सुरू करा अन पूर्ण करा,
सुरू करून शंका घेत बसले तर जास्त त्रास होईल

मी पहिल्याच पानावर ही प्रतिक्रिया दिलेली आहे. ह्यात हिंदू विरोधी काही नाही

येथे अनुभव असणारे लिहिणार नाहीत असं वाटतं कारण हेटाळणी पदरात पडते आणि आनंद हिरावला जातो. >> + 1
Just wud like to say येथे अनुभव (asala tari)लिहिणार नाहीत

या उपायांचे परिणाम आणि महत्त्व 'तिथे' पोहोचल्यावरच जाणवत असावेत.
डोंगर चढताना किंवा शरीर थकल्यावर काठीचे महत्त्व इतरांना इतर वेळी कसे कळणार.

भिखा बात अगम की, कहन सुनन की नाही
कहे सो जाने ना, जाने सो कहे नाही

मूळ लेखातील १ आणि ३ पटतंय.

अध्यात्मिक अनुभव सांगु नयेत. मला यातील एक अनुभव आलेला आहे.

सामो, कुठलेही नाम घेतल्यामुळे काही काळ का होईना मन शांत होते..
आळंदी- पंढरपुरात किंवा इतर देवस्थानाला भेट दिल्यावर इतर भक्तांच्या सोबतीने कळत नकळत आपल्या मुखी नाम येते तो आनंद काही काळापुरता असला तरी विलक्षण भासतो..

double post edited

नकारात्मक लिहण्याचा दोष पत्करून - सामान्य व्यक्तीला काही वर्षे चिकाटीने शक्य तेवढे नियम पाळून विना अपेक्षा नामस्मरण किंवा सोहं साधना यांना देता आले तरच काही “खरे” अनुभव येतात. तोपर्यंत जे अनुभव येतात ते भ्रमच असतात. हि प्लॅन बेअर फॅक्ट आहे. अशी लोकं माझ्या तरी पाहण्यात नाहीत आणि जी दोन-चार आहेत ती सामान्य नाहीत. आतून ह्या गोष्टी करण्याचा उमाळा असेल तरच या फंदात पडावं नाहीतर उगा मनस्ताप हाती येईल. कोणत्याही प्रकारच्या उपासनेत पुढे पुढे आपल्या नको त्या वृत्ती उफाळून यायला सुरुवात होते आणि सर्व खड्यात जाते. सर्व संतांनी जे सांगितले ते बरोबरच आहे पण प्रॅक्टिकल अध्यात्म अवघडच असतंय माझ्या अनुभवात तरी. सामान्य व्यक्ती तिच्या सर्व गुण-अवगुणांसकट केवळ शुद्ध तांत्रिक उपासनेतूनच थोडी फार प्रगती करू शकते पण ती मिळायला नशीबच लागते.
तरी ज्यांना या विषयाची आवड आहे त्यांनी इस्लामपूरच्या डॉ. वैद्यांनी लिहलेली प्रणवोपासना, सोहं साधना आणि साधुसंतांचा देवयान पंथ हि तीन पुस्तके आणि प्रज्ञानंद सरस्वती यांचे गायत्री उपासनेवरचे प्रॅक्टिकल ज्ञान देणारे एक पुस्तक आहे हि पुस्तके वाचावीत. ज्यांना असल्या गोष्टींवर विश्वास नाही त्यांनी कृष्णमूर्ती, निसर्गदत्त आणि रमण महर्षी यांचा आधार घ्यावा. ज्यांचा त्यांच्यावरबी विश्वास नाही त्यांनी चार्वाक तत्वज्ञानाचा अभ्यास करून मौजमजेत जगावं.
नवीन वर्षाच्या सर्वाना शुभेच्छा

माझे वडील लिहतात, त्यांना जे मोकळा पान दिसेल, वही, वर्तमान पत्राचा समास, लग्न पत्रिका व त्याचा लिफाफा. काहीही मोकळा असेल त्यावर.
मी माझ्या लहानपणापासून पाहत आहे लिहीत असल्याचे.

राम नाम कधीही व्यर्थ जाणार नाही... तुमच्या लिखाणावरुन तुम्ही सात्विक आहात असे वाटते.. तुम्हाला नक्कीच फायदा होईल. लहानपणी मी रामावर खूप प्रेम करायचे... मग कृष्ण भक्ति केली... रामाच्या जपाने जेवढे शांत वाटते तेवढे कशानेही वाटत नाही...
मला जप मोठ्याने करणे आणि मोजून करणे पटत नाही... पण हा उपाय stress buster असेल असे वाटते... तुम्हाला सदिच्छा...
मी मंत्रजप सुरु केला तेव्हा तो जिभेवर जाणवायचा..अगदी झोपेतून ऊठल्यावर तो आपोआप continue व्हायला लागायचा...काही दिवसांनी तो घशात जाणवत असे मग चक्क ह्रदयात जाणवू लागला मग आता कुठे च जाणवत नाही...कुठे गेला काय माहिती... पण मनात करते आता..... साधनेत खूप फायदा होतो...द्रुष्टांतही होतात...

तुमचा विश्वास असाच असावा. श्रीमहाराजांची कृपा आपल्यावर सदैव असो. श्रीराम जय राम जय जय राम!!

आदीश्री चा प्रतिसाद आवडला.. पूर्ण सहमत.. राम नामात अपार शक्ती आहे
श्रीराम जय राम जय जय राम
नाम जप करणे महत्वाचे, ते कसे करतो ते माध्यम महत्वाचे नाही असे मला वाटते (फक्त त्याचा इतर कोणाला त्रास होऊ नये, no speaker and all)

रच्चाकने, सध्याचे सगळे स्वयंघोषित संत, सदगुरू (यांत बलात्काराच्या आरोपांखाली तुरूंगात गेलेले, देश सोडून पळालेलेही आलेच) यांच्या डोळ्यांतून ओसंडून वाहणारं प्रेम, बोलण्यातला गोडवा आणि आनंदी वृत्ती बघितली तर गहिवर दाटून येतो.>>>>>>>

वाघाचे कातडे पांघरलेले कोल्हे सगळ्या क्षेत्रात आढळतात. क्षेत्रपरत्वे त्यांची संख्या कमीजास्त आढळते. जसे अध्यात्म क्षेत्रात जास्त आढळतील कारण या क्षेत्रात येण्यासाठी कुठलाही अभ्यासक्रम नाही, कोणीही येऊ शकतो. याउलट डॉक्टरकीच्या क्षेत्रात कमी आढळतील कारण पैसे व वेळ खर्चून डॉक्टरकीची पदवी आधी गळ्यात पाडून घ्यावी लागते. पण आढळतील मात्र दोन्हीकडे. फसवणा-या डॉक्टरवरून इतर सर्व डॉक्टरांची लायकी कोणी ठरवत नाही.

कुंडलिनी मार्गाचे म्हणताय का? त्यात सर्वांना रस असेलच असे नाही. किंबहुना तो मार्ग गुरुच्या देखरेखीखालीच चोखाळावा असे ऐकले आहे.>>> तो फार पुढचा टप्पा झाला. तांत्रिक उपासनेत बरेच मार्ग असतात. त्यात कॉमन फॅक्टर म्हणजे अधिकारी व्यक्तीकडुन ( हा गुरूच असेल असे काही नाही) इष्टदेवतेचा जागृत बीजयुक्त मंत्र आणि त्याबरोबर ध्यान, न्यास, स्तोत्र, कवच, स्तुती या गोष्टी ठराविक पद्धतीने दिल्या जातात. पुढे आपले प्रयत्न आणि प्रारब्ध. त्या आधी गायत्रीचा लाखभर जप करून घेतात. कुंडलीसाधन शेवटचा टप्पा असतो. कारण सर्व चक्रे शुद्ध केल्याशिवाय आणि इष्टदेवतेची कृपा प्राप्त नसेल तर कुंडलीसाधन धोकादायक ठरू शकते. कुंडली जागृती फार अवघड नसते पण ती सर्व चक्रातून सहस्रारापर्यंत नेऊन पुन्हा मूळ जागी आणावी लागते. ह्या गोष्टीला मोठा अधिकार पाहिजे जवळ तरच ते शक्य होतं. लाखात एखादाच त्या लेव्हलला पोहोचत असेल. हीच गोष्ट भक्तीमार्ग आणि नामस्मरण, सोहंसाधन यानेही शक्य होते पण त्याला फार वेळ लागतो आणि एवढ्या मोठ्या प्रवासात नाना विघ्नांना तोंड देऊन टिकून राहणे सदगुरूकृपेशिवाय अशक्य आहे. आणि सध्याच्या काळात असे कोणी खरे गुरु माझ्या पाहण्यात नाही आले कधी. तांत्रिक उपासनेत उपास्यदेवता आपली सर्व काळजी घेते आणि प्रपंच- परमार्थ दोन्ही साधला जातो. अगदी मोठी पातळी जरी गाठता नाही आली तरी जे काही साधता येईल त्यात माणूस समाधानी राहतो. शेवटी गडगंज संपत्ती जशी काहींना जन्मजात मिळते तशीच अध्यात्मिक संपत्ती सुद्धा जन्मजातच मिळते. ज्यांना ती नाही मिळत त्यांना मोठा संघर्ष करूनच ती थोड्याफार प्रमाणात मिळू शकते. साधना उपासना एवढ्या सोप्या असत्या तर गल्लोगल्ली चान्गले साधक पाहायला मिळाले असते. मी काही नामस्मरणाला नावं नाही ठेवत पण बरेच लोक थोडा प्रयत्न करून काही अनुभव नाही आला तर निराश झालेली पाहिली आहेत मग त्यांना प्रश्न पडतो कि महाराज तर अमुक अमुक म्हणतात मग मला का नाही तसा काही अनुभव येत ? त्यांना उद्देशून मी लिहलं होतं. ज्यांची यात काही प्रगती आहे त्यांच्याबद्दल आदरच आहे. धाग्याचा विषय रामनाम वहीचा होता त्यामुळे अवांतराबद्दल क्षमस्व. रामनाम सर्वश्रेष्ठच आहे पण त्यासाठी आपली तेवढी पात्रता हवी आणि हि पात्रता मिळवणे हाच सर्वांत मोठा मुद्दा आहे यात. रामनाम किंवा इतर कोणतंही नाम सर्वानाच महाराज सांगतात त्याप्रमाणे सारखं लागु होत असेल तर माझा काहीही आक्षेप नाही. पण भरपूर निराश लोक पाहतो त्यामुळे लिह्ण्याचं मोह नाही आवरता आला. माझ्याकडून इथेच थांबतो आता.

नाम जप करणे महत्वाचे, ते कसे करतो ते माध्यम महत्वाचे नाही असे मला वाटते (फक्त त्याचा इतर कोणाला त्रास होऊ नये, no speaker and all)>>अनुमोदन किल्ली.