परतणा-यांबद्दल

व्वा किरण .... उत्तम लेख. अत्ता घाईत आहे .. थोड्या वेळात माझे मत मांडायला परत येतो.

अंधश्रद्धा निर्मूलन समितीच्या कार्यात सक्रीय सहभाग. त्याची मुलाखत घेण्याचा प्रयत्न केला होता, पण एकंदरीतच या प्रसिद्धीच्या प्रकाराला त्याचा नकार आहे.>>>>> भलेही त्याला प्रसिद्धी नको असेल तरी इतरांना प्रेरणा मिळावी म्हणुन किंवा चांगलही काही घडतय, किमान इतकं काही कळावं म्हणुन तरी लिहाच/ मुलाखत घ्या.

खुप चांगलं लिहिलय. दुसर्‍या बाफवरीलही तुमची मते आवडली. पुढे लिहितोच थोड्या वेळाने.

आपल्या मायबोलीचाच एक उपक्रम - http://www.maayboli.com/node/43787

लेख आवडला, पटला

छान लेख ...

खुप चांगलं लिहिलय. दुसर्‍या बाफवरीलही तुमची मते आवडली. + १००

उत्तम लेख किरण. मुळात आपण इथे आमंत्रण पत्र देउन बोलवितो आहे का ह्यांना परत. तिथे जमले नाही कि इकडे. तिथे काय त्रास होतो ते खरे थोडेच सांगतात बरे ति थे ही समाज परिवर्तन वगैरे थोडेच करतात. कायम नाक वाकडे हेच खरे. डोंट गिव्ह अ डॅम. बरे इथे आपले देशी लोकांचे ठीक चालले असले तरही ह्यांना मनातून वाइट वाट्ते. का? जोपरेन्त कौतूक होते आहे तोपरेन्त कुठेही चांगले. अशी मानसिकता आहे. खरे तर असे लोक्स कुठेच बिलाँग करत नाहीत. मग अश्या साइट वर व्यक्त होत राहतात.

मला विषयच कळला नाही!
देशा वा परदेशात जाऊन आल्यानंतर तिथले अनेकविध चांगले अनुभव इकडे सामान्यस्थळीही मिळत नाहीत म्हणून तक्रार करणार्‍यांबद्दलची ही तक्रार आहे? किंवा
या देशात तशाच प्रतिकुल परिस्थितीतही काही समाजपयोगी कामे करत रहाणार्‍यांचे कौतुक आहे? किंवा
अप्रत्यक्षपणे, जी कामे खरेतर "व्यवस्थेतुन्/प्रशासनामार्फत" व्हायला हवित ती ६० वर्षांनंतरही होत नसल्याबद्दलची रुखरुख आहे?
की गाव सोडून देश/परदेशात जाणारे ते ते सर्व देशद्रोहीच अस्तात्/त्यांना देशाबद्दल प्रेम नस्ते/जातात ते केवळ स्वार्थाकरता/पैका कमवायला जातात, असे गृहित धरुन, अन तरीही परत आल्यावर मात्र इथल्या "व्यवस्थे" बद्दल नाके मुरडतात या बद्दलची चीड आहे?

लिंबुटिंबू, विषय कळाला नाही यात वाईट वाटून घेण्यासारखं काय आहे ? भल्याभल्यांना कळत नाही. थंड रहा.

किरण्या ,तुझा सकारात्मक लेख आवडला आणी ते शेवटचं( कंसातलं )वाक्य वाचल्यावर तेर्को माफ भी किया

चंपकचे भारतात परतल्यावर केलेले काही प्रयत्न.

http://www.maayboli.com/node/41713
http://www.maayboli.com/node/41370

लिंबु विषय भरकटवु नका.

चंपकचे प्रयत्न इथे आणल्याबद्दल धन्यवाद _सुशांत_

स्थलांतर हे बहुतांशी त्रासदायकच असतं. पण त्याचं कारण जर फायद्याचं असेल तर ते त्रास झेलायला मनोबल मिळतं. आणि नुकसानाचीच बाजू जड होत असेल तर मनाची समजूत काढण्यात बरीच शक्ती खर्च होते.मग आणखीच त्रास होतो. इथून तिथे अन तिथून इथे यात हाच फरक आहे.
वरचा लेख चांगला आहे.

किरण, लेख खुप आवडला.

जग ( ज्यापैकी ९९ टक्के हे पुणे आणि अमेरिका यांच्याबाहेर आहे. ) अनुभवताना सकारात्मक दृष्टीकोन ठेवला
तर कुठेही राहणे अवघड नाही. अडचणी कुणाला नसतात आणि कुठे नसतात ? त्या अडचणींना तुम्ही कसे सामोरे गेलात हे महत्वाचे. यालाच मिलिंद बोकील "शिक्षण" म्हणतात.

त्यांच्या मते ज्ञान म्हणजे ज्ञान मिळवण्याचे अनुभव. प्रत्यक्ष ज्ञान हे महत्वाचे नाही. त्यांचेच उदाहरण द्यायचे तर रव्याचा लाडु कसा करायचा ते माहीत होणे महत्वाचे. प्रत्यक्ष रव्याचा लाडू हा नुसता रव्यासाखरेचा गोळा असतो. ( संदर्भ, "गवत्या" )

अफगाणिस्तान ( प्रतिभा रानडे ) नायजेरिया ( शोभा बोंद्रे ) सौदी अरेबिया ( डॉ. उज्ज्वला दळवी ) अशी अनेक पुस्तके मराठीत उपलब्ध आहेत. हे अनुभव कुठलीही कटूता न ठेवता लिहिलेले आहेत. आणि त्या लेखिकांचे लेखन पुरेसे प्रेरणादायी आहे. यापेक्षा कठीण अनुभवातून गेलेल्यांचे किस्से माझ्या मित्रमैत्रिणींचे आहेत.
एखादी व्यक्ती आपल्या सवयीचा प्रदेश सोडून जाते त्यावेळी बदल हे जाणवणारच. ते माहीत करून घेणे महत्वाचे. आणि आपल्याला होणार्‍या फायद्यांपुढे त्यांचे (उपद्रव) मूल्य ठरवणे हे तर त्याहून महत्वाचे.

आजकालच्या जमान्यात जगात कुठेही जाणे, उत्पन्न मिळवणे तितकेसे अवघड राहिलेले नाही ( म्हणजे आजकाल कुणी कोलंबस / सिंदबाद / मार्को पोलो वगैरे नाही. ) आणि त्या जागेची माहिती मिळवून तयारी
करणेही अवघड नाही.

आणि एवढे करूनही प्रत्येकाला तेच अनुभव येतील असेही नाहीत. शेवटी अनुभव हे वैयक्तीक आणि त्यांचा
सामना करणे हेही वैयक्तीकच.

हे थोडेसे परदेशी जाणार्‍यांच्या बाजूने लिहिल्यासारखे झालेय खरे. पण ते तसेच आहे.

मी कायम भारतात येत जात असतो. प्रत्येकवेळी झालेले सकारात्मक बदल मला आनंददायीच वाटतात.
पण त्यांची तुलना मी भारतातली पुर्वीची परिस्थिती आणि आजची परिस्थिती अशीच करतो. परदेशातल्या
परिस्थितीशी नक्कीच नाही.

किरण,
उत्तम लेख, अतिशय आवड्ला... आपण वर नमुद केलेली उदाहरण खरच स्तुत्य आहेत.
आशुतोश गोवारिकर च्या स्वदेस ची आठवण झालि.

या गोष्टी कळतात.. माहित पण असतात, पण आचरणात आणणे महा कठिण आहे..

परत येण्याचा निर्णय तुमचा आहे, हा देश तुमचाही आहेच.
भारतात परत येऊन प्रत्येकाने आल्याबरोबर लोकोपयोगी कामेच करावीत असेही माझे म्हणणे नाही.
फक्त,
'स्वातंत्र्य मिळून साठ वर्षे झाली तरी इथे हीच रड!' किंवा 'इतका टॅक्स भरतो तरी इथे सुधारणाच नाही' असल्या स्टाईलची बोलणी वाचली की जरा चिडचिड होते.

स्वातंत्र्यानंतरची साठ वर्षेच पहायची, तर अमेरिकेला July 4, 1776 रोजी स्वातंत्र्य मिळाले. त्यानंतरच्या साठ वर्षांत अमेरिकेकडे काय होते? त्याची तुलना, सगळे रिसोर्सेस ब्रिटिशांनी लुटून नेल्यानंतर उरलेल्या भारताच्या स्वातंत्र्याच्या साठीशी करायचा जरा प्रयत्न करावा, असे सुचवू इच्छितो.

टॅक्स भरण्याबद्दल इतरत्र लिहिले आहेच.

जग ( ज्यापैकी ९९ टक्के हे पुणे आणि अमेरिका यांच्याबाहेर आहे. ) अनुभवताना सकारात्मक दृष्टीकोन ठेवला
तर कुठेही राहणे अवघड नाही. अडचणी कुणाला नसतात आणि कुठे नसतात ? त्या अडचणींना तुम्ही कसे सामोरे गेलात हे महत्वाचे.>>> हे आवडले.

मनस्मींचा मूळ लेख कुठे गेला?

किरण मलाही लेख खूप आवडला...
दिनेश पोस्ट मस्त. खास करून...
मी कायम भारतात येत जात असतो. प्रत्येकवेळी झालेले सकारात्मक बदल मला आनंददायीच वाटतात.
पण त्यांची तुलना मी भारतातली पुर्वीची परिस्थिती आणि आजची परिस्थिती अशीच करतो. परदेशातल्या परिस्थितीशी नक्कीच नाही. >> हा पॅरा जास्ती आवडला..

मंजू, मन्स्मिंचा लेख आता 'ग्रूप' पुरता मर्यादित आहे. परतोनि पाहे ग्रूपची मेम्बर होऊन वाचावा लागेल. तुझ्या पोस्टवरही तिथे प्रतिसाद आलाय.

त्यांची तुलना मी भारतातली पुर्वीची परिस्थिती आणि आजची परिस्थिती अशीच करतो. परदेशातल्या परिस्थितीशी नक्कीच नाही. --+१००

थँक्यू वरदा! मी ग्रूपची सदस्य होते तरीही दिसत नव्हता. मग नेहमीप्रमाणे ग्रूपातून बाहेर पडून पुन्हा सामील झाले, मग लेख दिसू लागला.

मूळचा जर्मनीतील मिशीगन विद्यालयात शिकणारा मोर्तिझ एहार्ट हा तरुण स्टुडन्ट एक्स्चेंजअंतर्गत लंडनमधील बॅंकिंग ऑफ अमेरिका अँड मर्लिन लिंच या अमेरिकी बॅंकमध्ये इंटर्नशिप करीत होता. इंटरनेटवरील 'वॉलस्ट्रीट टू एसीस' या वेबसाईटने शेअर केलेल्या माहितीनुसार, हा विद्यार्थी त्याच्या वसतिगृहातील शॉवरखाली त्याच्या सहकाऱ्यांना मृतावस्थेत आढळून आला. सलग तीन दिवस काम केल्यानंतर काल पहाटे सहा वाजता तो स्वत:च्या रुमवर गेला. त्यानंतर त्याचा मृत्यू झाला. सात दिवसांतच इंटर्नशिप संपणार असल्याने हा मुलगा मागील तीन दिवसापासून तो सतत काम करत होता. त्यामुळेच त्याचा मृत्यू झाल्याची माहिती समोर येत आहे.

पाश्चिमात्य देशांमध्ये बॅंकींग क्षेत्रात काम करणाऱ्या नवख्या मुलांना अमानुष वागणूक दिली जाते. अनेकदा नवीन मुलांना काम करण्यासाठी रात्र रात्रभर ऑफिसात थांबविण्यात येते. याविषयी एका अधिकाऱ्याने दिलेल्या माहितीनुसार, 'अनेकदा शंभरहून अधिक तास ऑफीसमध्ये थांबवून ठेवले जाते. बॅंकिंग क्षेत्रात जास्त कामाच्या तणावाचा लोकांना अंदाज असतो तरी ते या क्षेत्रात येतात. मात्र, एखाद्याचा मृत्यू होण्याची ही पहिलीच घटना आहे.

एक प्रतिष्ठित बॅंकेत काम करणाऱ्या इंटर्नने आपला भयंकर अनुभव सांगितला. 'आमच्या कंपनीत मॅजिक राऊंड अबाऊट सिस्टीम आहे. म्हणजेच आम्हाला सकाळी सात वाजता घरी जाण्यासाठी टॅक्सीचे भाडे दिले जाते. सकाळी सात वाजता वसतिगृहात गेल्यावर आपण घरी जाऊन अंघोळ करेपर्यंत टॅक्सी घराखाली उभी असते. पंधरा मिनिटांत अंघोळ करून खाली उभ्या असणाऱ्या टॅक्सीतून पुन्हा ऑफीसमध्ये सोडले जाते. याला बॅंकेत मॅजिक राऊंड म्हणतात,' असे त्याने सांगितले.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

धन्य ते परदेश...........

मंजूडे मला तिथले तुझे प्रतिसाद आवडले होते. माझे तुला मुक अनुमोदन होते तिथे

उदयन

मला पण डींचे तिथले प्रतिसाद आवडले आहेत. खरे तर देश सोडला त्याच परिस्थितीत तो अजूनही आहे सारे लोक तसेच प्रेमळ वगैरे आहेत अशी अपेक्षा, एंटायटलमेंट चे फीलिन्ग का असावी? दोन्ही कडचे फक्त चांगले तेच हवे असे कसे असू शकते? मला तर पॅथेटिक वाट्ते ही मानसिकता. तिथे जाओन इथले सर्व करत राहतात. उपास तापास, गणपती बसवणे अन काय काय ह्याला तिथे काय अर्थ आहे खरेतर पण मनाची समजूत एवढेच. इमिग्रंट लोकांची मानसिकता आहे ही. ना घरका न घाटका.

दिनेशदा >>>एखादी व्यक्ती आपल्या सवयीचा प्रदेश सोडून जाते त्यावेळी बदल हे जाणवणार>>>>>>>सौ टका सच्.....आम्ही india सोडून europe मधे आलो...इथे कितिही प्रगत देश असले तरी आम्हाला अवघडच गेलं..... so i think its not about being just प्रगत or अप्रगत्.....its about being with unknown or new variables...

डेरींग है तु उदर का उदरीच बात करों ना बेगमा इदर क्यों गॉसीप कररे.

नाना अनुमोदन

चांगली सुरवात स्वतःपासुनच करावी. छान उदाहरणे आणी लेख.