मराठी चित्रपट: काही भावलेले, काही न झेपलेले (संवाद/दृश्ये/गाणी इत्यादी)

मी बिलवा अगदी अगदी. तरीही आत्ताच्या पेक्षा सिरियल्स आणि साऊथचे बरेच चित्रपट खूप उत्तम होते.

पानात पडेल ते खाणे आणि दूरदर्शन दाखवेल ते पाहणे असं लहान पण गेलं असल्या मुळे >>>

आणि दूरदर्शन दाखवेल ते पाहणे असं लहान पण गेलं असल्या मुळे : अगदी अगदी

पानात पडेल ते खाणे आणि दूरदर्शन दाखवेल ते पाहणे <<

पानात पडेल ते खाणे आणि दूरदर्शन दाखवेल ते पाहणे----
ह्यात जीवनाचे सार, आमटी, वरण, भाजी सर्व काही आहे

पानात पडेल ते खाणे आणि दूरदर्शन दाखवेल ते पाहणे >> ज ब री !

पानात पडेल ते खाणे आणि दूरदर्शन दाखवेल ते पाहणे----

>>>> रंजना आणि अशोक सराफ यांचा बिनकामाचा नवरा पाहिलंय का कोणी?

मी किमान शंभर (१० / २० जास्तच) वेळा पाहिलाय. घरात अजूनही कुणी लावला तर एकाग्रतेने पहील्यांदा पाहील्यासारखा पाहू आणि हसु शकतो
त्यात "गंगी" हे पात्र नसून म्हैस आहे

अगं अगं म्हशी हे iconic गाणं आहे, मस्त आहे सिनेमा, repeat value असलेला

“पानात पडेल ते खाणे आणि दूरदर्शन दाखवेल ते पाहणे” - खतरनाक!!

रंजना आणि अशोक सराफ यांचा बिनकामाचा नवरा पाहिलंय का कोणी?>>> ज्याची बायको झाली सरपंच, त्याचा वाऱ्यावर गेला परपंच!

पानात पडेल ते खाणे या बाबत आपले पालक जागरूक होते पण दूरदर्शन दाखवेल ते पाहणे बाबत जागरूक नव्हते. आपण आपल्या मुलांना खूप कंट्रोल करतो वकाय पाहावं आणि पाहू नये यासाठी. पण आपल्या पालकांचा दूरदर्शन च्या सेन्सॉर शिप वर वर गाढ विश्वास असावा म्हणून सगळं पाहू द्यायचे आपल्याला

>>> पानात पडेल ते खाणे आणि दूरदर्शन दाखवेल ते पाहणे

>>> आपल्या पालकांचा दूरदर्शन च्या सेन्सॉर शिप वर वर गाढ विश्वास असावा
मला वाटतं दूरदर्शन बर्‍यापैकी जागरूक होतंही कन्टेन्टच्या बाबतीत. खाजगी चॅनल्स सुरू झाल्यावर 'जो जे वांछील तो ते पाहो' प्रकार बोकाळला.

भुजंग सिनेमा त नीळू फुलेला भस्म्या रोग असतो आणि त्याला भुजंग दिसत असतो त्याचा अतिशय परिणाम माझ्या बाल मनावर झालेला.
आजी कधी चिडून म्हणाली कि सारखं काय भूक भूक करता भस्म्या झालाय का, कि माझ्या पोटात भीतीने गोळा यायचा. भस्म्या झाल्याच्या भीतीने नाही तर भुजंग दिसेल आपल्याला पण या भीतीने. डोक्यात भस्म्या =भुजंग असं समीकरण बसलं होत

पानात पडेल ते खाणे आणि दूरदर्शन दाखवेल ते पाहणे
ज्याची बायको झाली सरपंच, त्याचा वाऱ्यावर गेला परपंच
>>>>
भुजंगसाठी +१
त्या भस्म्या प्रकाराचा माझ्याही मनावर परिणाम झाला पण दुसऱ्यांवर पाळत ठेवून डायग्नोस करायला. नंतर बरेच दिवस मुरमुऱ्याचा चिवडाही खाऊ दिला नाही सुखानी कुणाला.

शाळेत असताना दूरदर्शनने इतक्या पौराणिक मालिका आणि रडके मराठी पिक्चर दाखवले, फारच धार्मिक-भोळसट काळ होता. मग सरकार बदललं, कॉलेजमध्ये गेलो आणि गोरी नाल इश्क मिटा, तुनक तुनक तुन वगैरे आल्याने एकदाचे मुक्त झालो. आत्मपॅम्फ्लेटचे सगळे माईलस्टोन थोडे पलिकडे केले की जुळतात अगदी.

>>>>>>>>पण दुसऱ्यांवर पाळत ठेवून डायग्नोस करायला

बरेच न झेपलेलं काय काय पाहिलं आहे. सवडी सवडीने आठवून लिहीन.
आत्ता चानी या सिनेमा बद्दल, यात रंजना ही फॉरेनर ऑफिसर च्या गैरकृत्या मुळे झालेली मुलगी असतें. तिला फॉरेनर च रंग रूप आलेलं दाखवण्या साठी तिला मक्याच्या कणसाच्या केसाचा विग दिलाय. त्यामुळे ती इतकी भेसूर दिसते. तों मूवी पाहून सोनेरी केसाच्या राजकन्या सुंदरच दिसतात असा माझा समज मोडकळून पडला.

मक्याच्या कणसाच्या केसाचा विग दिलाय> अर्रे देवा

पानात पडेल ते खाणे>>> ह्य वरून आठवले, १ राग येणारी रील पाहिली. फूड ब्लॉगर बीबी वर लिहते..

बिल्वा, काय एकसे एक आठवणी काढल्या आहेत! चानी मला पण आठवला. त्या वेळी चांगलं वाईट कळत नव्हतं ,(स्टोरी असेलही चांगली), तरी त्या लूक मुळे तो चित्रपट बघवत नव्हता मला इतकं आठवत आहे. व्ही शांताराम यांना (त्यांच्या नात्यातल्या) नायिकेच्या लूकची वाट लावायची फार खोड आहे. आधी संध्येला करून झालं आणि मग रंजना. अगागागा!

आत्ता पाहिलं तर चानीत सिद्धार्थ (सुशांत) राय होता. तोच तो, छुपाना भी नहीं आता, जताना भी नहीं आता फेम, किंवा बनवाबनवीतला शंतूनु. सगळे घरचेच लोक आहेत म्हणजे शांताराम बापूंच्या.

त्या चानी त एक गाणं होत म्हणजे ना धड पद्य ना गद्य type. ते ऐकलं तेव्हा मला मराठीचा तास आठवला होता, जेव्हा बाई मुलांना एखादी कविता वाचून दाखवा म्हणायच्या आणि पोर पोटातून जमेल तितका संगीतकार बाहेर काढून कविता वाचन करायची वर्गात
तुम्ही र दोन दोनच मानस असं काहीतरी गाणं होत, आत्ता नीट आठवत नाही.

मक्याच्या कणसाच्या केसाचा विग दिलाय >>>

रंजना ही फॉरेनर ऑफिसर च्या गैरकृत्या मुळे झालेली मुलगी असतें. तिला फॉरेनर च रंग रूप आलेलं दाखवण्या साठी तिला मक्याच्या कणसाच्या केसाचा विग दिलाय. त्यामुळे ती इतकी भेसूर दिसते.
>>> हो भेसूर यापलीकडे शब्द नाही त्या रुपाला. आणि मला वाटते तो रंजना यांचा पहिला चित्रपट होता.

त्या चानी त एक गाणं होत म्हणजे ना धड पद्य ना गद्य type >>> हो हो. एकदा युट्यूबने सजेस्ट केले म्हणून ते गाणे संपूर्ण पाहण्याचा आटोकाट प्रयत्न केला होता. नाहीच जमले.

चांदणे शिंपीत जाशी हा सिनेमा यात लागू न ची मुलगी १०वी चा result लागायाच्या आधीच कमी मार्क्स च्या भीतीने suicide करते तों सिनेमा बघितल्यावर मला वाटलेल१० वी हा फार भयानक प्रकार असावा. त्यानंतर आमच्या आस पास चे कोणी ताई दादा दहावीत गेले कि मला त्यांच्या मानसिक अवस्थेची आणि जीवाची फार काळजी वाटायची. मी दहावीत गेल्यावर कळलं इतकं काही टेन्शन घेण्यासारखं नसतं दहावीत. अशाप्रकारे लोकांच्या दहाविच टेन्शन त्या सिनेमाने मला माझ्या बालवाडी /पाहिलीतच दिल, जे मी माझ्या दहावीत सुद्धा घेतलं नव्हतं

दोन च दोन
दोनच माणसं
माझी उभ्या अख्ख्या गावात....
चालीत वाजत आहे हे गाणं माझ्या डोक्यात.
खडू घेऊन काहीतरी करत असते चानीअसं काहीस आठवत आहे

येस किल्ली मला इतकं बसलं होत तेव्हा ते डोक्यात, कविता वाचन type गाणं

पानात पडेल ते खाणे ))))))

आमचे हे life, पुण्यात batchler असताना देखील (केबल वाल्यासोबत तात्विक वादविवाद झाल्याने) रूम मेट ने तावातावाने केबल काढून टाकल्याने आणि खायला मेस प्रकार नामक भोग असल्याने कन्टीन्यू झाले
त्यातल्या त्यात समाधान म्हणजे रंगोली कार्यक्रमाला anchor म्हणून श्वेता तिवारी.

सिनेमा आठवत नाही पण अविनाश खर्शीकर च एक गाणं आठवत आहे, ज्यात तों पायजमा घालून बागेत फ़िरत असतो. "येशील येशील येशील राणी पहाटे पहाटे येशील, तुझिया माझिया प्रेमाची पावती साखर चुंबन देशील ". हे गाणं एकदा मी लहानपणी खूप मोठ्या आवाजात गात होते, तेवढ्यात आई ने ऐकलं ते आणि त्याहून मोठया आवाजात मला खूप ओरडली आई.:( मला इतका राग आलेला आईचा, वाटलं आई उगाचच ओरडते आपल्याला. पण तेव्हा मी इतकी लहान होते कि मला चुंबन चा अर्थ माहित नव्हता. आत्ता कळतंय, आईच बरोबर होती

रंगोली सारखा अजून एक प्रकार असायचं ज्यात शंकर महादेवन आणि अजून एक female anchor होती त्यात नवीन गाणी दाख वयाचे.
१०पासून उलट मोजत एक न. पर्यंत, मला फार आवडायची ती anchor आणि तों प्रोग्राम