आणि मग एके क्षणी मेंदूने तसेच डोळ्यांनीही शिणवटा आल्याचा निर्वाणीचा इशारा द्यावा . स्क्रीनवरच्या घड्याळ्याकडे पाहून चॅक आवाज काढत आवाराआवर करावी. 24 अवर्स सेन्टरलाईज्ड एसी ऑफिसच्या लिफ्टमध्ये शिरावं. मध्येच भेटलेल्या ऑफिसबडीजच्या " ओ ! लिटिल अर्ली लिव्हिंग टुडे ? " खोचक प्रश्नाला हॅ हॅ हॅ करत " सडनली , आय चेंज माय प्लॅन टू होम टुडे " असं कूल (!) उत्तर द्यावं. लोकलच्या प्लॅटफॉर्मवर पोचताच शिंग फुंकले रणी पवित्रा घ्यावा आणि तितक्याच उत्साहाने सज्ज होऊन लोकलमध्ये घुसावं. त्या झटापटीत आपल्या पायावर भरभक्क्म पाय पडलेला असतो त्यामुळे पाय हुळहुळत असतो , आपला धक्का इतरांना लागलेला असतो, बॅकग्राउंडला तू तू मैं मैं संगीत वाजत असत . तर या सगळ्याकडे सवयीच्या निर्ढावल्याप्रमाणे (!) दुर्लक्ष करावं. मग आपलं स्टेशन येताच आपसूक उतरलं जाण्याची खात्री करून घेऊन उतरावं.
स्टेशन येताच आज रिक्षा करावी कि चालत जावं या द्विधा मनस्थितीत सापडण्याच्या शक्यतेच्या आत काल परवाच झालेलं हेल्थ सेमिनार आठवावं आणि त्यातल यू मस्ट वॉक अटलिस्ट फॉर 45 मिनिट्स चा बुलेट स्मरणात येऊन पायी हळू हळू चालाची वाट पकडावी. चला थोडाफार तरी व्यायाम होतोय या कल्पनेने खुश व्हावं. घर ते स्टेशन या 15 मिनिटात सगळे विचार अनविंड करायचा प्रयत्न करावा पण सकाळपासूनचा स्ट्रेस घेत चालत राहावं .
सोसायटी येताच आपलं बॅडलक आज खूप खराब आहे हे पक्के केल्यासारखी लिफ्ट आपण बटन दाबायच्या आता टॉप फ्लोर दिशेने धावत सुटलेली असते . अश्या वेळी चरफडण या प्रतिक्षिप्त क्रियेने आधीच असलेल्या ताणात भर पडण्याची शक्यता लक्षात घेऊन कुठल्यातरी ऑनलाइन पोर्टलवर वाचलेल्या आर्टिकल मधले 1, 2, 3,4 असे आकडे मोजावेत. शक्यतो चेहरा हसरा ठेवावा आणि घरी पोचाव .
मग सेफ्टी डोअर वर अक्षरशः रेलून बेल वाजवावी. दिवसभराच्या साचलेल्या ताणाच थोडा अंश हाताकडे परिवहन झाल्याने बेलचा आवाज अंमळ थोडा जास्त होतो. त्याबद्दल दोन शब्द ऐकायचीही तयारी ठेवावी.
दरवाजा उघडल्यावर थकलेल्या दिवसाचं रिचार्ज आपली वाट पाहत असत. दारातून आत येऊन चप्पल काढत असतानाच समोरून हैय्या असा मोठा आवाज येतो तो चेहऱ्यावरील बोळक्या हास्यासकट.. आपल स्वतःच मिनी व्हर्जन आपली वाट बघत असत. त्या चिमुकल्या मोठ्या डोळ्यात आई आलीये असे जिंकण्याचे हसरे भाव असतात.
मग आपलेही ओठ हसू लागतात, दमलेले डोळे फ्रेश होतात , आणि हात त्या पिलाचा पापा घ्यायला सरसावतात…सकाळपासूनचा ताण एका क्षणात विसरल्याच फिलिंग मग आपसूक येऊन जातं.
सुख म्हणजे नेमकं तरी दुसरं काय असत !!!
अगदी चित्रदर्शी.
अगदी चित्रदर्शी.
खूप छान लिहिले आहे. सगळे जणू
खूप छान लिहिले आहे. सगळे जणू काही डोळ्यासमोर उभे राहिले.
धन्यवाद लोकहो.
धन्यवाद लोकहो.
मी कधीतरी, कुठेतरी 'मुलांचे
मी कधीतरी, कुठेतरी 'मुलांचे चेहरे बघून डोळे निवतात' असा शब्दप्रयोग वाचला होता. एक महिन्याच्या कैलास यात्रेला गेले, तेव्हा मुलगा दहावीला होता. म्हणजे तसा मोठा होता. तरी महिन्याभराने त्याला पुण्याच्या विमानतळावर बघितलं, तेव्हा डोळे निवणं म्हणजे काय? त्याचा अनुभव आला.
आता तर तो अमेरीकेत आहे. त्यामुळे भेटी तशा कमीच. कधी आम्ही गेलो तर, नाहीतर व्हिसा, स्टँपिंग, नोकरी शोध इत्यादी गडबडीतून त्याचं येण्याचं जमलं तर. जेव्हा भेटू, तेव्हा आपल्याला रिचार्ज करून घ्यायचं!
Pages