सवय

सवय

*समर्पण-२*

वखवखलेली रात्र संपली कि,
पाठीला पाठ लागते तूझी....
दिवसभर साठवलेले माझ्यासाठीचे,
प्रेम संपते का रे तिथे !!

किती अनोळखी असतोस तू,
किती परक्यासारखा असतोस....
असंख्य इंगळ्या मनाला डसत असताना,
किती शांत निवांत असतोस तू....

सर्वसंमतीने मिळालेल्या गूलामांना,
दोन वेळचे जेवण अन निवारा मिळतो,
अशातलं काही होऊन गेलंय माझ्या बाबतीत...
असं तूला नाही का वाटतं....??

जेव्हा जेव्हा आपण घरात सोबत असतो,
एक अक्षरानेही न बोलणारा तू,
प्रेमाची कबूली फ़क्त अंधारात देणारा तू.....
असे कसे म्हणू शकतो कि प्रेम आहे......!!!!

संसाराचा गाडा एकटीच मी ओढते,

दिवसभर पायाला भिंगरी लावलीय, असे धावपळीचे आयुष्य आम्हा मुंबईकरांचे. संध्याकाळी परतताना मात्र पळत सुटायचे काम ट्रेनवर सोपवून आम्ही निवांत बसतो.. नेहमीचेच कंपार्टमेंट, अन आवडीचीच जागा, पण नेहमीच काही गप्पा मारल्या जात नाहीत किंवा पुरेश्या मारून झाल्या की आपापल्या आवडीनुसार हाताला चाळा अन बुद्धीला खाद्य पुरवायला सुरुवात होते. ती मोबाईल गेम्स उघडते, तर मी माझ्या तोडक्यामोडक्या ईंग्रजीच्या भरवश्यावर न्यूजपेपरमध्ये शिरतो. आजही तसेच काहीसे..