..... तर तो/ती कुठलं गाणं म्हणेल? (भाग ८)

कुछ है जुनून सा
कुछ पागलपन है
सौ बाते करता ये बुद्धू सामन ( सा मन) है।

मानव, आक्षी बरुबर!

8/33
हातीमताई निघाला होता कामगिरीवर तिसरा की चौथा प्रश्न सोडवण्याच्या. सात पर्वत, सात अरण्यं, सात दऱ्या त्यानं पार केल्या आणि तो त्या किरमिजी पाणी असलेल्या तळ्याकाठी येऊन पोचला. तिथं एकच केऑस होता नुसता. खूप लोक गडबडा वाळूत लोळत, छाती पिटुन घेत 'एक बार देखा है, फिरसे देखने की तमन्ना है' असं म्हणत होते. काही लोक सुन्न होऊन शून्यात नजर लावून बसले होते. हातीम तहान लागली म्हणून तळ्यापाशी गेला तर एक मासा त्याच्या चाहुलीने बाहेर येउन मनुष्यवाणीने म्हणाला 'कोण बाबा तू? सुरक्षित राहायचं असेल तर सूर्यास्त होण्याआधी इथून निघून जा कसा...' हातीमला नवल वाटलं. त्याने त्या जागेची हकीकत त्याला विचारली. मासा सांगू लागला. या तळ्यात एक जादूगार राजकुमारी राहते. तिचं आमच्या राजकुमारावर प्रेम बसलं पण राजकुमाराने तिला नाकारलं. त्याला पाण्यात राहणाऱ्या बाईशी लग्न करायचं नव्हतं, त्याला आवडत नसे ओलं व्हायला. त्यामुळे चिडून तिने आमच्या राज्याला शाप दिला की सगळं राज्य एक मोठं तळं बनेल आणि सगळे प्रजाजन मासे. 'ज्या पाण्यात राहायला तुला आवडत नव्हतं त्याच पाण्याशिवाय तुला जगता येणार नाही' असं ती राजकुमाराला म्हटली. तसंच झालं. शिवाय या तळ्यापाशी जे प्रवासी येतात त्यांनाही ती भुलवते, तिच्या जलमहालात घेऊन जाते आणि नंतर त्यांना ते काहीच पुन्हा दिसत नाही. ते वेडे होतात आणि इथेच बसून राहतात. रोज संध्याकाळी तिचा फेरा असतो बाबा तळ्याकाठी....' मासा बोलतच सुटला होता. खूप दिवसांनी त्याला कुणीतरी मनुष्य बोलायला मिळाला होता. तेवढ्यात तळ्याच्या पृष्ठभागावर हालचाल झाली आणि तेजस्वी प्रकाश दिसू लागला. ही तीच राजकुमारी हे हतीमने ओळखलं आणि तो पटकन लपायला जागा शोधू लागला. मासा मात्र बोलतच सुटला होता. थांबायचं नावच घेत नव्हता. 'अरे वेड्या गप की! तिला इथे कुणीतरी नवीन माणूस आल्याचा सुगावा लागेल ना!' अशी हतीमने त्याला परोपरीने विनंती केली पण माशाने बोलणं थांबवायचं चिन्ह दिसत नव्हतं. हातीम तेव्हा काय गाणं म्हणेल?
(एवढ्याश्या गाण्यासाठी केवढी ती स्टोरी! घ्या वाचून आता काय!)

उत्तर -
कुछ है जुनून सा
कुछ पागलपन है
सौ बाते करता ये बुद्धू सामन ( सा मन) है।
(मानव पृथ्वीकर)
सामन मासा ओळखल्याबद्दल मामीला खास बक्षीस - स्मोकड सामन.

मामी, तसं नवीन आहे गाणं. कपूर अँड सन्स मधलं.

कारवी

मामीचं पण नाव लिहा, सामन ओळखल्यामुळे आलं, नाही तर नसतं आलं.

जुस्तजू जिसकी थी, उसको तो न पाया हमने?

उनसे मिली नजर के मेरे होश उड गये?

उ लाला उ लाला तू है मेरी फॅन्टसी?

जानेमन सिनेमातलं गाणं का?
जाने के जाने ना
माने के माने ना..
जाने जमाना 'पर' पिया ही जाने ना..
(त्याचे वैशिष्ट्य - पर)

हाय हाय... हे तर ऑटाफे गाणं.. लग्गेच कळलं. लिहू का?
पण ते गाणं पहिल्या ओळीनेच ओळखलं जातं ना गं मामी?

जाऊ द्या तसाही उशीर झालाय. लिहूनच टाकते.

(अपनी तो हर आह एक तूफान है)
'उ परवाला' जान के अंजान है..

अरे बाप रे! भारीच

मध्येच वहिदा रेहमानच्या आईचं लक्ष तिच्याकडे गेल्यावर ती हाताने 'मी नव्हे, तो उपरवाला' अशी खूण करते तेव्हा किती गोड दिसते. आणि ब्लॅक अँड व्हाईट सिनेमातला देव आनंद! :TotalLou:

८/३५ (धोक्याची सूचना - कमजोर दिल वाले क्रीप्या ना पढे)

एकदा आलोक (नाथ?) आणि नयन (मोंगिया?) त्यांच्या इमारतीच्या खाली अंगणात खेळत असतात. तेवढ्यात शॉर्टसर्किटमुळे तळमजल्यावरचे दिवे जातात. आलोक अचानक त्याचा डोळा बाहेर काढून हातात घेतो आणि कॅच-कॅच खेळायला लागतो. नयन म्हणतो की अरे हे काय चालवलं आहेस? तर आलोक म्हणतो की काही नाही, वरच्या मजल्यावर दिवे आहेत का बघतोय.

तेवढ्याने होत नाही. मग आलोक त्याचा डोळा हातात घेऊन कणकेप्रमाणे मळतो आणि त्याला दंडाकृती आकार देतो. त्यानंतर त्या दंडाच्या दोन्ही बाजू निमुळत्या करून तो दंड मध्ये वाकवून त्याला बूमरँगचा आकार देतो, आणि म्हणतो की आता हा मला आणखी उंच फेकता येईल आणि छत्तीसाव्या मजल्यावर दिवे आहेत की गेलेत हे पाहता येईल.

नयन आपल्या डोळ्यावर, आपलं ते, डोक्यावर हात मारून घेतो आणि म्हणतो की, 'अरे मूर्खा, तुझा डोळा ह्या अंधारात इकडे तिकडे हरवेल ना! त्यापेक्षा मी स्वतः वरती जातो आणि कुठे दिवे आहेत का ते पाहतो.'

तर त्यावर आलोक त्याला एका गाण्यात उत्तर देतो. ते गाणं ओळखा.

माझी उत्तर नेहमी चुकतात तरी पण

जाईये आप कहा जायेंगे, ये नझर लौट के फिर आयेगी

और ये लगा सिक्सर! बरोबर उत्तर ए_श्रद्धा

८/३५ (धोक्याची सूचना - कमजोर दिल वाले क्रीप्या ना पढे)

एकदा आलोक (नाथ?) आणि नयन (मोंगिया?) त्यांच्या इमारतीच्या खाली अंगणात खेळत असतात. तेवढ्यात शॉर्टसर्किटमुळे तळमजल्यावरचे दिवे जातात. आलोक अचानक त्याचा डोळा बाहेर काढून हातात घेतो आणि कॅच-कॅच खेळायला लागतो. नयन म्हणतो की अरे हे काय चालवलं आहेस? तर आलोक म्हणतो की काही नाही, वरच्या मजल्यावर दिवे आहेत का बघतोय.

तेवढ्याने होत नाही. मग आलोक त्याचा डोळा हातात घेऊन कणकेप्रमाणे मळतो आणि त्याला दंडाकृती आकार देतो. त्यानंतर त्या दंडाच्या दोन्ही बाजू निमुळत्या करून तो दंड मध्ये वाकवून त्याला बूमरँगचा आकार देतो, आणि म्हणतो की आता हा मला आणखी उंच फेकता येईल आणि छत्तीसाव्या मजल्यावर दिवे आहेत की गेलेत हे पाहता येईल.

नयन आपल्या डोळ्यावर, आपलं ते, डोक्यावर हात मारून घेतो आणि म्हणतो की, 'अरे मूर्खा, तुझा डोळा ह्या अंधारात इकडे तिकडे हरवेल ना! त्यापेक्षा मी स्वतः वरती जातो आणि कुठे दिवे आहेत का ते पाहतो.'

तर त्यावर आलोक त्याला एका गाण्यात उत्तर देतो. ते गाणं ओळखा.

बरोबर उत्तर (ए_श्रद्धा)
जाइये आप कहा जाएंगे,
ये नजर लौट के फिर आएगी

समंदर मे नहाके और भी नमकीन हो गई हो (खारट झाली)