निसर्गाच्या गप्पा (भाग ३२)

अंजूताई इन्डोअर प्लांट लावा मग. >>> लेकरू नाही ठेऊ देणार. मागे होते.

आमच्या बाल्कनीतला नविन मेंबर...:)

सायु,सोनटक्का मस्त टवटवीत आहे.पि.गुलाब झकास आहे.

वा! सायु, फारच सुन्दर!

सोनटक्का पण छानच.

झाडाफुलांच्यात रमायचं असेल तर मला गावाला जायला लागेल. तिथे भरपूर जागा. मनसोक्त आनंद घेता येईल पण खूप लांब आहे गाव आमचं त्यामुळे लंकेत सोन्याच्या विटा.

सायु गुलाब गोड.

<<आता शेवंतीचा बहर येईल. माझ्याकडे मागच्या वर्षी आणलेल्या तिन शेवंती टिकून आहेत अजून माझ्याकडे.<<
माझ्याकडे शेवंती टिकतच नाही.. का कोणास ठाउक! आतापर्यन्त कितीदा आणली. म्हणजे नर्सरीतुन आणल्यावर त्याला जेवढ्या कळ्या असतात त्या उमलुन गेल्या कि नन्तरच्या अगदी तुरळक कळ्या येतात..त्या ही छोट्या, खुरटलेल्या. आणि मग थाम्बतच सगळ. काय कमी पडत असावे तीला? पोयटा माती पण आहे. जमिनीत, कुन्डीत दोन्हीकडे लावुन पाहिली.
आजुबाजुला उन्च मोठी झाडे असल्याने ऊन खाली पोहोचत नाही, हे कारण असेल का?

जागू प्लीज अहो जाहो नको. कलात्मक बाग वगैरे, अरेरे. पळून जातील सगळे. इथले फोटोच स्वतःची गोष्ट स्वतः च सांगतात आणि काहीजण उत्तम माहीती देतात त्यात रमायला अर्थात आवडेल आणि आवडतंच.

<<शेवंतीला उन लागत. माझ्याकडची जास्त पाण्यामुळे पावसाळ्यात जायची. ह्यावेळी मी कुंडीतच लावून ठेवल्या त्यामुळे राहील्या.<< ओके जागु! ... मग मला आता टेरेसवर ठेवावे लागेल शेवन्ती!

सुदुपार!!!

सायुपासून स्फूर्ती घेऊन सोनचाफ्याचे कलम माळ्याकडून आणवून घेतले.पण ते खूपच मोठे मोठे व्हायला लागलेय. आज त्याच्या पानांवर ब्बारीक मुंग्यांनी अंडी घातलेली काढत होते,तर हा पाहुणा दिसला.त्याच शेडचा.आता हा प्रकार फुलपाकहराची अळी आहे की असाच टोळभैरव आहे माहीत नाही.पण अंडी लागलेल्या पानावर मात्र नव्हता.

जागू, तू काय केलंस? काढून टाकलीस का?

मी ठेऊन दिली आहे.कदाचित फुलपाखराची असेल म्हणून.जास्त नुकसान करेल तर काढून टाकेन.

कुंडीच्या अवतीभवती साळुंक्या वावरत असतात.आता त्यांनी ती कीड खाल्ली की ती पानावरून पडली कळत नाही.पण आता कीड नाही.

सुसंध्या!

सगळ्यांचे फोटो सुंदर!
हा आमच्या गच्चीवर आलेला दयाळ

शोभा१,वावे,फोटो मस्त!

सुप्रभात!
आज पहाटेपासून (पावणेपाच्/पावणेसहा) कावळयांच्या ओरडण्याचा आवाज येत होता.झाली यांची कटकट सुरु,म्हणून दुर्लक्ष केले आणि झोपून गेले.७.३०वाजता उठले तरी त्यांचे ओरडणे चालूच! खिडकीतून पाहिले तर एका झाडावर बरेच कावळे बसले होते.आसपास पाहिले तर काही दिसत नव्हते.जवळ्जवळ ६०-७० कावळे जमले होते.मीच ४७ मोजले.शेवटी त्यांच्या सुरातला वेगळेपणा जाणवून खाली उतरून आजूबाजूला फेरी घातली.पण काहीच दिसले नाही.तितक्यात सोसायटीच्या भिंतीपलीकडून प्राण्याच्या ओरडण्याचा आवा॑ज आला.इमारतीमधे काम करणारी पूजा आल्यावर तिला म्हटले बघ जरा.पण ती म्हणाली ते पहा झाडात काहीतरी हलतंय.वर कावळे ओरडत असल्यामुळे म्हणाली,कावळा असेल तर हात लावू नका.झुडुपात पाहिले तर कावळाच अडकलेला होता.लहानसा दिसला म्हणून हात लावू की नको असं झाले.तितक्यात जवळ मांजा दिसला.पूजाला घरून कातर आणायला सांगितले.मांजा खूप वाईट तर्‍हेने पंखात अडकला होता.अगदी एस आकारात मांजा अडकला होता.तो हळुह्ळू कापला.शेवटचा ३-४ इंचाचा तुकडा काढायचा प्रयत्न करत असताना ,पंख फिरवला.तेव्हा कावळा अलगद बोटाला चावला.(जणू आता पुरे ना ) आणि भुर्र्कन उडून गेला. वाईट त्या राहिलेल्या तुकडयाचे वाटले.
सकाळ एकदम भारी गेली.

बापरे देवकी ताई भिती नाही वाटली का????

पण खुप छान केले तुम्ही.

लहान असल्यापासुन एकतीये की पक्ष्यांना जर आपण म्हणजे माणसांचा स्पर्श झाला तर दुसरे पक्षी त्यांना टोचुन मारुन टाकतात , ह्यात काही तथ्य आहे की ऊगाच असे पसरवलेले आहे.

हे वाचुन एकदा आम्ही काही दिवसां करीता बाहेर गेलो असताना आमच्या बल्कनीत घरट्याच्या धाग्यात गुंतुन मरुन लटकलेल्या चिमणीच्या पिल्लाची आठवण झाली.
खुप वाईट वाटले होते तेव्हा.

देवकी, शाब्बास!