निसर्गाच्या गप्पा (भाग १६)

मानुषी... वॉव.. कथेतलं दृष्य दिसतंय.. मज्जा आली असेल या रस्त्यांवरून चालताना..

दिनेश.. सॅक म्हंजे पोतं?.. नाय ब्वा..पोत्यात कपडे भरून आण्णं न्हाय जमायचं..

इथे भटकायला तेच पाहिजे. नाजूक हँडबॅगा नाही कामाच्या !
जैसा देश वैसा भेस.

शशांक, फोटो दाखवून मला डिवचलेय बरं का. आता मुद्दाम त्या बागेसाठी जाईन >>>> दिनेशदा - तुम्ही तिथे जरुर जा - तुम्हाला फारच आवडेल ती बाग....
रच्याकने तुमच्या कॉलनीतल्या बागेचे फोटोही मस्तच ...

मानुषी - सर्व फोटो सुंदरच...

गौरीने स्वहस्ते बनवलेला आकाशकंदीलही सुरेखच ......

इथेच परवा एक अगदी जायंट साइझ बेडुक दिसला होता. काय पर्सनॅलिटी होती! >>>> मानुषी
बेडुकॅलिटी हा शब्द जास्त बरोबर होईल .... माणसं फार बेंगरुळ असतात त्याच्यापुढे - असं माझं म्हणणं नाहीये - एका नृत्यातील ख्यातनाम दिग्गजांचे म्हणणे आहे - त्यांच्या शिष्यांना ते आधी नीट उभे कसे रहायचे ते शिकवायचे - त्याकरता ते म्हणायचे की बेडुक देखील अतिशय डौलदार बसतो, आणि माणूस असून तुम्हाला नीट उभे देखील रहाता येत नाही !!!- आधी नीट उभे रहायला शिका, नीट चालायला शिका, नीट हातवारे करायला शिका - बाकी नृत्य वगैरे नंतर बघता येईल ....

मी पाहिलंय - साधी माशी काय, नाकतोडा काय - सगळे सगळे अग्दी मस्त - नैसर्गिक पोज घेऊन बसलेले असतात... आपण माणसे फारच कसे तरी दिसतो त्यांच्यापुढे ....

काल संध्याकाळी एक गंमत पाहिली - वसूबारसेनिमित्त पुण्यात अनेक ठिकाणी ते गाय-वासरु पूजन चालू होते...

एके ठिकाणी तो गायीचा मालक ओरडत होता - फक्त पूजा करा, ते खायला वगैरे काही देऊ नका... मी त्याला हळूच बाजूला घेऊन विचारले तर तो म्हणाला - अहो, हे पोळी वगैरे काही या गाईचे अन्न नाहीये - एखादी पोळी ठीके पण या इतक्या पोळ्या आणि गोडाधोडाचे खाऊन पोट बिघडेल ना गायीचे !!!.... या शहरी लोकांना काय कळणारे यातले ???.....

बेडुकॅलिटी हा शब्द जास्त बरोबर होईल >>>>>>>>>
गौरी आकाशकंदिल मस्तच!

या फराळाला !

वॉव, किती सुरेख दिसतायत लाडू, कलरपण छान.

भारतातून रवाळ बेसन घेऊन आलो होतो, जरा जास्तच मन लावून भाजले

नि ग कर्स, दिवळी आणि नव वर्शाच्या हार्दिक सुभकामना !!

वॉव, सुप्पर्ब दिस्ताहेत लाडू, मन लावून भाजलेले बेसन....

आहा हा .. बेसन्लाडू माझ्या आवडीचे. हे तर चक्क सोनेरी दिसताहेत... काय मस्त लागत असतील ना

सोनेरी रंग यायला त्यात मिल्क पावडर घातलीय

मस्त लाडू.

मिल्क पावडर चे प्रमाण द्या.

दिवाळी संपली ना? की अजून फ़राळ संपवताय? आहात कुठे सगळे?

भोसले, वेगळी कृती लिहिलीय.

काल मी झाडावरचा पिकलेला आंबा हाताने तोडून खाल्ला. असे झाडावरचे पिकलेले फळ तोडून खाण्यातली
मजा काही औरच असते. त्याची सर बाजारात ( मुद्दाम पिकवलेल्या ) फळाला येणे शक्यच नाही.

अगदी खर आहे दिनेशदा, करवंदे जालितून तोडून खायला काय मज्जा येते , ती विकत घेऊन खाण्यात नाही

आणी जांभळं , बोरं, डाळिंब ही

वर्षू, खोटे वाटेल पण माझ्या ( आणि कदाचित शोभा / प्रज्ञाच्याही ) लहानपणी कोकणात डाळींबाची झाडेच नव्हती. बाजारातही ती क्वचितच असत. पुढे कमी पावसाच्या प्रदेशात त्यांची लागवड यशस्वी झाली व नवीन
जाती आल्या त्यावेळी ती बाजारात मिळू लागली. तरी अजून कोकणात विशेष दिसत नाहीतच.

आमच्या एम पी त ही झाडं भरपूर होती ,प्रत्येक घरात .पण.मित्रांच्या बागेत घुसून त्यांच्या

बागेतल्या झाडांवर डल्ला मारण्याची मजा काही औरच... लांब वरच्या अंधार्‍या स्वैपाकघराच्या अरुंद खिडकीतून एखादी काकू,मावशी ही आम्हाला पाहून न पाहिल्यासारखं दाखवी....

कितीतरी दिवसांनी आले...मस्त वाटलं.
मानुषी समुद्रकिनार्‍यावर गेलीस की नाही कशेळीच्या? अप्रतिम नजारा दिसतो तिथे.
असा काहीसा...

आणि तिथली पाणी काढायची ही सिस्टम. हिला काय म्हणतात कुणी सांगेल का?

हल्ली आमच्याकडे कपडे धुवायच्या पाथरीवर कावळे रोज आणून काहीतरी टाकतात..मासे इ. खाल्लेलं नसतं आणि खायला येतपण नाहीत नंतर. काल सकाळी मी काढून टाकलं तर दुपारी दुसरं काहीतरी आणून टाकलं होतं. जसं काही रिकामी पाथर बघवत नाही अशा प्रकारे. हा काय प्रकार आहे काही कळत नाही...

हं........अगं पिशी गेली कित्येक वर्षं कशेळीला गेले की बीचवर जातोच आम्ही सगळे! अगदी व्हर्जिन म्हणावा तसा किनारा आहे. सुंदर! आणि बीचवर जाण्यासाठी आमच्या घरापासून थोडा डोंगर चढावा उतरावा लागतो ती आणखी एक वेगळीच मजा. पण यावर्षी नाही जमलं!
हो आणि या पाणी काढण्याच्या सिस्टीमला काहीतरी म्हणतात(स्पेसिफिक नाव) बहुतेक विचारून सांगते.
आणि वरचा फोटो कनकादित्य मंदिरातलाच का?

हं.......काही वेळा कावळ्यांचं वागणं अगम्यच असतं!
काल कडुलिंबावरून काहीतरी वेगळाच कर्कश्य आवाज आला. पटकन लक्षात आलं की हा नेहेमीचा पक्षी नाही.
पळत जाऊन पाहिलं तर एक जोडी लिंबावर बसलेली. नाहीच कळलं कोणता पक्षी ते. चोच थोडी लांब आणि बाकदार. राखाडी रंग. भारद्वाजापेक्षा मोठा. मी गच्चीत गेले तर दोघेही उडून गेले. चांगले लांब मोठे पंख होते. हॉर्नबिल नक्की नसावा. (आमच्या नगरात ?)खूप चुटपुट लागली.

वा काय मस्त लाडू आहेत. तों.पा.सु.

>>मी पाहिलंय - साधी माशी काय, नाकतोडा काय - सगळे सगळे अग्दी मस्त - नैसर्गिक पोज घेऊन बसलेले असतात... आपण माणसे फारच कसे तरी दिसतो त्यांच्यापुढे .... >>> अगदी खरं

आपल्या दिवाळी अंकात आलेली माझी कविता
http://vishesh.maayboli.com/node/1336

कशेळी गावचे भुषण असलेले श्री कनकादित्य मंदिर रत्नागिरिपासून ३२ आणि राजापुरपासून ३५ किमी अंतरावर आहे. आपल्या भारतात फार कमी सूर्यमंदिर आहेत. सौराष्ट्रात प्रभासपट्टण, उत्तरप्रदेश, मध्यप्रदेश या भागात काही सूर्यमंदिर आहेत. रत्नागिरी जिल्ह्यात राजापुर तालुक्यातील हे सर्वात मोठे देवालय गावच्या मध्यभागी विस्तिर्ण सपाट प्रदेशात बांधले आहे. या मंदिराला उज्ज्वल अशी ऐतिहासिक पार्श्वभुमी लाभली आहे. मंदिरात जी आदित्याची मूर्ती आहे ती सुमारे आठशे वर्षापूर्वी सोमनाथ नजिकच्या सूर्यमंदिरातून आणली गेली आहे.

कशेळीचा कनकादित्य

अय्या जागू! परत आले हे तुझ्याकडे पाहुणे?

माझ्या ग्रिल्समधलं कबुतराचं पिल्लू मोठ झालं. बहुतेक उडालं आता कारण कालपासून दिसत नाहिये. आता ग्रिल्स आणि खालचा सज्जा घासून धुवायला हवाय. भरपूर सडा घातलाय