टोक्यो 'आऊटडोअर्स' गटग पार पडलं!

हो हो, ज्यांच्याशी माबोवर रोज गप्पा होतात त्यांना प्रत्यक्ष भेटून खूपच आनंद झाला.

हे काय आहे? आम्हांला वृत्तांत हवाय. रिकामे ग्लास नी रुमाल नकोयत.

कालचा दिवस भर इथे यायला वेळच झाला नाही.
असो सगळ्यांना विजयादशमीच्या शुभेच्छा. (जरा उशीरच झालाय पण असुदे.)
तर गटग भाग एक : आमचा भोंडला
मी आणि लेक अडिच वाजल्यापासुन तयार होऊन पाहुण्यांची वाट बघत होतो. मधे मधे माझी काही काम आणि मावश्या कधी येणार याची लेकीची भुणभूण चालुच होती.
बरोबर तीन वाजता मंजिरी आणी तीची लेक एकदम छान नटुन थटुन आल्या. आडो आणि तीची मैत्रीण यांना जरा उशीर होणार असा फोनही आलाच होता मंजिरी कडे.
मग त्या दोघींची वाट बघत आमच्या मस्त गप्पा झाल्या. मंजिरीच्या मुलीने एक छान पैकी ग्रीटींग कार्ड करुन ,त्यावर अतिशय नीटपणे मराठीत मेसेज लिहुन आणला होता माझ्या लेकीसाठी. मुलींनी जरावेळ फक्त एकमेकीकडे बघितलं. मग सुरुवातीची भीड चेपल्यावर माझ्या लेकीने कांगारु उड्या मारल्या खुप. (ती स्टाईल आहे तीची , एखाद्याशी गप्पा मारायच्या आधी असं उड्या बिड्या मारुन दाखवते ) त्यानंतर मग एकदम गट्टी जमली. मंजिरीच्या लेकीच्या पर्स मधे ओरिगामी कागद होते ते काढुन दोघींनी ट्युलिप्ची फुलं बनवली. ती आम्हि मग हत्तीला वाहिली! त्या दोघि रंगल्यावर आम्हि आमच्या गप्पा चालु केल्या एक चहाचा राउंड झाला. तरी आडो येत नाही अस बघुन आम्हाला जरा टेन्शन आलं कि या हरवल्या की काय. पण तेवढ्यात या दोघी आल्याच. त्या दोघि एकदम चुकीच्या दिशेच्या ट्रेनमधे बसुन टोक्योला छोटासा फेरफटका मारुन आल्या होत्या. आडोला पहिल्यांदाच बघत असुन सुद्धा, आम्ही एकमेकीला अगदी छान ओळखतो असच वाटत होतं. पहिल्यांदा भेटलो अस खरच वाटलच नाही.
आल्या आल्या आमच्या भरपुर गप्पा झाल्या. लगेच विषय सॅटी मधल्या नुडल्स कडे वळला. त्यावर एक चर्चासत्र झाले. तोपर्यंत मी खरतर परत चहा ठेवायला हवा होता , पण विसरलेच गप्पांच्या नादात. आडोच्या मैत्रीणीला मायबोलीवर येण्यासाठी पटवणं चालु होतं. मग आम्हाला आठवलं की भोंडला करायचा आहे.
हत्तिला ठेवुन, रांगोळी नसल्याने समोर क्रेयॉननेच नऊ ठिपके काढले !! आणि आमची गाणि सुरु केली. माझ्याजवळ गाण्यांच्या प्रिंट होत्या पण त्यातली गाणि जरा वेगळी होती. पहिलंच गाण मी विसरले आहे याचाही साक्षात्कार झाला मला. ते गाणं मंजिरीच्या आठवणिप्रमाणे म्हटलं. मग मात्र आठवायला लागली पटापट. गाणी ऐकुन मुलीना जाम मज्जा वाटत होती. कहर म्हणजे "सासुरवाशीण सुन रुसुन बसली... " या गाण्यात आम्हाला एकही दागिना आठवेना. चार बायकांना गाणं म्हणताना दागिने आठवु नयेत याचं आम्हालाच अतिशय आश्चर्य वाटलं, पण आम्हि लगेच गाण मॉडर्न करुन त्यात दागिन्यांऐवजी जीन्स , मिनीस्कर्ट असे छान बदल केले !! शेवटच्या "आड बाई आडवणी" गाण्यात आम्हाला यमके आठवेनात म्हणजे साखळी - सकाळी याच्या पुढे काही आठवेना. तेव्हा गुलमोहोरच्या कविता अजुन वाचायला हव्या होत्या अस प्रकर्षाने जाणवलं. ते आम्ही बोलुनही दाखवलं. तेवढच आडोच्या मैत्रिणीला माबोवर यायला कारण दिलं.
हा आमचा हत्ती. दुसरा कुठलाच हत्ती उपलब्ध न झाल्याने, लेकीच्या खेळण्यातल्या एका हत्तीवर हि जबाबदारी टाकली. त्याला सजवुन देण्याचे, मखमली झुल घालण्याचे आमिष पण दाखवले.

त्या नंतर खिरापत ओळखायचा महत्वाचा कार्यक्रम झाला. बर्‍याच वेळाने शेवटी मंजिरीने आमची एक खिरापन, दहीवडा ओळखली. तरी अजुन दोन बाकी होत्या. त्यातली एक "पुडिंग" आडोच्या मैत्रिणिने ओळखली. आणि एक "कोबीच्या वड्या" मला सांगावी लागली.
मग मंजिरीची खिरापत "नारळी भात" सुद्धा आडोच्या मैत्रिणिनेच ओळखुन तीने एकदम पाककलानिपुण असल्याचे सिध्द करुन दाखवले
यावेळि आम्हि इतका कलकलाट केला की शेवटि माझ्या लेकीने आम्हाला दम दिला "कीती मोठ्याने बोलताय तुम्हि, जरा हळु बोला. माझे कान दुखताहेत." पण आम्हि नुसतं होहो करत आमचा गोंधळ चालुच ठेवला.
खाणं आल्यावर मी फोटो काढायचा विसरलेच होते. पण आडोने आठवण करुन दिली. तरी सुद्धा घाईघाईत कसातरी फोटो काढुन आम्ही परत एकदा तोंड चालवायला सुरुवात केली. पुडींग वर आईस्क्रिम, चॉकोलेट चिप्स टाकल्यावर फोटो काढायचा होता तो पुडिंग संपल्यावरच आठवलं!
नारळीभात एकदमच सही झाला होता.
हि खिरापत

त्या नंतर आम्ही टॅक्सिने जायचे असे ठरवुन शेवटी घाईत बसनेच शिनागावाला गेलो. तिथे रेस्टॉरंट जवळच होतं पण गेल्यावर जरा भ्रमनिरास झाला. अगदिच छोटं होतं आणि मेनु पण काहि फार नव्हता. महेश येईपर्यंत आम्हि परत आमच्या बायकी गप्पा केल्या. तिथल्या वेटरकडे अगदी दुर्लक्ष केलं. महेशचे आगमन झाल्यावर परत एकदा आमच्या गप्पा मायबोली आणि अशा विषयांकडे वळल्या.रेस्टॉरंट जुन्या गाण्यांचे रिमिक्स वाजत होते. प्रत्येक नविन गाणं सुरु झालं कि कोणितरी रिमिक्सच्या नावाने बोटं मोडायचे. पावणे आठ वाजता ऋयाम येणार होता.
इथुन पुढे ओव्हर टू ऋयाम / महेश.

वाह पुर्वार्ध तर छान लिहिला आहे. पण मला एवढे सविस्तर लिहायला केव्हा वेळ होईल माहित नाही. तसेही मला शाळेत कधी आमची सहल, इ. सारखे निबंध जमायचे नाहीत. आपण ही जबाबदारी आपले लेखकू मास्तर यांच्यावर सोपवूयात.

जबरीच आहे वृ एकदम खरंच आडोला आम्ही पहिल्यांदा भेटतोय असं अजिबात नव्हतं वाटत!
थोऽडा बदल!
आडोताई सोलकरांनी मला एकटीला "आध्यात्मिक पदयात्रा" ह्या विषयावर प्रवचन दिलं (प्रयोगासहीत हं!)
लोकहो, मी आणि आडो शिनगावाला बसनी नाही गेलो. चालत चालत गेलो. पण ती "आध्यात्मिक काल्पनिक पदयात्रा" असल्याने बाकी कुणाला कळली नाही आणि त्यांना असं वाटलं की आम्ही दोघी सुद्धा सगळ्यांबरोबर बस मधेच होतो.

अरेच्या मंजिरी मी दोन्ही मुलींना सांभाळण्याची संसारीक जबाबदारी घेतल्याने हि अध्यात्मिक पदयात्रा चुकवलीच. अरेरे.
आम्हा अडाण्यांना इथे थोडे ज्ञाणप्रदाण करनार का वो?
ऋयाम भाग दोन मी लिहिण्यात मजा नाही. तो तु किंवा महेश ने लिहावा

भाग एक मधले बदल अ‍ॅडिशन्स हे सगळे मंजिरी आणि आडो कडे.

हो खरंच, मलाही सावली, मंजिरी व ऋयाम यांना पहिल्यांदा भेटतेय असं अजिबात वाटलंच नाही. माझ्या मैत्रिणीनेही हे बोलून दाखवलं. मास्तर थोडे गंभीर वाटले म्हणजे इथलं त्यांचं वागणं वेगळं असतं, व परवा वेगळं वाटलं. कदाचित आम्हां मेजॉरिटी सिनिअर सिटीझन्समध्ये बोअर झाले असावेत.

बाकी हॉटेल खरंच खूपच छोटं होतं. खाणं कसं होतं यावर नो कमेंट्स, कारण खाण्याकडे लक्षच नव्हतं त्यामुळे चव कशी होती हे सांगता येणारच नाही. परंतू ते फार महत्त्वाचं नाही कारण जपानस्थित मंडळींची भेट झाली यातच आनंद. परत कोण केव्हा भेटेल माहित नाही. एम्बीही भेटली असती तर गटगला चार चाँद लागले असते.

गटग अजेंडावर प्रामुख्याने मायबोलीवर सध्याचा प्रमुख विषय चर्चिला गेला. सुज्ञांस अधिक सांगणे न लगे बाकी मंडळाकडून मास्तरांना माझी णम्र विणंती....मायदेशात गेल्यावर मंडळातर्फे भेट घेऊन त्यांचे आभारप्रदर्शन करावे.

मस्त व्रुत्तांत. भोंडला पण ग्रेट. अर्धा व्रु बाकी आहे पण. दसर्‍याच्या हार्दिक शुभेच्छा.

काय राव तृयाम साण ओळखा की त वरुन ताकभात!

धन्यवाद अ.मामी

गटग वृत्तांत भाग २ : संक्षिप्त
भोंडल्याला जावे असा विचार होता पण अचानक कंपनीच्या कामाचे काही कॉल्स असल्याने जाणे जमले नाही. मग सात वाजता शिनागावाला पोहोचण्याच्या बेताने निघून देखील १५/२० मि. उशीरच झाला.
उतरल्यावर सावलीला फोन केला आणि विचारले तर त्या सगळ्या देव्या आधीच देवीत येऊन विराजमानलेल्या होत्या. हे देवी ढाबा अगदीच जवळ आहे ताकानावा देगुची पासुन. अगदी काही पावलांवर आहे. मी, सावली आणि मंजिरी आधी भेटलो होतोच, पण आडो यांची प्रथम भेट असुन सुद्धा जुनी ओळख असल्यासारखे वाटले. आडो आणि तिची एक मैत्रिण दोघी आल्या होत्या. मी गेलो तो पर्यंत या बायका नुसत्याच गप्पा मारत बसल्या होत्या. मग आम्ही जिंजरएल, कोला असे काही बाही मागवून गप्पा मारायला सुरूवात केली. (काय करणार नवरात्र असल्याने आणि देवीमधेच असल्याने बाकी काही मागवता येत नव्हते )
आमच्या गप्पांचा मुख्य विषय अर्थात माबो हाच होता, आता त्या गप्पांचे डिटेल्स येथे देता येणे शक्य नाही. ज्यांना हवे असतील त्यांनी बेत्सुनी तोईआवासे कुदासाय.
ऋयामराव यांचे आगमन ७:४५ च्या सुमारास झाले. मग सामोसे मागविण्यात आले. खुर्च्यांच्या हल्वाहल्वीत मला जणू काही चेरमन असल्यासारखी जागा मिळाली.
मग आडो आणि सावली यांच्या कॅमेर्‍यातुन फोटो सेशन झाले. एकमेकांचे गटागटाने फोटो काढून झाले. आजुबाजुच्या गटांचे पण फोटू काढण्याची इच्छा होती ती महत्प्रयासाने रोखली.
देवीमधे नव्या लोकांनी म्हणलेली जुनी हिंदी गाणी मोठ्या आवाजात लावली होती. आमच्या गप्पांमधे तो पण विषय झाला मग गायक ओळखा आव्हाने पण करण्यात आली.
सावली आणि मंजिरी यांच्या कन्यका बिचार्‍या कंटाळल्या होत्या, मी त्यांना एक दोन हातचलाखीचे प्रयोग करून रमविण्याचा प्रयत्न केला. पण खाणे झाल्यावर त्या झोपून गेल्या.
दाक्षिणात्य पदार्थ (दोसे, उत्तपे, इ.) मागवून गप्पांच्या मधे मधे त्यांचा फडशा पाडण्यात आला.
साधारण १० वाजता देवीमधून बाहेर पडलो. मग सावली ताकुशीने आणि बाकी लोक देन्श्या ने घरला रवाना झाले.
इति लेखनसीमा !

छान वॄ. महेश

>>मास्तर थोडे गंभीर वाटले म्हणजे इथलं त्यांचं वागणं वेगळं असतं
बरोबर अगदी बरोबर. चिं.वि.जोशी पण प्रत्यक्षात खुप गंभीर होते अस म्हणतात

कमाल आहे लगेत्सु आयडी बदलून टाकला ?
या हिशोबाने या आधीच मास्तर आयडी घ्यायला हवा होता
अरे ऐसेही आयडी बदलते रहेगा ना तो जल्दीही आयडी की दुकान खोलनी पडेगी.

अरे वा!! सही झालेले दिसतय गटग. आता फोटोची लिंक द्या बरे शेपरेटली.

हे गंभीर कोण?

अरे वा! छान झालाय वृत्तांत... गटगचे फोटूपण टाका जमलं तर!

अरे वा.... मस्त झालेले दिसते आहे भोंडला आणि गटग
खुपच छान वृत्तांत लिहिला आहे. खिरापत पण खुपच छान दिसते आहे.

लई मज्जा केली राव तुम्ही सगळ्यांनी .

रैना क्या बात है ? आज खुप दिवसांनी जपान बाफवर दर्शन. तुम्ही तर जपानला बाफ विसरलातच, आजकाल डोकावत नाही अजिबात.

लिहा की मग दिवाळी सत्कारणी लागेल