काहीच्या काही कविता

वन ओसाड ओसाड.. तिथं कुणीबी फिरकना
किती हाकारा हाकारा... तेचा वनवा विझंना..

असं कसं रे झालं हे वन वनवासी
ऐके काळी होते सारे इथले निवासी

वना आता सांग कसं वाटतं तुझ्या मना
तवाच्या वाटसरुंनी उड्या मारल्या टणा-टणा

जुन्या वाड्यांच्या दारावरील
सायकलिंच्या ढिगासारखे
एकात एक गुंतून पडलेले विचार
घेउन बसलो आहे...

अर्गोनोमिक साहित्य
लिहिण्याच्या आजकालच्या विनंत्या
'मान द्या (नाहितर कापून घेइन)'
अशा जाड अक्षरानी पार वाकलेल्या

दूरवरुनी, ह्रदयात शिरुनी
प्रेम कोठे असते कोणी पाहिलेय का?
अथवा ह्रदयाचे ऐकुनी बोल
कोण्या तरुणीस प्रेम आपले वाहिलेय का?

हो! मी पाहिलेय, हो! मी वाहिलेय,
असते प्रेम ह्रदयाच्या ठोक्यात
कधी पानांत, कधी फुलांत
कधी असते वार्‍याच्या झोक्यात

म्हणजे कोण्या सुंदरीस पाहुन
ह्रदय आपले धडधडते
इशारा असतो तो
तिच्या मिलनासाठीच ते तडफडते

भुक नाही, तहान नाही
काय होते आपली दशा
एवढ्यात तिचे 'हो' म्हणणे
प्रफुल्लित करते आपली आशा

तिच्या सानिद्यात राहुन राहुन
जीवन आपले फुलु लागते
ती नसताना तिच्या आठवणीत
मन वार्‍यासोबत डोलु लागते

मिळतो मग जगण्याचा मार्ग खरा,

मनं जुळली नसली तरी
हातात हात आहे,
सत्तेसाठी युती करताना
विरोधकांवर मात आहे.

खुर्चीच्या हव्यासापोटी
स्वाभिमान लाचार आहे,
श्रद्धांजलीच्या भाषणातही
पक्षाचा प्रचार आहे.

सभ्यतेच्या बुरख्याआड
सारे काही माफ आहे,

"तुझ्या सोबत जगायचं हे माझं सुख आहे
तुझ्या शिवाय जगायचं हे माझं दुःख आहे
तुझ्या मध्येच माझं सुख-दुःख सामावल आहे
तु माझ्यावर प्रेम करण हे माझं जीवन आहे
मी एकतर्फी प्रेम करणं हे माझं मरण आहे"

प्रेम करणं ही माझी पहिलीच वेळ आहे

गगनातील तार्‍यांना देखील प्रश्न पडला असावा?
याच्यासारखा एकटक बघणारा आपला दुसरा मित्र नसावा

त्यांना काय ठाऊक? मी गगनात शोधतोय कोणाचे रुप
आणि तिला मिळविण्यासाठी प्रयत्न देखील करतोय खुप

एकदा एक वाघोबा विलायतेला गेले.
बॅरिस्टर होऊन परत आले.
परत येताच विचार करु लागले जात भाईन्चा,
मानवाच्या आत्याचाराचा, आणि आपल्या असाह्यतेचा.
काढ्ले फर्मान वाघोबानि सभेला यावे सर्वानि.

ही माझी कवीता नाही....पन रहावल नाही म्हणुन इथे पोश्ट करत आहे. शेवट पर्यन्त वाचावे.
--------
इथे फक्त स्वत:च्या कविता लिहाव्यात.
- मोडरेटर

पृथ्वीला विश्रांतीसाठी नभ पांघरतो शाल
नव्हे, तर तिला मिठीत घेण्यासाठी पसरवितो मायाजाल

या मायाजालात पृथ्वी खुळी फसते
निर्माण होणार्‍या अंधारावर रुसुनच बसते

पृथ्वी, नभाच्या लपंडावाने आकाशी तारे दिसु लागतात

तुला पाहताच वाटलं मला
तुला पुर्वी आहे पाहिलं
आवरलेल मन माझं
बांध फोडून वाहिलं
कोण होतीस तू? आणि
कधी होती भेटलीस?
direct छातीत शिरत
थेट ह्रुदयालाच खेटलीस
किती घट्ट आवळलस?
तू माझ्या ह्रुदयाला...
नसानसा धवलं रक्त