आरसा

अतृप्त वासना (गूढकथा)

माझे असे हे दैव की शब्दांसवे मी खेळतो
तो मेळही बसतो जिथे गणितास नाही बैसतो

मज कदाचित भ्रम असे शब्दांसवे मी खेळलो
ते खेळती माझ्या मनाशी मी उगाचच ऐटतो

हे शब्द शब्दा लागता काहूर ही उठते मनी
अन् मी ही वेडा काहूरास काव्य म्हणूनी नाचतो

काव्य काव्य काय ती एक कागदावर लेखणी
वाचता त्यालाच फिरूनी मी मलाच भेटतो

काय हो जादू तरी की कागदी हा आरसा
वाचणारा ही स्वतःला त्यातही मग शोधतो

हे शब्द अन् हा आरसा सारीच त्याची देणगी
तो तिथे स्मितहास्य लेऊन सारीपाट खेळतो

-रोहन

आरसा
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

आरसा

प्रिये का ठेवून गेलीस आरसा
तुझ्या आठवणींचा वारसा
पारा जरी उडाला, आहे आठवणीचा मुलामा
अजुनी दिसते त्यात तुझी प्रतिमा

अजुनी शहारतो आठ्वुनी
केसातून स्पर्श फिरणारा
डोक्यात खूळ भरणारा अन
उरात वारा भरणारा

विझले निखारे उरातले
संपले दिवस भरातले
आता उरल्यात केवळ आठवणी
अन डोळ्यात केविलवाणे पाणी

राजेंद्र देवी

आरसा

आरसा

दूर-दूर हून लोक येतात, माझ्या घरी,
लांबच लांब रांगा लावतात, झुंबड उडते.
माझा आरशांचा संग्रह पहाण्यासाठी.
शेकडो, हजारो, आरसे, पहावे तिकडे आरसे.
छोटे, मोठे,गोल, चौकोनी, षटकोनी,
छान-छान सजावटी, मढवलेल्या महिरपी,
जडवलेली नक्षी, बुट्टे, पाने, फुले, वेली.
काहींच्या भोवती, चित्र-विचित्र आकृती.

काही वेळाने, पाय थकतात त्यांचे.
आपली तीच ती छबी न्याहाळून,
डोळेही शिणतात, कंटाळा येतो.
किती पहायचे? शेवटी सगळे आरसेच.

'काय मुलुखावेगळा छंद हा, नाही?'
'पण परिश्रम किती घेतले असतील.'
'हौसेला खरंच मोल नसतं.'
'एका आरशात दिसतं, तेच दुसर्‍यांत,

मानायचो मी ज्यास माझा आरसा
पारा उडाला नेमका त्याचा कसा?

चिरकाल टिकणारे असे तू दु:ख दे
नाही मला दुसर्‍या कशाची लालसा

केले जरी हे विश्व पादाक्रांत मी
नाही कुठेही उमटवू शकलो ठसा

दगडास आपण ह्याचसाठी पूजतो
उरला कुठे आहे स्वतःवर भरवसा

आलो तुझ्या दारी भिकार्‍या ‌सारखा
काळोख मी, तू दे मला चांदणपसा

झोपेल हे मन शांतचित्ताने अता
होणार आहे राज्य त्याचे खालसा

मौनातुनी संवाद चाले आपला
वाती-दिव्याचा चालतो अगदी तसा

स्वागत असे तू संकटांचे कर जसे
फुलपाखरांना फूल म्हणते या... बसा