मात्रावृत्त

आंतरजालावर साहित्याला वाहिलेल्या एका समूहावर मी एक कविता टाकली. शीर्षक होतं “हल्ली”
*
तळे आसवांचे राखतो मी हल्ली
राखतो म्हणूनी चाखतो मी हल्ली
*
पाहिली जी स्वप्ने मिळूनी दोघांनी
राख ही त्यांचीच फासतो मी हल्ली
*
प्रेतयात्रा मीच काढली माझीच
फुले समाधीवर वाहतो मी हल्ली
*
संवय बैठकीची , फक्त आहे तरी
भेटण्या मैल्भर चालतो मी हल्ली
*
दु:ख असते सदा एकट्याचेच पण
गझलेतूनी ते वाटतो मी हल्ली

शाळेसाठी
जातानाचा
डोंगरातला
रस्ता होता
आठवतो का
आता ताई ?

घोट्याइतके
खळखळ पाणी
असलेला तो
ओढा लागे,
त्याच्यानंतर
माळावरच्या
चिखलामधली
पायवाटही
थबथब थबथब..!!
आठवते का ?

रोज तिथूनच
दूर-दूरच्या
शाळेसाठी
चालत जाणे
तरी कधीही
कंटाळाही
आला नाही
आठवते का ?

बरेच चालुन
गेल्यावरती
शाळा येई
तू आनंदी
अन् मी दु:खी
रोज व्हायचो
आठवते का ?

कितीकितीदा
माझ्या बाई
माझ्याबाबत
तक्रारींचा
तुझ्याचपाशी
पाढा वाचत
पण तू कधिही
आईला ना
सांगितले ते
आठवते का ?

मला आठवे
तेच नेहमी
म्हणून अजुनी
आयुष्याच्या
ह्या रस्त्यावर
माझ्यासोबत