पुन्हा झुळूक

रोज चंद्र उगवतो
रोजच मावळतो..
जुन्या त्याच आभाळासोबत रोज
नवीन नातं जागवतो...

पाऊस तुझ्या आठवांच
मोहरलेलं झाड..
पाऊस तुझ्या प्रेमाचा
पिवळाधम्मक पाड...

विसरायचंय तिला म्हणुन
पेन्सील हातात घेतली..
लिहायला बसलो आणि शब्दाशब्दात
पुन्हा तीच भेटली....

कधी एकांतात बसलीस की
आठवेल तुला..
कधीतरी
मीही तुला आठवत होतो..

कदाचित, पावसाळ्यात येणारा मातीचा गंध
हा निसर्गालाही खूप आवडतो..
म्हणूच आजकाल,
ढगांमध्ये पाउस केव्हाही दाटतो....

पाऊस अवेळी येतो
चिंब सर्वांना भिजवतो...

घाईघाईत बटणे लावताना
माझाच रेनकोट फाटतो.

पाऊस आला पाऊस आला
वारा हळुच सांगुन गेला...
तीही निघाली लगबगीनं बाहेर
वाटेत 'उंबरा' आडवा आला.........

आला जरी आडवा ऊंबरा
ओलांडेल ती त्याला

करावया पाऊस साजरा
उंबरा 'अडसर' न झाला...

लले.. ईकडे हजेरी...

सुकि

पावसाची ओढ अनाम,
उंबराही आता झिजला,
चौकटीला धरून वाट पाहता,
तो थेट आतच शिरला...

सरी वर सरी मनाचीये घरी
ऊंबरा ओलांडुन ओसरी बरी
ओसरीत मन हे झाले फुलपाखरु
आकाशि झेप घेई मनाचे हे वारु

मृत्युच्या भयाने लोक
मन मारुन जगतात,
मृत्युच्या आकर्षणाने मात्र
भरभरुन जगतात

तू अबोला धरल्यापासून
माझेही शब्द रुसलेत
मी समजूत काढत नाही म्हणून
मूग गिळून गप्प बसलेत

सूर्यतेज दाविते
प्रकाश आपुल्या जीवनाला
गुरुतेज घडविते
आपुल्याच अजाण बुध्दीला

नजर मिळता नजरेला
नजर लाजते नजरेला
तुला न कळले मला न कळले
प्रेम आपुले ह्रदयातले

शब्दांनी अबोला धरलाय
मन बोलत नाही म्हणुन;
आणि मन नाराज आहे
पाऊस येत नाही म्हणुन

समोर उभे राहिलेले अनुत्तरीत प्रश्न,
मला छळत राहतात..
तुला माहित असलेली त्यांची उत्तरं,
छळात अजुन भर टाकत जातात..

माझा राग आणि आसवे
एका पाठोपाठ बरसतात
कसं कळत नाही तुला
ती तुझ्या शब्दांना तरसतात

निंबुडा मस्तच....

राग काय अन आसवे काय
त्यांना बरसणंच ठाऊक असतं,
आपुलकी वा अबोला
त्यांना काही घेणंदेणं नसतं...

राग-लोभ असतोच
आपुलकी असल्यावर...
आसवेही हसतात
अबोला मिटल्यावर

निंबु...

तुझ्या सोबत सखे
माझे शब्दही रुसलेत.....
मी जुळवायच्या आधीच
मुकपणे कागदावर जाउन बसलेत.

रुसव्यातले हा अबोला,
मज अस्वस्थ करून जातो,
उगाच मग मागल्या पावलातली,
अंतराची आठवण करूनी देतो..

पहाटेच्या अंधारात
जेव्हा हरवते पाउलवाट
प्राजक्ताचा सडाच
तेव्हा बनवतो चांदणवाट

मस्त चारोळी. चिमुरे !

गोडं पाणी मिळुनही
समुद्र नेहमीच तहानलेला
सगळं काही मिळवुनही
माणुस कायमचाच हपापलेला

पहाटेच्या अंधारात
जेव्हा हरवते पाउलवाट
तिचा अलगद स्पर्श
आणि लाटेवर लाट

-गिरीराज

नको आज पुन्हा
आठवण त्या पहाटेचं,
स्वप्नांच गाव दाखवुन
दुर गेलेल्या पाउलवाटेचं.

स्वतःच्याही नकळत
तिने त्याच्यावर प्रेम केलं
त्याच तिच्यावरचं प्रेम
राखीपौर्णिमेला दिसलं

चिमुरे बिचारी ती.. पण असं क्वचितच घडतं.

इतकं का कोणी कोणावर,
प्रेम करत रहावं...
उगाच आसवांनाही मग,
विरहात स्वातंत्र्य मिळावं...