एक झाड ऊभे होते
काटेरी वाटेवर
फाद्यांची पाने झडलेली
खोड मोडकळलेले
वा-यावर हलेना
पावसात बहरेना
पण एक गुपीत होते
म्हणूनच ते ऊभे होते
डोलीत एक मैना
आश्रयाला होती
पदराखाली तीच्या
दोन लहानगी होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
एकटीच माऊली
दोन जीवाना वाढवीत होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
झाड म्हणून तर ऊभे होते
सरला बहर तरी जगत होते
मैनेच्या मातृत्वात
तेही तृप्त होते
झाड
आजकाल कुणी सावलीत येत नाही
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||धृ||
गेली कित्येक उन्हाळे
सावली देत आहे उभा;
कोरडे ठेवीले वाटसरूंस
पावसाळ्यात सुध्दा;
हिवाळ्यात केवळ निष्पर्ण होउन जाई
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||१||
खोड जुन वाढले
फांद्या जुन्या झाल्या;
त्या मुळी न मातीत
नव्याने रूजल्या;
नवी पाने फुलूनी धुमारे येणार नाही
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||२||
कधी गळते दुजे
पान पहिल्यासारखे;
मातीत मिळूनी
होते ते मातीसारखे;
त्या पानांसारखे माझेही पान होई
ही सारीच पाने आता विलगायची आहेत !
शाखे-शाखेतून कोवळे कोंब बिलगायचे आहेत ...
...
एक काठी !
...
एकच रेघ !
...
इथे असे ..
एक काठी होऊन जीवन
चालूच आहे ..
ते असे निष्पर्ण उरताना
आणि आतून रसरशीत जगत असताना
एक लक्षात येते ..
झाड होणार्याला केवळ एका काठीचे जगणे यायला हवे !
बहरांच्या आधीची केवळ एक निष्पर्ण काठी !
चित्र होणार्याने व्हायला हवे केवळ एक रेघ
अमर्याद शक्यतांची .. एक रेघ केवळ !
आणि
कविता होणार्याने,
असायला हवे शब्द