मर्म

खिन्नता पसरली अशी,
खिन्न मनावर!
जणू वादळ आले;
बहरलेल्या पानावर!!

फुटली होती नवीन,
टवटवीत पालवी!
पण या आक्राळकंदनाने;
संपूर्ण कायाच कालवी!!

जणू चैतन्याच्या अंकुराने,
घेतला होता जन्म!
पण या दैत्यरुपी वादळाने;
त्याचे आयुष्यच केले निम्न!!

अखेर प्रारंभाचा प्रारब्ध झाला.
आले नशिबी त्याच्या,
हे जीवघेणे मर्म!
गळून पडले धरणीवरती;
मुसमुसलेले ते पर्ण!!

गहन हे मर्म दु:खाचे
उमजणे कठिण किती असते
साचले युगांचे सगळे
निमिषात अश्रुरूप घेते

उफराटे गणित विषाचे
समजणे कठिण किती असते
मरण्यास पुरे इवलेसे
जगण्यास कितीही कमी पडते

शब्दांच्या निबिड अरण्यी
जग पुन्हा पुन्हा अडखळते
"अमरत्व" शब्द पुसताना
शेवटी मरण का हसते