वचन

प्रथम:

अभिनंदनाच्या वर्षावात वेदांगी न्हाऊन निघत होती. प्रत्येकाच्या नजरेत कौतुक तर होतंच पण त्यापेक्षाही आश्चर्य जास्त होतं. का वेदांगीला ते तसं वाटत होतं? कदाचित जे घडलं ते घडलं नसतं तर हे यश ती मिळवू शकली नसती याबद्दल वेदांगीच्या मनात तीळमात्रही शंका नव्हती.
"आईला किती आनंद होईल ना बाबा?" तिचा स्वर आनंदाने भिजला होता.
"हो. तुझ्या आईइतकाच आनंद मलाही झालाय वेदू." बाबांच्या प्रेमळ स्वराने वेदांगी हेलावली.
"तसं नाही बाबा. परीक्षेला बसायचं नाही या माझ्या हट्टापुढे तुम्ही नमलात पण आई ठाम राहिली. म्हणून म्हटलं मी तसं."