Submitted by पाषाणभेद on 13 December, 2011 - 21:37
झाड
आजकाल कुणी सावलीत येत नाही
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||धृ||
गेली कित्येक उन्हाळे
सावली देत आहे उभा;
कोरडे ठेवीले वाटसरूंस
पावसाळ्यात सुध्दा;
हिवाळ्यात केवळ निष्पर्ण होउन जाई
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||१||
खोड जुन वाढले
फांद्या जुन्या झाल्या;
त्या मुळी न मातीत
नव्याने रूजल्या;
नवी पाने फुलूनी धुमारे येणार नाही
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||२||
कधी गळते दुजे
पान पहिल्यासारखे;
मातीत मिळूनी
होते ते मातीसारखे;
त्या पानांसारखे माझेही पान होई
सावली देण्याइतकीही राहीली नाही ||३||
- पाषाणभेद
गुलमोहर:
शेअर करा
असमर्थतेचा थरारक आणि विदारक
असमर्थतेचा थरारक आणि विदारक आविष्कार घडविणारी कविता.
सुंदर. अजून थोडासा हात
सुंदर. अजून थोडासा हात फिरवल्यास आणखी झळाळी येईल.
सदर कविता रूपक आहे असं
सदर कविता रूपक आहे असं जाणवतंय.
श्री. कर्णिक यांनी म्हटल्यानुसार
योग्य संस्करण केल्यास अधिक प्रभावी होईल असं वाटतं.
पाभेजी सुंदर!
पाभेजी सुंदर!
चांगली रचना. कधी गळते
चांगली रचना.
कधी गळते दुजे
पान पहिल्यासारखे;
मातीत मिळूनी
होते ते मातीसारखे;
हे खूपच खास!
वा रे मित्रा! मस्त लिहीले.
वा रे मित्रा!
मस्त लिहीले.