काव्यलेखन

काय बोलू अता सांगना मी तुला
जीव माझ्यामधे गुंतलेल्या फुला

याचसाठी इथे साधना लागते
भान विसरून प्या आणि थोडे डुला

चाळ बांधून घे नाच याहीइथे
वेगळे हे वळण वेगळा 'चौफुला'

वेदनांचे वलय वेदनांचाच मी
वेदनांचे वजन वेदनांचा झुला

चांगल्या-वाइटाची कुणाला भिती
मी तुझ्या बाजुला मी तुझ्या बाजुला

न्यूनतेला पूर्णता करतेस तू
मी कमी पडतो तिथे असतेस तू

शांत सगळी वादळे करतेस तू
हात माझा ज्या क्षणी धरतेस तू

सांग ना नक्की कुठे लपतेस तू
मारतो मी हाक अन् सुचतेस तू

सांग हे करणे कसे जमते तुला -
पाहतो जेव्हा फुले, दिसतेस तू ...

बोलके तर माैनही असते तुझे
पाहतो डोळ्यात अन् कळतेस तू

काळजी माझी किती रस्त्यासही
वाट माझी केवढी बघतेस तू...

जयदीप

सावळा निश्चल रस्ता पहाटेच्या रात्री पहुडलेला
संथ पाउलांचा ताल मंद ठोक्यांशी जुळलेला
आणि आपलाच आपल्याशी एक मूक हिशोब चाललेला
धुसफुसीचा,
घुसमटीचा,
शक्याशक्यतांचा,
स्वप्न-वास्तवाचा,
आणि जिथे काही समजलं नव्हतं,
तिथे हातचा राखत..
जुळवाजुळव करत....

हाच सगळा हिशोब एका पिवळसर कागदावर मांडला होता
आणि तिच्या निद्रिस्त उश्याशी ठेवला होता
बाहेर निघताना दाराला कडी घातली नव्हती
कारण एक मूर्ख आशा कोयंड्यात साठली होती

स्टेशनवर पहिली लोकल यायला अवकाश होता
आणि बसायला जागा भरपूर होती
वर्तमानाशी नातं सांगणारी निरर्थकता..
त्या निरर्थक शून्यत्वात,
अजून एक शून्य मिसळलं..

भेटवस्तूत तोलली आहे
होय, श्रद्धा महागली आहे

ठेव विश्वास आज त्याच्यावर
आज हातात बाटली आहे

गुंफ शेरास तू शिताफीने
तोकडी ही लगावली आहे

तू तिथे गाळलेस अश्रू अन
वीज येथे कडाडली आहे

आजवर जी पहातही नव्हती
आज ती चक्क लाजली आहे

वैभव फाटक, वापी ( ०७-०१-२०१५)

http://vaibhavphatak12.blogspot.in/2015/01/blog-post.html

डोळ्यात होते वात्सल्य
बाळाकडे पाहताना
तो खुदकन हसला
त्याचे केस उडताना
बाळ हसले खळीदार
तेव्हां हरखून गेला तो
आणि टचकन पाणावले
दोन्ही डोळे
त्या अनाथ असहाय्य बाळासाठी
रस्त्यात उभे राहून शोधत होता
टाकून जाणारा बाप
असहाय्य आई
आणि
थोडीशी माणुसकी
ते उघडं नागडं गोंडस बाळ
आणि
टक्क झोपलेली माणुसकी
माणसं विरळल्यावर
जड पावलं उचलत तो उठला
जाण्यासाठी
आणि समोरून
बाटलीत दूध घेऊन येणारा
मनुष्य दिसला
बहुतेक बाळाचा बाबा
दंगलीत लपूनछपून
स्वत:ला वाचवत
बाळासाठी जीव टाकत आलेला
बाळाच्या आईला शोधणारा

याने त्याचं नाव विचारलं
त्याने सांगितलं

आणि कमरेची तलवार उपसत

जिंदगी क्रैशकोर्स असल्या सारखी
वेदनेचा सोर्स असल्या सारखी

जन्मतर मॄत्यूस देते जिंदगी पण
वाटते अफकोर्स असल्या सारखी

जिंदगीचा थांग ना पत्ता कुणा
भासते जी फोर्स असल्या सारखी

जन्म जातो व्यर्थ खटल्या सारखा
जिंदगी बोफोर्स असल्या सारखी

जिंदगी माझीच होती जन्मभर
वाटली एनडोर्स असल्या सारखी

..........मयुरेश साने

नात्यांच्या बोथट जाणीवा
भरकटलेलं वाळवंटी आयुष्य
आपलाच तोल सावरत असतो आपण
आणि जाणीव होते मैत्रीची

कुठेतरी दूर दूर जाणारी माणसे
कुठलं नातं कुठे जोडु?
आपल्याच मनाची धडपड
आणि लाभते खास संगत मैत्रीची

कोवळ्या उन्हाची वाट बघताना
क्षणात सगळं रखरखीत होतं
आणि हात पसरुन वाट पहात असते
एक सुगंधी फुलबाग तीही मैत्रीचीच

आयुष्यात काय कमावलं
काय गमावल, अनेक विचार
सगळं काही विसरायला लावतो
एक विश्वास तो ही मैत्रीचाच

कसल्याशा मोठ्या वादळात
विस्कटलेलं मन सावरायला
उबदार स्पर्शाची जाणीव
"मी आहे ना?" ची साद तीही मैत्रीचीच

अगदी आत्तापर्यंत कायम
माझ्याबरोबरच आहे

लाजून झाकते ती
झाकुन लाजताना
दूर दूर का करते राणी
तुझेच आहे म्हणताना...
गळून पडावी लाज सखीची
प्राजक्ताच्या फुलांपरी
दरवळावे माझे अंगण
अन उरावी नशा ऊरी...
सलज्ज धरती भिजवी श्रावण
झरझर झरत्या धारांनी
तसाच अवखळ मीही झालो
होशिल माझी हरित धरी?...
वाटे मजला हवेहवेसे
नकारातले अर्थ खुळे
नाही नाही म्हणताना
मिठीत अलगद सखी शिरे.....

अनोळखी व्यक्ती सोबत समृध्द अनुभव देणारा
कधी ओळखीचा, कधी अवघड, न बोलणारा

अंतर्मुख करणारा, अव्यक्त, कधीही न संपणारा
स्वतःच स्वतः ची ओळख घडवणारा

कधी उदास, प्रसन्न, रिफ्रेश करणारा
मौज मस्ती, बेधुंद, स्वप्न फुलवणारा

कधी ओढ, सहज अश्रू आणणारा
अति कठोर सत्वपरीक्षा पाहणारा

नीरस, संकटे, खुप अंत बघणारा
निसर्गाची असंख्य, अखंड रूपे दाखवणारा

ओळखीचा, मैत्रीचा, हितगुज करणारा
कधी रुक्ष, भकास, कंटाळा येणारा

प्रवास कधी मूक शब्द सोबत करणारा
जवळच्या व्यक्तीच्या मनाचा ठाव घेणारा