वडील

जेंव्हा लहानपणीच्या ओळखीचा राक्षस आभाळात गडाबडा लोळतो
नुसताच गडगडाट, नुसतीच हूल
न संपणारी प्रतीक्षा आणि फसवी चाहूल
आतला पाऊस आत आणि वरचा वर गोठलेलाच राहतो
तेंव्हा तुमची आठवण येते......

माझ्या डोळ्यांनी पाहा
बाहेर पावसाचं झरणं
सावरणं पुन्हा पुन्हा
पुन्हा पुन्हा कोसळणं

कसेही कशानेही होत नाही मनाचे समाधान
झाड उन्मळून जाता वाऱ्यावर हताश पान
कसला पुनर्जन्म आणि कसली पुन्हा भेट
आता हृदयाचा हृदयाशी संवाद होईल थेट

हात कामात असतात
मन तुमच्याशी बोलत बसतं
सगळंच खोटं असेल तर
खरं तरी काय असतं ?

स्वप्नात येत जा ना नेहमी
जरा धीर मिळतो त्यातून
माहिती आहे ना तुम्हालाही
किती विरत चाललेय आतून

शब्दांचा कल्पवृक्ष
तुम्ही माझ्यासाठी लावलाय
त्यातून आता फक्त अश्रूच झरतात
त्याच जुन्या जखमा
आत खोलवर चरतात

जिथे असाल तिथे
सुखात राहा, आनंदात राहा
कुडीत प्राण असेतोवर
माझ्या ह्रदयात राहा

अखेरच्या श्वासापर्यंत राहील
हीच सलणारी खंत
नाही ओलांडता आलं मला
आपल्यातलं वाळवंट

पोहायला शिकवलंत सराईतपणे
पाण्यात श्वास रोखणं जमलं
आता पाण्यात नसताना श्वास कोंडतो
मग काय करायचं
ते मात्र शिकवायचं राहिलं

तोंडपाठ करून घेतलीत
कितीतरी सुभाषितं
ती असा छळ मांडतील
हे कुठं माहीत होतं ?