वृत्तान्त - अमितव गटग -ठाणे -११ मे

अर्थ पार वेगळे काही ठिकाणी १८० अशांत वेगळे >>> अर्थ अशांत का आहेत पण?

भाषा प्रवाही आहे हे पूर्णपणे मान्य असल्याने इतरांच्या चुका काढत नाही, तेवढा अभ्यासही नाही. पण माझं लेखन मात्र मला जास्तीत जास्त निर्दोष हवं आहे. आपापलं बघते, जगाशी काही देणंघेणं नाही. जास्त सर्वसामायिक धोरण प्रत्येक गोष्टीत आणलं की आपलं हमखास बिघडतं.

वृत्तांत/ वृत्तान्त ठरवा एकदाचे. लोकमान्य टिळकांनी जसा 'संत' शब्द तीन प्रकारे लिहिला तसं गटगच्या शीर्षकात करेन की काय वाटतेय. 'गंगाराम आणि गाढव' गोष्ट कुठपर्यंत आली?

इतरांच्या चुका काढत नाही, ... आपापलं बघते, जगाशी काही देणंघेणं नाही.
अशानेच मराठी माणूस मागे पडतो.

वादे वादे जायते तत्त्वबोध:! तेव्हा वाद घालणं ही आपली नैतिक जबाबदारी आहे.

'मराठी भाषा आणि वाद घालणे' या दोन्हीचाही गंडा बांधून शिष्या करून घे. लोक म्हणायला हवेत "एक स्वाती काही कमी होती का त्यात अजून.... "

नैतिक जबाबदारीचे बुमरॅंग

जसे दीन आणि दिन.
मन आणि मण दोन्हीचे अर्थ खूप वेगळे आहेत पण कोणी मनाला मण लिहिले तर त्याला म्हणायचं काय आहे ते समजून घेईन आणि पुढे जाईन. कारण त्याच्या दृष्टीने मनाला मण म्हणणं हेच बरोबर आहे. असो.
मुळात गाव - गावात, मन - मनात लिहिताना वा वर, ना वर कुठे देतो अनुस्वार ? देहात ( देहामध्ये) लिहिताना हा वर अनुस्वार का द्यायचा ? देहात लिहिलं की देहामध्ये देहांत लिहिलं की मृत्यू.

इंग्रजीत असे कितीतरी शब्द आहेत ज्याचे आपण वापरतो ते अर्थ पार वेगळे काही ठिकाणी १८० अशांत अंशात वेगळे आहेत. का त न!
>>>

लिटरली

अस्मिता

>>> त्याच्या दृष्टीने मनाला मण म्हणणं हेच बरोबर आहे.
मला वाटतं इथे शुद्ध व्हर्सेस अशुद्ध लेखन आणि प्रमाणभाषा व्हर्सेस बोली संभाषण यांत गल्लत होते आहे.
भरतचा मुद्दा लेखनाबद्दल होता.

तेही नियम बदलत असतात, अर्थात. कित्येक अनुच्चारित अनुस्वार (उदा.. दंव) आता लिहिले जात नाहीत असं पाहिलंय - नियम बदलला असेल तर माहीत नाही.
पूर्वी नांव (नाम) आणि नाव (होडी) वाचून निराळे समजत असत, आता दोन्ही शब्द 'नाव' असेच लिहितो आपण.
नुक्त्यावरून (नुक्तीच ) चर्चा झाली होती. असो.

धागा काय, आपण बोलतोय काय!
ते 'वाहनांमागची वाक्ये'वाले कोण ते येतील बरं का.

मन आणि मण दोन्हीचे अर्थ खूप वेगळे आहेत पण कोणी मनाला मण लिहिले तर त्याला म्हणायचं काय आहे ते समजून घेईन आणि पुढे जाईन. कारण त्याच्या दृष्टीने मनाला मण म्हणणं हेच बरोबर आहे. >>>> ह्याला नक्की लिमिट काय ? असं समजून घेऊन पुढे जायचं असेल अर मग कुठले नियम ठरवायलाच नको.

एक उदाहरण आठवलं. मीना प्रभुंनी त्यांच्या कुठल्यातरी पुस्तकात "तिथल्या चौकात खलबल मचली होती" असं काहितरी लिहिलं म्हणून इथे बरीच चर्चा झाली होती. आता हे शब्द वाचून त्या चौकात नक्की काय घडत असेल हे आपल्या समजू शकतं. डोळ्यासमोर येऊही शकतं. म्हणून हे योग्य मराठी समजायचं का ?

(इथे बर्‍याच पोस्टी होत्या, सगळ्या वाचल्या नाहीत.. शेवटच्या पानावर ही चर्चा दिसली म्हणून नाक घातलं!)

मी एकदा चुकून मुलं दाव्याला लागतात लिहीलेले म्हणजे बच्चे दांव पे लग जाते है .... खरडपट्टीत्मक माइल्ड निषेधात्मक टोमण्यासम, प्रतिक्रिया आलेल्या होत्या.

परागने परभाषेतल्या शब्दांचा आणखी एक नवीन मुद्दा आणलेला आहे या ठिकाणी.

भरतगुर्जी, भोआकफ!

स्वाती, पहिला दुसरा तिसरा तिन्ही मुद्दे पटले.

परागने परभाषेतल्या शब्दांचा आणखी एक नवीन मुद्दा आणलेला आहे या ठिकाणी. >>>> म्हणून तर विचारतो आहे की लिमिट काय ? कुठपर्यंत "समजून घेतलेलं" चालतं ?

हो. प्रश्न व्हॅलिड आहे.

मन - मण - जर सांख्यिक टक्केवारी बरीच असेल. असेच वळण अनेकांच्या जीभेस असेल तर चालून जावे. अर्थात समजून घ्यावे.

तिथल्या चौकात खलबल मचली होती - या अशा प्रकारच्या सरमिसळीची टक्केवारी किती? अगदी कमी. मग चालवुन घेउ नये. म्हणजे टिका करणे ठिकच. त्यात लेखकांवर जास्त जबाबदारी असते.

धागा काय, आपण बोलतोय काय! >>
धागा कुठला का असेना 'तण, मण आनी धण अर्पूण' लिहीत रहावे.

बाकी लोकांना खायला काय मागवलं यात जास्त रस..
मिष्टान्नम् इतरे जना:! >>> परफेक्ट. हपा इथे येत असेल तर तो बरोब्बर त्या सुभाषिताचे विडंबन करेल (गटग मधे प्रमुख पाहुणे काय बघतात, उपस्थित माबोकर काय बघतात, उपस्थित नॉन-माबोकर काय बघतात हे, आणि इतरांना मिष्टांन्नात इंटरेस्ट हे मूळ सुभाषितातील वाक्य तेच). त्याने तसा विडा उचलावा. खुद्द गटगमधे कोणी कसलाच विडा उचलला का अजून बाहेर आलेले नाही. लिटरल वा मेटॅफोरिकल विडा.

"तेरी सारी हरकते मैं तो नोट करूं तुझे थाने में लेजाके मैं रिपोर्ट करूं" >>>

अशांत अर्थ इकडे लोक अनुच्चारित अनुस्वार, वापरातून गेलेले अनुस्वार वगैरे सखोल घुसलेत आणि तिकडे अमित "शब्दात कोठेतरी अनुस्वार आला ना, मग झाले तर" मोड मधे

'मराठी भाषा आणि वाद घालणे' या दोन्हीचाही गंडा बांधून शिष्या करून घे. लोक म्हणायला हवेत "एक स्वाती काही कमी होती का त्यात अजून >>>

भरत बॉस आहे त्यामुळे तो सांगेल त्याबद्दल नापसंती दर्शवायची असं ठरलं. >>>

बॉस झाल्यानंतरचे परिणाम पाहून पस्तावलेलेला भरत, आणि समजूत घालताना स्वाती. "बॉस मॅन भरत"

अरे काय! पुढचं गटग जवळ आलं, तरी धावतोय हा धागा अजून...

मायबोली रॉक्स! (इथे रॉक्सचा योग्य तो अर्थ घ्यालच..)

धागा गटगचा आहे की व्यकरणाचा ते कळेना

@ अश्विनी: हो न.
स्वतः शीर्षकात "गटग" असले विचित्र लघुरूप वापरतात आणि मग व्याकरणाच्या टिपा देतात.

मला सुरुवातीला प्रमाण भाषा नाही वापरली तर विचित्र वाटायचं. पण प्रमाणभाषा ही बोली भाषा नसलेल्या लोकांना हिणवण्याच्या काही केसेस पाहिल्यावर (माबोवर नव्हे इतरत्र) राग यायला लागला. कुणाला कॉम्प्लेक्स देण्याइतपत जर आपण आग्रही असू तर संवादाचे पूल आपण नष्ट करतो असं मला वाटतं.
खूप जवळचा माणूस नसेल तर मी व्याकरणशुद्ध मराठी (कोणतीच भाषा) सांगायला जात नाही. त्यामुळे तारतम्य वापरणे याबद्दल ममोंना पाठिंबा.

गटगचा धागा व्याकरण चर्चेकडे वळवण्यात माझेही दोन पैसे.

खूप जवळचा माणूस नसेल तर मी व्याकरणशुद्ध मराठी (कोणतीच भाषा) सांगायला जात नाही. <<
पण भरत आपल्या सगळ्यांना खूप जवळचे समजूनच सांगतायत..

भरत माझ्याकडे आता मो. रा. वाळंबेंची २०१२ सुधारित आवृत्ती आहे. त्यात संधी, लेखन विषयी नियमावली यात अनुस्वारांचे नियम बघितले आता. त्यात हा नियम दिसला नाही.
परंतु त्यांनी सुद्धा शेवटी अन्त या शब्दाने होणाऱ्या संधी अनुस्वार न देता न्त अशा लिहिल्या आहेत पुस्तकात.

इथे या धाग्यावर #कुणाचंकायतरकुणाचंकाय चालू आहे. पण मला ते आवडतं आहे.

इथे या धाग्यावर #कुणाचंकायतरकुणाचंकाय चालू आहे. पण मला ते आवडतं आहे. Happy <<
ते संपूर्ण गटगच 'कुणाचंकायतरकुणाचंकाय' चालू होतं.

ते संपूर्ण गटगच 'कुणाचंकायतरकुणाचंकाय' चालू होतं.>>>>> अगदी अगदी.

त्या अनुस्वाराला अनुल्लेखाने मारा कुणीतरी आता...