निसर्गाच्या गप्पा (भाग - ८)

मला खुप आवडतो मुंबईचा पाऊस. लहानपणापासून ओळख आहे ना !

अगदी रस्त्यावरच्या पाण्यातून चबळॉक चबळॉक आवाज करत चालणे, सांडलेल्या पेट्रोलमधे दिसणारे इंद्रधनुष्य, अचानक उगवणारे तेरडे, आघाडा, टाकळा, फुलणारा सोनटक्का, नरीमन पॉईंटला उसळणार्‍या लाटा, रखडत चाललेली रेल्वे, पावसाळी भाज्या, गवती चहा, रंगीबेरंगी छत्र्या, पावसाळी सहली, खंडाळा घाट, कर्नाळा .. सगळेच आठवते.

आफ्रिकेत रोज पाऊस पडत असला, तरी एकदाही भिजण्याचे धाडस केले नाही अजून. रौद्र वाटतो हा पाऊस.
आडवातिडवा कोसळतो, भयानक आवाज, मोठेमोठे थेंब.. घरीच बसून राहतो.

नमस्कार !
घरी सुध्दा काही पक्षांनी, खारुताईने आंब्याच्या झाडावर घरटे बांधने सुरु केले आहे.
पावसाची चाहुल लागलेली दिसते.

त्यात पण एक वेगळीच मज्जा आहे. >> जिप्स्या अशी नुसती हुल देऊ नकोस. पक्की बातमी दे.

वेका फुले मस्त आहेत. मोठा फोटो टाकता येइल का?

दिनेश, मुंबइचा पाउस आवडतो????? इतका वाइट पाउस दुसरा नसेल असे माझे मत. म्हणजे पाउस चांगलाच असतो पण या शहराने जे दिमाखाचे वस्त्र ओढलेले असते ते तो भिजवून पारदर्शक करतो. मग उघडी पडते ती त्याची बकालता, कुरुपता.

सुप्रभात लोकहो
पाळीव प्राण्यांवर चाललंय म्हणून लिहिते. माझा लेक प्राणिमित्र. शाळेत(५वी/६वी) असताना एकदा त्याने संध्याकाळी मासळीबाजारातून डोकमासे विकत आणले. पैसे बाबांकडून घेतले. बाजार घराजवळच आहे. एका मित्राबरोबर गेला. घरी आल्यावर म्हणाला आपण पाळू. मी अगदीच अनभिद्न्य. मी त्याला बादल्या आणि पाट दिले. त्याने बादल्या, टब पाण्याने भरून त्यात हे मासे सोडले आणि त्यावर पाट झाकण घालून ठेवले. रात्री हे सगळं चौकात होतं. हा चौक ओपन टू स्काय आहे. इथे एक छोटी नाली आहे ज्यातून किचनमधलं पाणी जातं.
सकाळी उठल्यावर एक विचित्र दृश्य दिसलं.गोल बादल्यांवर चौकोनी पाटाची झाकणं ...त्यामुळे त्यांना बाहेर यायला जागा होत्या.बरेचसे मासे बादल्यातून उड्या मारून बाहेर आलेले होते. आणि चौकात एक मत्स्यनृत्य
चालू होतं. तेव्हा मला कळलं की हे डोकमासे ऍंफ़िबियन्स(उभयचर??) असतात.
मग मात्र सर्वानुमते त्यांची रवानगी शेजाऱ्यांच्या हौदात झाली. नंतर कित्येक दिवस लेक त्यांना भेटायला जायचा. पुढे काय झालं आता विसरले. एकदा त्याने बाजारातून कोंबडीची रंगीत पिल्लं आणली होती.
मग काही वर्षं आमच्या पाण्याच्या हौदात "नॅन्सी" नामक कासवही होतं.
मांजर येऊन जाऊन असायची. पण आता "लुई" मुळे मांजरं फारशी येत नाहीत.

त्यात पण एक वेगळीच मज्जा आहे.

हो.. तुला वाटणारच.... ..

इथे भिजलेल्या कपड्यांमध्ये हाफिसातल्या एसीत बसावे लागले की कळते..

जागू, मस्त लिहिलंयस

आमच्या इथे सध्या यांचा गोंधळ चालु आहे.

पाऊस सर्वांनाच आवडतो
आज विषय ही तोच आहे जुन्या धाग्याची लिंक देणेही अनावर होते आहे.
http://www.maayboli.com/node/25928?page=1

जागुले
किती छान लिहिलंस पावसाचं!

आमच्या इथे सध्या यांचा गोंधळ चालु आहे.>>आपल्या गोंधळापेक्षा निसर्गाचा/ निसर्गाती पशुपक्षांचा गोंध़ळ आल्हाददायी आहे.

पाण्याने भरली की आवण काढणे म्हणजे रोपं काढून त्यांच्या गुंड्या म्हणजे जुड्या बांधायच्या. त्या पाण्यावर तरंगायच्या. मग त्या दुसर्‍या शेतात नेउन लावायच्या.>>> हे नक्की कशासाठी करतात? रोप जेथे उगवते तेथेच का राहु देत नाहित?

जिप्सी मस्त फोटो. ३-४ मधे त्या पिंपळपानाचा अँगल असा पकडला आहे जसे समोरिल फांदिवर पण एक चिमणी बसली आहे.

जागु,'सुर्य कजागु,'' आता ह्ये प्रकरण काय आहे गं बाई???

तू आता पावसाळ्यातल्या आठवणींवर लिही बरं छान सविस्तर.. इकडे इतकं गोड गोड लिहित बसलीयेस.. सेपरेट्च लिही.्एच सांगायला आले होते इकडे..

जिप्सी..किती गोड फोटो अहेत पक्ष्यांचे..एकदम फ्रेश दिस्तायेत

हे नक्की कशासाठी करतात?>>>> मोनाला पडलेला प्रश्न मलाही अनेक दिवसांपासून पडला आहे. अन्य धान्यांसारख भाताच का नाही? म्हणजे अस की तिफण वापरून एका रांगेत बीज पेरतात मग पीक कापणीला येइतो रोप जिथे उगवल तिथेच वाढत. कदाचित कापणीला सोप जाव यासाठी भाताची रोप उपटून परत लावणी करत असावेत जेणे करून रोपाचे जुडगे एकत्र पकडून सहज कापता यावेत. अर्थात हा माझा तर्क आहे खर कारण जागु सांगेल.

असेय होय. मी विचार करायचे की भातालाच का एवढे लाड? पण हे आधी कोणी शोधुन काढले असेल बरे

जिप्स्या, कुठले पक्षी हे ?

ती भातलागवडीची जपानी पद्धत आहे. तिथे त्याला सायोटामा (का असेच काहीतरी) नाव आहे. या पद्धतीने
रोपांची वाढ जोमदार होते आणि उत्पादन जास्त येते. लालबहादुर शास्त्रींनी आपल्याकडे हिचा प्रसार केला.
जपानमधे मात्र हजारो वर्षे ती होतेय. (मी मागच्या पानांवर सविस्तर लिहिले आहे.)

शांकली तुझ्यासारखीच मलाही ह्या प्राण्यांची विशेषकरून सापांची वगैरे भिती वाटत नाही. कारण ते त्यांच्या विश्वात रममाण असतात. त्यांच्याच ठरलेल्या जागेत फिरत असतात. कालही माझ्या जाऊबाईंना मोठा साप आमच्या कुंपणा बाहेर दिसला. तो आमच्या जागेचाच आहे. पक्षी ओरडले की आम्हाला ह्याचे दर्शन मिळणार हे ठरलेले असते. तसेच लहान पणापासून माझ्या माहेरीही साप पहायची खुप सवय आहे. तिथे तर सुर्य कांडारी आमच्या घरातही यायच्या कधी कधी. साप फिरताना नेहमी दिसायचे. >>>>>>>>>>>>अगदी माझं पण असच झालय. कोकणात घरात साप यायचे. विंचू , गोम तर घरात असायचे. एकदा भावाला घरी विंचवाने दंश केला होता. खूप तळमळत होता. वेग मारत होते. नंतर डोली करून डॉ़क्टर कडे नेले. पण दहावीची परिक्षा जवळ आली होती. आणि तो आमच्यापासून लांब हॉस्टेलवर रहायला होता. तिकडे निघाला असतानाच. चहा प्यायला बसला आणि आईने तिच्या खांद्यावर झुरळं आहे वाटून झिडकारलेला विंचू भावाला दंश करून गेला. फार त्रास झाला पण त्याला.

शेत लावणी तर आहाहा. पहिला शेतात आवण म्हणजे रोप करणे ते उगवले की गालीचासारखेच दिसायचे. मला शेतात डूबुक डुबुक करायला पण आवडायचे. नांगर फिरवणी, मग त्यावर आळी फिरवायची. ती त्या आळीवर मी लहान असताना बसायचे. मग शेते पाण्याने भरली की आवण काढणे म्हणजे रोपं काढून त्यांच्या गुंड्या म्हणजे जुड्या बांधायच्या. त्या पाण्यावर तरंगायच्या. मग त्या दुसर्‍या शेतात नेउन लावायच्या. हे करताना येणारा त्या रोपांचा हिरवा सुगंध अजुन दरवळतो आहे. >>>>>>>>>>>>जागू, अगदी डोळ्यासमोर आलं ग सगळ. हे सगळ लहानपणी अनुभवल. पण आता खूप वाईट वाटत, यातल काहीच आपण करू शकत नाही.

जिप्स्या, फोटो छानच आहेत. आता फक्त नाव सांग.
त्यात पण एक वेगळीच मज्जा आहे. >> जिप्स्या अशी नुसती हुल देऊ नकोस. पक्की बातमी दे.>>>..माधव अनुमोदन. (आधीचं अर्ध वाक्य त्याच्या मनातच आहे :डोमा:)

शोभे विंचवाचा दंश २४ तास दुखतो ना.>>>>>हो. पण नंतरही थोड्या थोड्या वेदना होत्याच. आणि तेव्हा तो फक्त दहावीत होता.

गेले त्याबद्दल नाहि काही करू शकत पण आता परत शेती करावी असे वाटते. पण हल्ली फार कठीण झाले आहे सगळे. एकतर शेत मिळणच कठीण झालय त्यात मिळालेच तर मजूर मिळत नाही.>>>>.चल आपण करू आता शेती. पण पुढच्या वर्षी.

जिप्स्या, कुठले पक्षी हे ?>>>>>साळुंक्या आहेत त्या