आठवणी... पहिल्यांदा काही केल्याच्या/अनुभवल्याच्या

सगळ्यांचे अनुभव भारी आहेत! त्यांवरून मी शाळेत खाल्लेल्या पहिल्या थोबाडितेची गोष्ट आठवली.

तसा मी लहानपणी घरी थोडाफार मार खातच होतो, पण शाळेत अगदी गुणी मुलगा होतो. त्यामुळे मला पहिल्या बाकावर बसवायचे (हे लॉजिक काय आहे, मला अजून कळले नाहिये. व्रात्य मुले मागे बसली तर त्यांच्यापर्यंत पोहोचायला जास्त कष्ट लागतील ना? असो). चौथीत असताना एकदा बाईंनी ठरवलं की सगळ्यांचा काहीतरी खेळ घ्यायचा. त्यांनी दोन गट पाडले व सांगितलं की एका गटाने दुसर्‍याला प्रश्न विचारयचा, आणि तो आला तर त्यांना गुण, नाहीतर पहिल्या गटाला गुण; मग तसंच दुसर्‍या गटाने करायचं. 'तर मग मुलांनो, आपल्या ह्या नवीन खेळाला नाव काय द्यायचं बरं?' कुणी म्हणलं 'बाई, प्रश्नोत्तरे', कुणी 'बाई, कोडी', कुणी 'बाई, सवाल-जवाब', कुणी अजून काही. वर्गात एकच दंगा सुरू झाला. त्या सर्व गोंधळाच्या वर आवाज चढवून मी म्हणालो 'बाई, तमाशा' !! 'क्क्काआआआआआय्य्य्य्य्य?????' बाई ओरडल्या आणि माझ्या उत्तरावर फिसकन हसलेल्या आजूबाजूच्या लोकांसकट पूर्ण वर्ग गप्प-गार झाला. त्याचं काय आहे, की तेव्हा टीव्हिवर शनिवार/रविवार मराठी चित्रपट लागायचा आणि त्या वेळी त्यांनी सलग वेगवेगळे तमाशापट दाखवले होते. त्यात मी पाहिलं होतं की एक बाई स्टेजवरून दुसरीला 'ऐका ..... टण्टण्टण...' वगैरे करून काहीतरी कोड्यात प्रश्न विचारायची आणि दुसरी तिला त्यावर उत्तर देऊन अजून एक सवाल टाकायची. त्यामुळे माझ्या बालबुद्धीची अशी समजूत झाली होती की तमाशा म्हणजे दोन बायकांचे ग्रूप्स एकमेकींना कोडी घालतात. पण एवढं सगळं बाईंना समजावून सांगायची अक्कल आणि हिम्मत तेव्हा कुठे होती! मी नुसताच बाईंकडे घाबरून बघत राहिलो. काही कळायच्या आत काडकन माझ्या कानाखाली बसली आणि बाई म्हणाल्या, 'पुन्हा असं म्हणशील?'. माझं नक्की काय चुकलंय हेच मला कळेना. पण आपण काहीतरी मेज्जर लोचा केलाय, एवढं त्या थोबाडीतीमुळे कळलं होतं. त्यामुळे पुढे काही विचारत न बसता मी गपगुमान 'नाही' असं म्हणालो. पण माझ्या चेहर्‍यावरती प्रश्नचिन्ह तसंच होतं.

हरचंदजी भारीए किस्सा !

हरचंद पालव

वरचा टिपचा किस्सापण भारी आहे

एकदा मी आणि माझी मैत्रीण आमच्या एका लग्न झालेल्या मैत्रिणीकडे गेलो होतो. ती आमच्यापेक्षा तीनेक वर्षांनी मोठी. आम्ही दोघी मध्यमवर्गीय तर तिचं सासर गडगंज श्रीमंत आणि घरातल्या अनेक पद्धती आमच्या दोघींसाठी पूर्ण नवीन होत्या. त्यामुळे आम्ही जरा दबूनच वावरत होतो. पण तिच्या घरचे वागाबोलायला एकदम चांगले आणि मोकळे होते. त्यांनी आग्रह केला म्हणून आम्ही राहिलो तिच्याकडे. रात्री झोपायला गेलो तेव्हा थोड्या वेळाने मैत्रीण गप्पा मारायला आली आणि आल्या आल्या म्हणाली, ' हे काय, तुम्ही बेडकव्हर का नाही काढलंत?' आम्हाला बेडकव्हर म्हणजे काय तेच माहिती नव्हतं. मग आम्ही बेडवरून उतरलो तसं तिने ते बेडकव्हर काढलं. आत छान बेडशीट होतं. आम्ही कव्हरलाच बेडशीट समजून झोपलो होतो. उशाही कव्हरखालीच होत्या, पण आम्हाला वाटलं होतं की असेल हीपण यांची पद्धत.

असेल हीपण यांची पद्धत >>

तमाशाचा किस्सा मस्त आहे...ह.ह.पु.वा. हा धागा एकदम मस्त आहे.

लहानपणी पहिल्यांदा फोन मी वापरला होता ते मला अजून आठवते. आमची बदली रत्नागिरीला झाली व बाबा बॅकेत होते म्हणून बॅकेतर्फे रहाण्याची व्यवस्था होती. तेथे फोन ही होता. (त्याचा नंबर २६४७ हा अजून आठवत आहे). बरेच दिवस मला कोणी फोन करेल म्हणून वाट बघितली तर कोणीच केला नाही. बाबा फोनला हात लावू देत नव्हते. (मुळात जे फोन यायचे किंवा केले जायचे ते बाबांचेच असायचे). एक दोनदा wrong number आलेला ऐकला. ते म्हणजे काय असते हे समजून घेतले.

एकदा सर्वांची नजर चुकवून आपणच एक wrong number लावायचा असे ठरवले. बाबांच्या फोनच्या वहीतून बघून एक नंबर निवडला आणि ठरवले की ह्या नंबरला फोन लावायचा आणि विचारायचे की दुसराच नंबर आहे का ते. तेवढेच फोन वर बोलायची संधी मिळेल. मग एका दुपारी आई झोपलेली असताना तो नंबर फिरवला. जशी फोनवरून दुसरीकडच्या आवाजाची रिंग वाजायला लागली तसा माझ्या पोटात खड्डा पडला. चार पाच रिंग नंतर तिकडून फोन उचलला गेला. कोण्या बाईने फोन उचलला आणि रुक्ष आवाजात "हॅलो, कोण बोलतंय" असे विचारले. तो आवाज ऐकून माझी तंतरली. मी घाबरून माझे नाव सांगितले. मग तिने काम काय आहे आणि कोणाशी बोलायचे आहे हे विचारले. मी मग थोडे उसने अवसान आणून wrong number विचारायाच्या ऐवजी तिचा जो नंबर होता तोच नंबर आहे का विचारले. त्यावर तिने "नंबर बरोबर आहे, कोणाशी बोलायचे आहे आणि काय काम आहे?" असे विचारले. त्यावर मला काहीच बोलता आले नाही. तिने मला परत माझे नाव विचारले व सरळ माझ्या बाबांना बोलावले. चुकून बाबांच्या वहीतुन मी त्यांच्याच ऑफिसचा नंबर निवडला होता. आणि त्या बाईने नाव व आडनाव ऐकून घरचा फोन असावा असे समजून बाबांना फोनवर बोलावले. बाबांनी शांतपणे कशाला फोन केला ते विचारले. बाबांचा आवाज ऐकून मला सुरूवातीला बरे वाटले पण नंतर धडकी भरली. मला काहीच व्यवस्थित बोलता येत नव्हते. मग मी काहीतरी गुळमुळीत बोलून फोन ठेवला. नंतर थोड्यावेळाने बाबांनी फोन करून आईशी बोलून घेतले. त्यांना वाटले घरी काहीतरी प्रॉब्लेम झाला म्हणून मी फोन केला काय.

नंतर संध्याकाळी घरी आल्यावर बाबा ओरडतील असे वाटले होते. पण बाबा काहीच बोलले नाहीत. पण नंतर त्यांनी मला फोनचा वापर कसा करायचा, कसे बोलायचे ते शिकवले.

मस्त धागा.
लिफ्ट, तमाशा... मस्त किस्से.

DI ........ R चा किस्सा भारीये

"डी आर पाटील आला होता काय?">>>>>>>> बापरे ! वाचलात. आम्हालाही एक पाटील सर होते पण कडक शिस्तीचे असले तरी हसतमुख होते, हळवे पण होते.

बाकी किस्से पण जबरी आहेत.

>>>खूप दिवस मोबाईलवर नंबर डायल करणे म्हणजे हॉटेलमध्ये वेटर समोर दिसत नसताना तो आहे असे समजून ऑर्डर देत असल्यासारखे वाटायचे Lol>>> हाहाहा भारीये.
.
>>>>त्यात मी पाहिलं होतं की एक बाई स्टेजवरून दुसरीला 'ऐका ..... टण्टण्टण...' वगैरे करून काहीतरी कोड्यात प्रश्न विचारायची आणि दुसरी तिला त्यावर उत्तर देऊन अजून एक सवाल टाकायची. >>> खी: खी: शनिवारी फार मराठी शिणेमे पाहील्याचा परिणाम.

सगळ्यांचे किस्से मस्त आहेत..
माझा पण sanitizer चा एक किस्सा आठवला
6 7 वर्षापूर्वीची गोष्ट असेल. एका जवळच्या नात्यातील लग्न होत म्हणून मी ताई सोबत पहिल्यांदाच पार्लर ला गेले होते. क्लीन अप करायला बसल्यावर पार्लर वाल्या काकूने हात पुढे करायला सांगितला आणि एक जेली सदृश्य पदार्थ हातावर दिला. घरी कधी कधी मी alove veera जेल चेहऱ्याला लावायची मला वाटले ही तशीच एखादी जेल असेल आणि क्लीन अप चेहऱ्याला करायचं आहे तर हा पदार्थ पण चेहऱ्याला लावायचा असेल म्हणून मी एकदम गूड गर्ल सारखं ते चेहऱ्याला चोपडून टाकले त्यावर ताई आणि पार्लर वाली दोघी हसायला लागल्या. मला काहीच कळेना काय चुकल ते. नंतर तिने चेहरा धुवायला सांगून ती जेल म्हणजेच आपली सद्याच्या काळातील मूलभूत गरज Sanitizer आहे हे सांगितले आणि त्याचा वापर कसा करायचा ते पण सांगितले. Hand wash आणि travelling करताना मी paper soap वगैरे वापरायचे. Sanitizer मात्र कधीच वापरले नव्हते आणि असा काही प्रकार असतो तेच माहित नव्हते.
त्या दिवशी चांगलीच फजिती झाली पण मला कुठं माहीत होत नंतर हेच sanitizer खिशात घेऊन फिरावं लागेल

मला गंमत वाटते आहे की "कळायला लागल्यानंतर प्रथम मुलाशी / मुलीशी बोलणे" याबद्दल कुणीच लिहिले नाही.

कॉलेजमध्ये असतांनाची गोष्ट. गावाबाहेरचं जग न पाहिलेला एक मित्र आम्हा मित्रमंडळीबरोबर पहिल्यांदा मुंबईला आला होता. एका हॉटेलमध्ये जेवायला गेल्यावर सहज त्याची फिरकी घ्यावी म्हणुन टेबलावर ठेवलेल्या टिश्युपेपरकडे बोट दाखवत एकाने "हे जपुन वापरा. खुप महाग असतात." असं सांगितलं. जेवण झाल्यावर सगळे बाहेर पडलो तर हा आपला गालात हसतो, सांगायला तयार नाही. शेवटी खोदुन विचारल्यावर "ह्या पठ्याने आपलं जेवणाचं बिल वसुल केलं" असं सांगुन त्याने खिश्यातुन हॉटेलमधुन ढापलेला टिश्यु पेपरचा गठ्ठा काढुन दाखवला.

हे जपुन वापरा. खुप महाग असतात >> हे पर्यावरणाच्या दृष्टीने बरोबरच आहे. काही लोक एक पुरेसा असताना भसाभस चार चार वापरतात, त्यांना हे सांगायला पाहिजे. पाण्याने हात धुवायची सोय असेल तर शक्यतो वापरुच नयेत.

पहिल्यांदा जेव्हा दाढीसाठी सलून मध्ये बसलो होतो तेव्हा जसजसा गालावरून ब्रश फिरत होता अन फेस होत होता तसतस गुदगुल्या वाटत होत्या. मी गालातल्या गालात हसत होतो

भारी किस्से सगळ्यांचे

माझा दुचाकीचा अनुभव ( तसा पहिला नाही म्हणता येणार)
तर झाले असे होते की तेव्हा म्हणजे गेअर वाली बाईक नुकताच शिकलो होतो म्हणजे ६-७ दिवसच झाले असतील. मी आणि मित्र मस्तपैकी हुंदडत होतो बाईक चालवायला शिकलो या उत्साहात.आणि अश्यातच माझ्याकडून गाडीचा क्लच लिव्हर तुटला. गाडी पण नवीनच होती. आम्ही घाबरलो. गाडी चालू करून पाहिली चालू झाली. (तेव्हा एवढी अक्कल कुठे की गाडी चालू करायला क्लच लिव्हर चा काही संबंध नसतो. आताच्या गाड्या सेल्स स्टार्ट आहेत ज्या गियर मध्ये क्लच दाबून सुरू होतात पण तेव्हा हे तंत्रज्ञान नव्हत splendour ला.) गाडी चालू केली क्लच न दाबता गियर टाकला की झटका देऊन बंद व्हायची. आमची अजून फाटायची.मनात म्हटलं आपली आज घरी बिन पाण्याची. खूप प्रयत्न केले काहीच होईना. नाही हा करता करता एक शक्कल लढविली. मित्राला म्हटल तू बाजूला थांब. मी फुल accelerator देतो आणि लगेच पहिला गियर टाकतो. तो बाजूला झाला आणि मी ठरवल्याप्रमाने केलं. गाडी direct हवेत एवढी की तिचा मागचा mudguard जमिनीवर टेकला आणि गाडी पूर्ण ९० अंशात फिरून (दक्षिणेकडून पश्चिमेकडे) दाणकन आपटली. मी पूर्ण ताकदीने हॅण्डल धरून ठेवलं त्यामुळे पूर्ण गाडी पडली नाही. माझ्या घशाला कोरड पडली होती. धाबे दणाणले होते. मित्र ही थरथर कापत होता. रस्त्यावर गर्दी जमा झाली. काय झाले विचारणा सुरू झाली. आमच्या सुदैवाने त्या गर्दीत आमच्या शेजारचे गॅरेज वाले काका पण होते. प्रॉब्लेम त्यांच्या लक्षात आला त्यांनी गर्दी पांगवली आणि गाडी क्लच ची वायर ओढून की अजून काही करून गाडी चालू केली (म्हणजे झटका देऊन बंद न होता पुढे जाईल अशी चालू केली) आणि गॅरेज मध्ये आणली. मग गाडी चे बिल,पेपर ई.मागवून मग showroom मधून नवीन क्लच् लिव्हर आणून बसवला.
आणि मग आम्ही relax झालो. घरच्यांनी घोडे गाढव लगावले ते वेगळे सांगायला नको. तेव्हा एवढे पण डोकं चाललं नाही की आपण गाडी धक्का मारून नेऊ शकतो.
आज पण जेव्हा तो मित्र भेटतो तर कधी कधी हा किस्सा आठवून त्यावर पोटभर हसल्याशिवाय राहवत नाही.

बापरे डेंजर किस्सा यमराज!!

यमराजांना यमलोक आठवला असेल त्या अनूभवात.

रेडा सोडून दुचाकी हातात घेतली तर पंचाईत होणारच

रेडा सोडून दुचाकी हातात घेतली तर पंचाईत होणारच >> nice one

भारीए किस्सा यमराज यांचा !!

>>>रेडा सोडून दुचाकी हातात घेतली तर पंचाईत होणारच>>>

मी बहुतेक BSc च्या दुसऱ्या वर्षाला असतानाची गोष्ट आहे. माझा मुख्य विषय इलेक्ट्रॉनिक्स होता आणि नवीन नवीनच printed circuit board (PCB ), सोलडेरिंग वगैरे शिकलो होतो (बेसीक). त्या वेळेला आमच्याकडे Voltage चा issue होता आणि त्यामुळे बऱ्याच वेळा घरातली tube light सुरु व्हायची नाही.

माझ्या मामेभावाने (जो आमच्या घराजवळच राहायचा, माझ्याच वर्गात होता आणि माझ्या एवढाच ज्ञानी होता ), कुठूतरी मासिकामधून एक कात्रण कापून आणले. त्यात छोटेसे सर्किट आणि डिस्क्रिपशन होते कि ज्यामुळे हा प्रॉब्लेम solve होतो. मग काय, फुल excitement मध्ये आम्ही ठरवले कि हे सर्किट बनायचे आणि आमच्या घराच्या tube light ला जोडून पाहायचे. घरचे खुश होतील आणि शाबासकी मिळेल वगैरे वगैरे ..
लगेच कामाला लागलो, Component वगैरे जास्त नव्हते आणि बजेट मध्ये होते त्यामुळे १-२ आठवड्यात ते विकत आणले, PCB मार्किंग वगैरे केले आणि एका वीकएंड ला सर्किट बनवून टाकले. नेमके त्या वीकएंड ला माझे वडील आणि मामा दोघेही बाहेरगावी कामानिमित्त गेले होते त्यामुळे आई जरा कुरकुरत होती कि तेआल्यावर काय करायाचे ते करा पण आम्हाला कसला दम निघतोय. आम्ही Tube light भिंतीवरून काढाली,सर्किट जोडले आणि बटण चालू केले. १-२ वेळा tube light ने डोळे मिचकावले आणि सर्किट ने पेट घेतला. आम्हाला काही कळायच्या आत भिंतीवरच्या मीटरमध्ये मोठा आवाज झाला आणि घरातली सगळी light गेली.

आई ,बहिण आणि आम्हीपण घाबरलो . काय करावे कळेना . संध्याकाळची वेळ होती आणि अंधार पडायला सुरवात झाली होती. मामेभाऊ वायरमन ची चौकशी करायला गेला पण कोणी मिळाले नाही. ती रात्र मेणबत्तीच्या प्रकाशात काढली. आई मध्ये मध्ये आम्हाला ऐकवत होती पण करणार काय? जास्त काळजी हि होती हि काय मोठा झोल तर नाही झाला ना मीटर मध्ये आणि वडील आल्यावर काय?

दुसऱ्या दिवशी वायरमन आला. नशीबाने फक्त फ्युज उडाला होता तो त्याने फिक्स केला पण Tube light ने राम म्हटला होता. नवीन आणावी लागली . २ दिवसांनी मामा आणि वडील परत आल्यावर माझी आणि मामेभावाची बिनपाण्याची झाली हे वेगळे सांगायची गरज नाही

ट्यूबलाईट आणि बाइक - दोन्ही किस्से भारी आहेत