लेखनस्पर्धा -२०१४

लहानपणी आम्ही आमच्या कसबा पेठेतल्या वाड्यात राहयचो. घर आणि शेजारी यांच्यातला फरक आम्हाला कधी जाणवला नाही असा आमचा वाडा. आजूबाजूलाही तेव्हा बरेच वाडे होते. या सगळ्या वाड्यांना एक विचित्र शाप होता. प्रत्येक वाड्यात एकतरी अर्धवट डोक्याची म्हणजे वेडसर व्यक्ती होती. म्हणजे त्या व्यक्तीच्या कुटुंबातल्या सर्व आयुष्यांना मिळून जोडलेलं आणखी एक सामायिक आयुष्य. अस्तित्व? नव्हे. तो माणूस काय करतो , काय खातो याकडे अभावानेच लक्ष दिलं जायचं पण तो काय करत नाही याचा पाढा मात्र सर्वांना तोंडपाठ असायचा.

तो पाणी भरत नाही.
तो पूजा करत नाही.
तो फुलं आणून देत नाही.
तो स्वच्छ राहत नाही.

"माझा बेल्ट साइझ ५ आहे! हा ३ नंबराचा कुणा मुर्खानं ऑर्डर केला? बघा, इतका थोटका बेल्ट कंबरेला पुरतदेखील नाही! आता काय डोक्याला बांधून फिरू?"

तायक्वांडो शाळेतल्या ऑफिसातून आलेला हा बुलंद आवाज बाहेर उभं असलेल्या अख्ख्या वर्गानं ऐकला. पण मी सोडून बहुतेकांना या आवाजाची आणि त्याच्या मालकिणीची चांगलीच ओळख होती. कुणी ढुंकूनही बघितलं नाही.

पुढल्याच क्षणी तायक्वांडोच्या शुभ्र गणवेषातला, पिंगट केसांचा, लालबुंद चेहेर्‍याचा, साधारण दोनशे पाउंडांचा, सहा फुटी आडदांड ऐवज घाम पुसत ऑफिसाबाहेर आला.