आदि कैलास : एक संस्मरणीय प्रवास : भाग २

आधीचा भाग खालील लिंकवर वाचता येईल :
https://www.maayboli.com/node/86819

अशा रितीने आम्ही आदिकैलास यात्रेला जाण्यासाठी तयारी सुरु केली. तयारी फार अशी नव्हतीच.थंडी, वारा, पावसासाठी जॅकेटस् घेतली होती. थोडेसे गरम कपडे: मोजे, टोपी ई. कागदपत्रे सगळी तयार करून घेतली होती.
आवश्यक कागदपत्रे म्हणजे :
१.यात्रेचा अर्ज (फोटो सहित) 
२. इनर लाईन परमिटसाठी अर्ज ( फोटो सहित) 
३.डॉक्टरांचे फिटनेस सर्टिफिकेट, 
४. एक नुकसान भरपाईचा बॉण्ड १०० रु.च्या स्टॅम्प पेपरवर (ह्यात आपण लिहून देतो की जाणीवपूर्वक यात्रा करतोय, काही कमी जास्त झाले तर मीच जबाबदार आहे ई.),
५.पोलीस वेरीफीकेशन- पासपोर्ट असेल तर लागत नाही.

या सगळ्या कागदपत्रांचे फॉरमॅट साईटवर उपलब्ध आहेत. आपण फक्त डाऊनलोड करायचे आणि भरायचे. सगळ्यांची पीडीएफ करुन नेगीजींना पाठवून दिली ईमेल वर. त्यामुळे सगळे काम घर बसल्या झाले. मूळ प्रती आपल्या बरोबर घेऊन जायच्या होत्या.

मला आता चांगलाच उत्साह संचारला होता. एका दिवसात पुऱ्या, पराठे, गुळपापडीची वडी असे काय काय प्रवासासाठी करून घेतले. हो, मुंबई दिल्ली रेलवेचा प्रवासच मुळी २६ तासांचा होता. त्यामुळे बेगमी करून ठेवली. 

बॅगा भरून आम्ही बांद्र्याला रेल्वे मधे बसलो तेंव्हा वाटले की फायनली आपण निघालो आहोत; खरंच! दिवसभराच्या धावपळीने दमलो होतोच थोड्याच वेळात झोपी गेलो.

सकाळी जाग आल्यावर लक्षात आले की अजून आजचा दिवस रेल्वेतच घालवायचा आहे. पण सकाळी उठून स्वयंपाक घरात जायचे नाही, कुठल्याही कामाची चिंता नाही ही भावना जास्त सुखावत होती. गेले ८/९ महिने काही ना काही कारणाने दमछाकच चालु होती. मधेमधे सुट्ट्या घेतल्या; त्यांनीही दमवलेच होते. त्यामुळे खूप दिवसांनी एक निवांतपणा मिळाला होता. आजचे नाश्ता आणि जेवण आम्ही बरोबर घेतले होते. त्यामुळे परत पांघरुणात शिरत झोपून गेले. नंतर कधीतरी उशीरा जाग आल्यावर यथावकाश चहा, जेवणे झाली. वेळ मिळणार माहित असल्याने पुस्तक आणले होतेच बरोबर. वाचनाची नुसती चैन केली आज.

रात्री ३ला गाडी निजामुद्दीनला पोहोचली. तिथून आम्हाला पुढची गाडी नवी दिल्ली स्टेशन वरून सकाळी ६.२०ला होती. या दोन स्टेशन मधले अंतर खरेतर २० मिनिटाचे. पण रात्री अपरात्री कुठे टॅक्सी शोधा म्हणून इथूनच ट्रेन चे तिकीट काढले होते. ती ४वाजताची होती. तासभर फलाटावरच थांबलो. ४.३०ला नवी दिल्ली. आता परत २ तासाचे वेटींग होते. पण फलाटावर थांबायला बरे वाटत होते. इथे एक अमृतसरची मुलगी आम्हाला भेटली. ती पण आमच्या सारखीच इंदूरहून येऊन थांबली होती. तिचीही गाडी साधारण आमच्याच वेळेला होती. ती भेटल्यामुळे गप्पांमधे वेळ कसा गेला कळालेच नाही. मधे मधे "अमृतसरलापण शेलींग होत होते का ग?" असे बाळबोध प्रश्ण विचारून माझे भौगोलीक अज्ञान उघड केले. तिचीही करमणूक झाली असावी. तिने मग बातम्यात सांगतात तो अमृतसर जिल्हा की तालुका आहे. मूळ अमृतसर शहर लांब आहे बॉर्डर पासून; अशी माहिती पुरवली.

सकाळी काठगोदामच्या ट्रेन मधे बसलो. ११.३० ला काठगोदामला पोहोचलो सुद्धा.
रस्त्यातील काही फोटो :

हॉटेल बुकिंग आधीच झाले होते. हॉटेलला गेलो, बॅगा टाकल्या आणि आधी आंघोळी उरकल्या. मस्त फ्रेश झालो. लोकल अन्न पदार्थ - काही गरम खाऊया असे ठरले. फार नको होते पण ताजे गरम अन्न खायचे होते. प्रवासात घरून आणलेले पुरले होते. 

काठगोदामला २ हॉटेल सत्यार्थ आहेत. त्यापैकी आम्ही थांबलेलो ते स्टेशनपासून लांब होते. एक अगदी स्टेशन समोरच आहे. पण त्याची व्यवस्था तेवडी चांगली नाही असे कळाले. हे बुकिंग सुद्धा नेगींनी करुन ठेवले होते. हॉटेल तसे लॉजिंग स्वरुपाचे होते पण आम्हाला एक रात्रच काढायची होती त्यामुळे चालणारे होते. हॉटेलला रेस्टॉरंट नव्हते म्हणूनच आजुबाजूला काही लोकल अन्नपदार्थ मिळाले तर पहावेत असे वाटले आणि पहाडी उन्हाचे सोनस्नान झाले. तेथील स्टाफही बराच होता. त्यांच्याशी फक्त चेक इन आणि आऊट एव्हढाच काय तो संबंध आला.

काठगोदाम स्टेशन ते बाजार / हलद्वानी असा साधारण ५ किमीचा रस्ता आहे. या रस्त्यावर काय नाही ते विचारा.. कपड्याच्या सगळ्या ब्रांडसची अद्ययावत दुकाने होती. मोठमोठी स्टार हॉटेल्स् होती. आणि आमचे घोडे नेमके तिथेच अडले. लोकल काही खाण्यासाठी इथे रेस्टॉरंटस् अशी फार दिसलीच नाहीत. रस्त्यावर बेलफळ रसाच्या गाड्या अगदी आपल्याकडे उसाच्या रसाच्या असतात तश्या उभ्या होत्या. पण पोटात भुकेचे कावळे ओरडत असताना ही रिस्क नको वाटली. मी पहिल्यांदाच लोकांना बेलफळ रस पिताना पाहिले.

शेेवटी खूप तंगडतोड करून एक पंजाबी रेस्टॉरंट सापडले- "डीपीज नानक". अनेकांनी तिथे हेच रेफर केले. दुपारच्या चांदण्यातली पायपीट कामी आली. जेवण खरच खूप छान होते. अगदी गरम अन्न पटापट आणून दिले. पोटभर जेवून लस्सी कम रोज फ्लेवर घातलेले ताक पिऊन हॉटेलवर आलो  आल्या आल्या बिछान्यावर ताणून दिली ते थेट ७ वाजता उठलो. रात्री परत एकदा काठगोदाम स्टेशन च्या दिशेने चक्कर मारली आणि सबवे खाऊन गप झोपी गेलो. उद्या पासून खरी यात्रा सुरू होणार होती. दरम्यान के एम व्ही एन् कडून फोना फोनी झाली होती. उद्या सकाळी ७ ला आमच्या हॉटेल वरूनच पिक अप होता. त्या एक्साईमेंटमधेच झोपी गेलो.