फार फार वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे. खरे तर नावातच ऑर्कुट असल्याने हे वेगळे सांगायला नकोच, तरी साधारण २००७ सालाची असावी. नक्की महिना आठवत नाही पण वातावरणनिर्मितीसाठी थंडीचा पकडून चला. मी २००६ साली कॉलेज पासआउट होऊन माझा पहिलाच जॉब करत होतो, ज्याला साधारण वर्ष झाले होते आणि आयुष्यात बर्यापैकी आर्थिक स्थिरता आल्याने सामाजिक गरजा भागवायला म्हणून ऑर्कुटवर पदार्पण केले होते. त्यामुळे तसा मी ऑर्कुटवर अगदी नवाकोराच होतो. आज मी काही मराठी ऑर्कुट समूहांवर सुपर्रस्टार वगैरे म्हणून ओळखला जातो, पण तेव्हा दोन कवडीचा सामान्य ऑर्कुटर्सही नव्हतो.
कधी मला बरोबर घेऊन गेलास तर कधी माझ्याबरोबर आलास. माझ्या जीवनात आलास तेव्हाही माझं जीवन बदलून टाकलस आणि अचानक गेलास तेंव्हाही सारं काही बदलून गेलं.
खरं तर हे काम मला करायचं नव्हतं, पण नकार द्यायला काही कारणच नव्हतं. शिवाय
सुलभा, माझ्याच डिपार्टमेंटला होती. त्यामूळे मला जबाबदारी टाळताही आली नसती.
आजवर बहुदा इमेलने आणि फोनवरच संपर्कात होतो आम्ही. वसई ब्रांचला तसा सेल्सही
जास्त नव्हता. आणि जी काहि थोडीफ़ार ऑपरेशन्स तिथे होती, त्याचे अचूक रिपोर्ट्स मला
अगदी वेळच्या वेळी, सुलभाकडून येत असत. एक मोठी केस सोडली, तर डेटर्स लिस्ट पण
मोठी नव्हती. त्या पार्टि बद्दलहि वेळोवेळी मला ती अपडेट करत असे.
पण ती ब्रांच बंद करण्याचा कंपनीचा निर्णय झाला होता. जागेला मोठी किंमत मिळत होती.
सखी,
तुझा वाढदिवस जवळ आलाय. खरंतर वाढदिवस म्हणून काही विशेष सेलिब्रेशन केल्याचं नाहीच आठवत. माझ्या वाढदिवशी तू माझ्या घरी यायचं, तोवर मी नवीन ड्रेस घालून तयार रहायचं, मग आपण दोघी आजोबांकडे जाऊन त्यांना नमस्कार करून तसंच पुढे समुद्रावर जायचं. तिथे भेळ घ्यायची, आणि जरा वेगळं काही म्हणून एखादं आइस्क्रीम! झाला वाढदिवस!
आणि तुझा वाढदिवस तर बरेचदा पुण्यातच व्हायचा. म्हणजे तू पुण्यनगरीत, नि मी रत्नागिरीत. मी पेपर झाले म्हणून सुटीच्या उद्योगात, तर तू एक मोठी परीक्षा संपली तरी टि.म.वि. च्या संस्कृतच्या परीक्षेत गर्क!
म्हणजे कसं ना...
धडाडतं उर,
थरथरता सूर,
नयनी स्वप्नं,
देही कंप...
किंवा अजुन साहित्यिक भाषेत बोलायचं झाल तर,
मनभर श्रावण,
चांदण्यांचं गोंदण,
रानभर थरथर
आणि मोगर्याचा दरवळ...
हे सगळं एकत्र होतं,
किंवा यातलं बरच काही झाल्यासारखं वाटतं..
उम्म्म्...
जाऊ दे ना...
नाही जमत आहे..
नाही सांगता येणार आता...
.
.
कभी फुसरतमें मिलो तो बतायेंगे
हम आपको फुरसतमे क्यों याद करते है...