झाड

Submitted by पाषाणभेद on 13 December, 2011 - 21:37

झाड

आजकाल कुणी सावलीत येत नाही
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||धृ||

गेली कित्येक उन्हाळे
सावली देत आहे उभा;
कोरडे ठेवीले वाटसरूंस
पावसाळ्यात सुध्दा;
हिवाळ्यात केवळ निष्पर्ण होउन जाई
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||१||

खोड जुन वाढले
फांद्या जुन्या झाल्या;
त्या मुळी न मातीत
नव्याने रूजल्या;
नवी पाने फुलूनी धुमारे येणार नाही
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||२||

कधी गळते दुजे
पान पहिल्यासारखे;
मातीत मिळूनी
होते ते मातीसारखे;
त्या पानांसारखे माझेही पान होई
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||३||

- पाषाणभेद

गुलमोहर: 
शब्दखुणा: 

सदर कविता रूपक आहे असं जाणवतंय.
श्री. कर्णिक यांनी म्हटल्यानुसार
योग्य संस्करण केल्यास अधिक प्रभावी होईल असं वाटतं.

चांगली रचना.

कधी गळते दुजे
पान पहिल्यासारखे;
मातीत मिळूनी
होते ते मातीसारखे;

हे खूपच खास!