मराठी गझल

रोज काही गूज गोष्टी सांगते माझी गझल
आणि माझ्या अंतरीचे जाणते माझी गझल

काय मी लपवू तिच्या पासून, मजला ना कळे!
ना कधीही बोलले जे, ऐकते माझी गझल

वागते मी नेहमी ,ती सांगते मजला जसे
पण तरी माझ्यावरी रागावते माझी गझल!

ती अशी बेधुंद होते, झिंगते मदिरेपरी
अन नशा चढता खरेही बोलते माझी गझल..

ती कधी होते सखी, आई कधी, तर शिक्षिका
खेळते, जोजावते, सांभाळते माझी गझल..!

लाजते, नटते कधी, तर भांडते रडते सुद्धा
वार माझ्या लेखणीचे सोसते माझी गझल

काढता मी खरवडूनी वाळल्या जखमा कधी
आसवांसह भळभळूनी वाहते माझी गझल

खेळता मी काफ़ियांशी संशयाने पाहते
बांधता शब्दांत तिजला हासते माझी गझल

आभास - मराठी गझल

कधी कधी तो तिच्या जवळ असुनही जवळ नसतो. तेव्हा हा विरह फक्त विरह न राहता त्याच्या आठवणींचा मुर्तीमंत प्रतीक बनतो व केव्हातरी प्रत्यक्षरुपात समोर उभा राहतो.

एक श्रुंगारीक गोड आभास............

आता पुरी करा हौस तुमची
सरतोय पहीला प्रहर
रात्र जागून खेळ रंगला
शिनतेय माझी नजर....

नऊवारी नेसुन साज आळवला
कवळला बाजु बंद
मोगर्‍याची माळ माळुनी
मातले श्वास मंद

शिनगाराचा विडा रंगला
तळपली धुंद काया
ओवाळुनी हा जीव टाकला
तुमच्यासाठी राया

हळुच उडवी खांद्यावरचा
पदर वारा खट्याळ
पाऊलागनी भास हो तुमचा
पैंजण भारी नाठाळ

छळ झाला पुरे आता
करते एक अर्जी

समेटाचा जरी प्रस्ताव तू धुडकावला होता
तुझ्या पत्रातला मज्रकूर का ओलावला होता?

वंसंताशी तुझे नाते जपाया तू हवे होते
कशाला ग्रिष्म वेड्या सांग तू बोलावला होता?

कबूली दे मला तू शक्य नाही एकटे जगणे
लपवला का उगा जो हुंदका पाणावला होता?

कधी मी शुन्य झाले हे मला कळलेच नाही पण
खरे तर काळही तुझियाविना सुस्तावला होता

फुले नाना तयाने हुंगली तारुण्य जगता पण
उतरता कैफ सुर्यास्ती, मनी धास्तावला होता

स्मशानी जावया नेत्यास का मज्जाव त्या गावी?
चपात्या तो चितेवर भाजण्या सोकावला होता

बघूनी लाचखोरांचे उजळ माथे मिरवताना
कुणी सत्त्यास जपणारा, जरा पस्तावला होता

दुरावा एकमेकांचा तुला जर भावला होता
तुझ्या पत्रातला मजकूर का ओलावला होता ?

हवे होते मला जे ते तुला सांगायचे होते
खुळ्या शब्दास अडवाया अबोला धावला होता !

पहाटे पाहिले स्वप्नात आपण एकमेकांना
मनाचा सूर्य ही तेव्हा जरा सांजावला होता !

तुझे काळीज दगडाचे तसे मी फूल नाजुकसे
तुझ्या काट्यातही माझा बहर सामावला होता !

निराळा कैफ होता तो तुझ्या लावण्यवर्खाचा
नशा होती तुझी प्याला जरी धुडकावला होता

तुझ्या हातून हरण्याला सखे मी जिंकणे म्हणतो
पणाला हारलेला डाव ही मी लावला होता !

चितेवर फूल चढवाया अता येणे तिचे होते
जरासा देवही उशीराच मजला पावला होता

जगाशी संदर्भ माझ्या जरी तू तोडला होता
तुझ्या पत्रातला मजकूर का ओलावल होता?

सुखाला दु:ख थोडे चवीला लावले जेव्हा
स्वप्नांना तू खडा माझ्या लावला होता

तुझ्या चारी दिशा पिंगा मला घालून जाताना
कसा पायात माझ्या पाश तव आसावला होता

मला वाटे जगावेसे तुझ्या वाटांवरी वेड्या
कसा तितक्यात माझा धीर हा खालावला होता.

पुरावा मागते रात्र तुझी सोबत असण्याची
कितीदा रातराणीचा झुला गंधावला होता.

*
सरोवर आटले माझे,झरा मंदावला होता
तुझ्या पत्रातला मजकूर का ओलावला होता !

मनी साम्राज्य तिमिराचे,इथे ओशाळल्या छाया
अचानक चंद्र खिडकीतून या डोकावला होता

जराशा अंतरीच्या मीच जेव्हा छेडल्या तारा
तुझी चाहूल येता सूर ही नादावला होता

मनापासून झाली चौकशी माझ्या खुशालीची
व्यथेचा दाह तात्पुरता तरी थंडावला होता

सवय न्याहाळण्याची दर्पणाला लागली आता
पहाया सुंदरीला आरसा सोकावला होता

डहाळीहून लवचिक चालतांना पाहिले त्याने
तुझ्या मागे पुढे बेबंद वारा धावला होता

कधीचा प्रश्न ज्याने जीव हा भंडावला होता
तुझ्या पत्रातला मजकूर का ओलावला होता??

पुन्हा तेव्हा असा पिंगा सयी घालून गेल्या की
पहा काव्यात माझा शब्दही भांबावला होता

शहाण्यासारखे वागू कसे मी एकटी, सांगा
इथे जो भेटला, तोही पुरा नादावला होता

'मनाचे ऐकुनीया मी, कशी गोत्यामधे येते..!!'
असे सांगून मेंदू कैकदा रागावला होता

अजूनी सांगती साऱ्या तुझ्या खाणाखुणा तिथल्या
तुझ्या संगे तिथे एकांतही धुंदावला होता

मनामधल्या जुन्या वाटा, खुणा सार्‍या कुठे गेल्या?
मनाचा मीच का रस्ता कधी रुंदावला होता?

कधी नव्हताच राजी तो परतण्याला जगी इथल्या
तुझ्या स्मरणात रमण्या जीवही सोकावला होता

असेच मी बोललो तरी वाद फ़ार झाले
वडेच हाती न येत सांबार गार झाले

तशात ऊगीच जाहला केवढा तमाशा
वळून मी पाहताच मागून वार झाले

शरीर माझेच वाढले ना किलो किलोने!
बकायला काळ आणि भूईस भार झाले

लढावया हीच खिंड राखून प्राण आहे
पहा महाराज पोचले सात बार झाले

जरी पडे रोज खेप नाहीच काम झाले
चिरीमिरी काढताच बाबू तयार झाले

जमून सारे पिऊन केलीच मेजवानी
कळून येताच बील साले पसार झाले

उमेश वैद्य

समाज अमुचा इतका पुढारलेला आहे
रॉक गायकाच्या डोईला शेला आहे

मार्क मिळाले, प्रवेश नाही मला मिळाला
हरकत नाही, "मंदिर" नामक ठेला आहे

पैशासाठी अमेरिकेला इतके गेले
कर्जामध्ये गोराही बुडलेला आहे !

जेव्हा मिळते दर्शन नेत्यांचे जाणावे
निवडणुकीचा काळ नजिक आलेला आहे

गाडी माझी रोज थांबते बारसमोरी
डिझेलपेक्षा स्वस्त बिअरचा पेला आहे

वाट पाहतो आहे, त्याने फोन करावा
यमास माझा मिस्ड कॉल गेलेला आहे

दुनिया इतकी कष्टी का हे विचारले मी
पुन्हा 'जितू'चा जन्म म्हणे झालेला आहे

मूळ रचना - 'बेफिकीर !'
विडंबन - ....रसप....
५ नोव्हेंबर २०११

===============================

ऐन दिवाळीत इथे झालेल्या घनघोर हिमवादळामुळे, आम्ही ५ दिवस अंधारात होतो. प्रचंड फ्रिझिंग टेंपरेचर मध्ये घरातले हीटर बंद, आणि लाईट नाहीत..! नळाला येणारं पाणीही बर्फाचं गार! खूप विचित्र झालं होतं सगळं. कनेटीकट मध्ये अजूनही काही भागात वीज नाहीये. आमच्या भागात आली वीज. ५ दिवस आम्ही सगळ्या जगापासून दूर होतो. फोन, इंटरनेट सगळंच बंद होतं.. तेव्हा .. अंधार घेऊन आलेल्या या दिवाळीला गझलेत बांधायचा हा प्रयत्न..

करुनिया लाचार दिवाळी
जीवनावर स्वार दिवाळी

आयुष्याला गोठवूनी
आसवांची धार दिवाळी

प्रकाश देणारी कशी ही
जाहली अंधार दिवाळी

का अवेळी गोठवणारा
वादळी ललकार दिवाळी

वीज गेली थमले जीवन