सावली

ती सुंदर ना गोंडस
पण शांत ती....
ती आहे कशी जवळ
पण दूर ती....

ती असते कशी सोबत
जशी अबोल न निरागस
माझ्या प्रेमाची ती हुर
मृगजाळा पर ती दूर ...

ती चंचल ती कोमल
जसे काव्य कविचे
करी बेहोश मन माझे
अन कधी स्व:ताचे

कधी जाते ती रुसून
आंधारात पुसून...
का आठवतेय ती माजला
माझ्या ह्रदया पासून...

ती नयनी आहे माझ्या
अन अश्रू त ती....
ती स्पर्शात माझ्या
अन शब्दात ती ....

दुखात ती सुखात ती
आई च्या प्रेमळ स्पर्शात ती
राहील ती जवळ माझ्या
बनून माझी सावली ती

एक-दुसर्‍याचा पाठलाग, निसर्गाचा नेम,

कशाला,कां,आणि किती ? कळेना सांगून.

आपलीच सावली करते सतत, पण, सदैव मौन !

खडकाळ वाट आयुष्याची, थंडी-पाऊस-ऊन !

आंधळी ती, फरफट जिवाची इजा-जखमा लपवून.

साथ आंधारात, कळेना कां म्हणून !

हलकेच पुन्हा येते सांवरून, म्हणते घे उमजून -

कुशीत तुझ्याच सावध, लपुन, पण कवच बनून !

आले कि नाही बघ नवी उमेद घेऊन ?

संपू देणार नाही शिदोरी,प्राण असेल तोवरी.

जुनीच. 'आतल्यासहित माणूस' मधे होती
---------------------------------------
फुलांच्या पायघड्यांवरून
त्याचा हात धरुन ती जात असते.
त्याच्या वेगाशी जमवून घेताना ती बेभान होते.
पावले थिरकायला लागतात,
त्याच्या तालाशी जुळायला लागतात.
ती खूश होते त्याच्यावर, स्वत:वर. हसते
स्वत:च्या हसूची ओळख त्याच्या डोळ्यात शोधते.
कधी कधी तीही मिळाल्यासारखी वाटते
ती अजूनच खूश होते, हसते.
कुणी बघत तर नाहीना, ती हळूच बघते
हादरते, ती अदॄश्यच असते.

अचानक आलेलं अदॄश्यपण तिला खूप दुखवून जातं.
अगदी आत आत पर्यंत.
'कश्या पुसल्या गेल्या माझ्या रेषा?'
डोळ्यात प्रश्न घेऊन ती आकाशाकडे पहाते

आज माझी सावली
मलाच सांगत होती
ऊठ, निघ आता
क्षणिक होतो सोबती

तुझ्याबरोबर मी लांबले
आखूड पण झाले
अवघडल्या तुझ्या क्षणाची
साक्षीदार मी झाले

सुखात जरी मी तुझ्या
साथ नव्ह्ते दयावयाला
दु:खात तुझ्या मी
तुझी सखी झाले

नसेन दिसले मी काळोखात
कारण मी तुझ्यात होते
कशी दिसणार मी
माझे आस्तीत्व तुझ्यात होते

ह्ळ्ह्ळलास जेव्हा तु
दु:खी मी पण झाले
टपकलेल्या आसवाना
पिऊन धन्य मी झाले

एकांतात तुझ्या
माझ्याशिवाय नसते कुणी
थरथरलास जेव्हा तु
हात दयावयास नव्ह्ते कुणी

हा खेळ सावल्यांचा
म्हणूनी सर्व झाले
म्हणू नको कधी असे
मी पोरकीच राहिले

नसशील तु या जगात