स्पंदन

क्षणैक अवघा रुधिर सांगे
का लुप्त साऱ्या धमन्या
अन शिरा शिरांमधे येथल्या
आटला तप्त ज्वाला रुधिर सांगे

झाली जखम कशी मनगटी
सांधल्या मी शिरा साऱ्या
अणू अणूतून पुनश्च संचरले
रोम रोम अंगी रुधिर सांगे

त्याच शिरा अन त्याच धमन्या
अबोल रिक्त झाल्या कशा
पानगळ होई जशी ऋतुकाळीं
प्राजक्त विरला रुधिर सांगे

कोण आपुले कोण परके
हा नसावा विद्रोह मनी
हीच धमनी अन हीच शिरा
रुजवात होवो अंगी रुधिर सांगे

स्पंदन

मुके झाले शब्द सारे
बोलू लागल्या भावना
भावनेतून उमटल्या
त्या अंतरीच्या वेदना

जवळच होता दुरावा
येत होता दुरून पुकारा
अलग असूनहि नव्हतो
सोडू शकत मी बंधना

शतशकले आठवणींची
विखुरला सारा पसारा
जगता जगता मागतो मी
थांबण्यास हृदयीच्या स्पंदना

राजेंद्र देवी