भुकेले आणि माजलेले

पालकांची चूक असंही नसेल.बऱ्याच जणांना ताटातलं सगळं संपवणे हे गरिबीचं लक्षण वाटतं.>> दिल्लीला काही लग्नात हा प्रकार पाहिला. याबाबत नॉर्थवाले विशेषतः पंजाबी लोकांच्या लग्नात तर फार उतमात दिसतो. दारूसुद्धा पेगमध्ये थोडी शिल्लक ठेवावी असा काही संकेत असतो बहुदा. सगळी दारू ढोसल्यास गरीब मानत असतील. मी नाय घेत पण एवढ्या महागड्या मद्याची उधळपट्टी मी तर नसती केली.

वरच्या वादावरून एक किस्सा आठवला. पुण्यात राहणाऱ्या तेलगू कलीगची गोष्ट. भावाचा पगार गलेलठ्ठ पण पहिला लॉकडाऊन लागला त्यावेळी घरातला किराणा संपला होता. खाणारी चार तोंडे. त्यातली दोन चिल्लीपिल्ली. भाताशिवाय त्याच्या नोकरी करणाऱ्या बायकोला इतर काही येत नव्हतं. सोसायटीने मग प्रत्येक घरातून सामानाची यादी मागवली. याने त्यात पाच किलो तांदूळ मागवला. जेव्हा सामान पोचलं तेव्हा याला फक्त दीड किलो तांदूळ मिळाला. कारण काय तर *सर्वांना पुरायला हवा म्हणून प्रत्येक घरात झालेले वितरण मागणीपेक्षा बरेच कमी करण्यात आले होते.* स्थानिक असल्याने आम्ही काही मदत करू या अपेक्षेने बिचाऱ्याने फोन केला तेव्हा फार वाईट वाटलं. पुण्यात नसल्याने काहीही करता आले नाही. मला नाही वाटत महिन्याला लाखाच्या वर कमाई करणाऱ्या त्या कुटुंबाने त्या प्रसंगानंतर कधी अन्न वाया घातले असावे. शिवाय अन्न वाया गेल्याने पुरावठ्यापेक्षा मागणी वाढते, परिणामी महागाई वाढते. आपण वाया घातलेल्या भांडभर भातामुळे दोन कुटुंबे उपाशी झोपतील असा विचार मनात यायला हवा.

आपली कुवत, व्यक्तिस्वातंत्र्य अमर्याद असले तरी उत्पादनक्षमतेला मर्यादा आहेत. जेवढे लागेल तेवढेच बनवा/ घ्या. अर्थात हे optionalच आहे, बळजबरी नाही.

अर्थात हे optionalच आहे, बळजबरी नाही. >> आवडलंच. हल्ली काही सुचवायचं तरी घाबरायला होतं. लगेच बळजबरी करताय म्हणतात. हे असं डिस्क्लेमर आवडलंच!!!!!

बळजबरी करू नये, हे बरोबर आहे. पण मग असे पण म्हणू नये की रोज पुरणपोळी खायचं सोडून आमटीभात काय खात बसलाय? ज्याला/जिला जे आवडेल ते करावे.

महत्त्वाचे म्हणजे, लेख आवडला.

बऱ्याच जणांना ताटातलं सगळं संपवणे हे गरिबीचं लक्षण वाटतं>>>

मी_अनु हा प्रकार माझ्या सासरी आहे. चपाती किंवा भाकरी चा तुकडा मुद्दाम टोपलीत ठेवणे.

सुंदर संवाद. मलाही थोडं लिहावं वाटलं.

मला वाटतं अन्न वाया घालवण्यामागची कारणं विस्तृत आहेत.
मी असा माजोरा होतो. कॉलेजला असताना होस्टेलला रहात होतो. सुट्टी लागली आणि घरी आलो की आई समोर बसून आग्रह करून खाऊ घालायची. मला राग यायचा आग्रहाचा. मी मुद्दाम उष्टं टाकून उठायचो.

एकदा पैसे संपले. 'ठीकाय' म्हटलं. वडील टाकतीलच अकाऊंटला. नेमकं वडीलांना त्या दिवशी जमलं नाही. मी दोनेक दिवसांपूर्वीच खानावळ बदलली होती. अकाऊंटमध्ये खडखडाट असल्यानं आगाऊ पैसे भरले नव्हते. मी जेवायला खानावळीत गेलो. पहिला घास हातात घेतला. खानावळीच्या मालकानं तितक्यात विचारलं, “पैसे आणलेस का?” मी “नाही” एवढं म्हणेपर्यंत हातातला तो घास हातात राहिला आणि मालकानं समोर वाढलेलं ताट उचलून नेलं. मी तडक उठून खोलीत गेलो आणि लहान मुलासारखा रडलो. अपमान झाला म्हणून नाही, वाईट वाटलं म्हणून नाही. मला प्रचंड भूक लागली होती पण खायला काही नव्हतं. त्या असहाय अवस्थेत मी दाराची कडी लावून हुंदके देऊन रडलो. त्या दिवशी मला समजलं अन्नाची किंमत (price) काय आणि मूल्य (value) काय असते.

एकदा एका प्रसंगी अक्षरश: भूक आवरेना. जवळ अन्न नाही. खिशात पैसे होते, पण अन्न मिळेल अशी व्यवस्था कुठं नव्हती. तेंव्हा आंब्याची आणि जांभळाची कोवळी पानं खाल्ली, कच्चे बटाटे खाल्ले.

एकदा गंमत म्हणून आम्ही दोघं मित्र तीन तास सायकल हाणत एका जत्रेला गेलो. काय काय खायचं, कशी कशी मजा करायची. पोहोचल्या-पोहोचल्या आधी उसाचा रस प्यायला गेलो. दोन ग्लास ऑर्डर केले आणि मित्रानं खिशात हात घातला..... पैसे कधीतरी रस्त्यात पडून गेले होते. आम्ही तसंच उठलो. आता परगावात कोण जेऊ घालील? सूर्यास्त होत आला होता. तसेच पाय ओढत परतीच्या वाटेला लागलो. एका ठिकाणी विहीरीवर मोटर चालू होती. पोटभर पाणी पिऊन घेतलं. भूक मरेना. भीक कशी मागावी समजेना. दोनदा धाडसानं कोणाला तरी जेवण मागू असं ठरवलं, पण असं एखादं शेतातलं घर दिसलं की जायला पाय वळेनात, बोलायला जीभ धजेना. उसाचे ट्रक जात होते रस्त्यानं. एखादा अर्धा ऊस कुठं कुठं दिसे. पण गाडीखाली चिरडलेला. चांगला मिळाल्यावर खाऊ म्हटलं. ऊस चांगला मिळेना. पायातलं बळ सरत चाललं होतं. शेवटी असे चिरडलेले ऊस घेऊन बरा भाग खायचा असं करत रात्री १० वाजता होस्टेलला पोहोचलो. अन्नानं आमची जागा आम्हाला परत दाखवून दिली होती.

एकदा आम्ही चार मित्रांनी २-३ एकर शेतात लावणी केली. आठ दिवस कमरेत वाकून चालत होतो. अन्न कसं येतं त्याची जाणीव झाली.

आईनं गहू निवडले. नंतर चुकून खाली सांडलेले अर्धाभर मूठ गहू तिनं काडीकच-यातून वेचून घेतले. मला कवडी कमवायची अक्कल नव्हती, पण ज्ञान गरजेपेक्षा जास्त होतं. मी चेष्टा केली. “आपल्याला काय भीक लागली आहे का?” असं म्हणून मी ते गहू अक्षरश: उधळून दिले. आई चिडली. वडील शांतपणे बोलले. दोनेक दिवसांनी त्यांनी मला बोलावलं आणि दाराबाहेर बोट दाखवलं. रेशनच्या दुकानाची गाडी आली की रस्त्यावर धान्य सांडायचं. गाडी आताच येऊन गेली होती. त्याकाळी लखपती असणारे वयस्कर गृहस्थ मातीसकट ते धान्य धोतराच्या सोग्यात भरून घेत होते. केवळ त्यांचे चार पैसे वाचावेत म्हणून नाही. त्यांचं म्हणणं होतं, “ते अन्न आहे. त्यामुळं आपण जगतो. ते असं कोणाच्या पायाखाली का यावं? ते फुकट येत नाही. म्हणून ते वायाही घालवायचं नाही.”

केवळ दोन वेळच्या जेवणासाठी काम करणारी माणसं पाहिली. त्याच्या नजरेतून अन्न पाहिलं आणि मला लाज वाटू लागली.

माझा माज कोणी सांगून उतरला असता का? हा प्रश्नच आहे.

तीन वर्षांपूर्वी पायी चाललो होतो. तरुणाई त्या भागात जमा होऊन संध्याकाळी कारणी लावते. एक वाढदिवस होता आज. मित्रांनी मोठा केक आणला. कट्ट्यावर ठेवून त्यानं कापला असं झालं आणि ज्यानं आणला त्यानं पूर्णच्या पूर्ण केक उचलून कापणा-याच्या चेह-यावर मारलाच. इतरही मुलं मुली पुढं झाले आणि केकचे हाताला लागतील ते तुकडे ओरबाडून त्याला चेह-याला, केसांना थापून टाकले. टिश्यू पेपरला हात पुसत ते सारे समाधानानं पार्टीसाठी रवाना झाले. एक घास केकचा कोणी खाल्ला नाही. तिथं २-३ लहान मुलं फिरत होती. त्यांनी ते केकचे तुकडे वेचून खायला सुरुवात केली.
मी फक्त पाहत रस्त्याच्या पलीकडं उभा होतो. कदाचित हा रस्ता कधीच ओलांडता येणार नाही इतका रुंद होता.

वाया घालवणं आणि न घालवणं यातली कोणती गोष्ट आपल्याला आपल्या मुलांना अभिमानानं शिकवायला आवडेल?

थोडं अवांतर. असंच आठवलं म्हणून.
आम्हाला इतिहासाचे शिक्षक होते. एकदा उन्हाळ्याच्या सुट्टीत लग्नाला गेले. सोलापूर की उस्मानाबाद असं काही तरी. उन्हाचा तडाखा. लग्नसराई. रस्त्यावरून शिक्षकांच्या समोरून डुलत चालणा-या गटापैकी एकजण वाकला आणि भडा-भडा ओकला. दारुसोबत खाल्लेले शेंगदाणे दारुसोबत खाली डांबरी रस्त्यावर पडले. बस. फक्त दारु आणि शेंगदाणे. शिक्षक लग्न लावून, जेवून खाऊन, आप्तेष्टांच्या गाठी-भेटी गप्पा आटोपून नातेवाईकांसोबत परत निघाले. तेच ठिकाण. उन्हं तापून उतरली होती. पालातली लहानशी पोरं रस्त्यावर भटकत होती. त्यांना रस्त्यावर शेंगदाणे सांडलेले दिसले. त्यांनी त्यातले मोठे मोठे शर्टला पुसून खायला सुरू केले.

अरिष्टनेमी, प्रतिसाद अंगावर आला पण अतिशय पटला.

अरिष्टनेमी, बापरे! सुन्न करणारा प्रतिसाद.
रवींद्र पिंगे यांच्या एका पुस्तकात असाच एक लेख वाचला होता. ते कुठल्यातरी गेस्ट हाऊसला उतरले होते. सोबत आणलेला शिरा खराब झाला म्हणून त्यांनी पानात घालून बाहेर झाडाखाली ठेवून दिला. तिथे काम करणारे गडी होते, त्यातल्या एकाने आनंदाने दुसऱ्याला सांगितलं.. हा बघ शिरा मिळाला मला..शिरा पिंग्यांनी सांगितलं, अरे त्याला बुरशी आलीय. तो म्हणाला, मला चालतं.

प्रथमतः, कुमार यांचे म्हणणे पूर्ण मान्य आहे, खाण्याची गरज न ओळखता खाणे मागवणे हे पूर्ण पणे अयोग्य आहे. ह्याचे स्वातंत्र्य असावे का ? तर हो. आपल्याला हवे तसे पैसे उधळण्याचा हक्क असावाच, आणि अन्न वाया घालवण्याचा हक्क सुद्धा असावा, म्हणजेच कायद्याने काही शिक्षा बिक्षा देऊ नये.
पण असे न करण्यास प्रोत्साहन द्यावे का ?- १००% द्यावे. त्याकरिता "माजलेले" हि उपाधी काही अयोग्य नाही. आणि माझ्या दृष्टीने एखादी गोष्ट व्यापक पातळीवर अयोग्य गोष्ट असेल तर जजमेन्ट होणारच.

पण अन्नपदार्थाची चणचण हे जगातल्या उपासमारीची कारण आहे का ?

नाही. उपलब्ध अन्न विकत घेण्याइतपत पैसे नसणे हे उपासमारीचे मुख्य कारण आहे. सर्वांना पुरून उरेल इतके अन्न आपण निर्माण करतोच, सध्यातरी.

मागे यूट्यूबवर एका हॉटेलाची माहिती पाहिली होती. ते जर रिकामे ताट आणले तर ते डिस्काउंट देतात. मला ऐकून पण छान वाटलं होतं...
https://youtu.be/AHoABEdAFmQ?t=965

छान लेख, विषय तसेच प्रतिसाद...

पुर्वी राजे, जहागीरदार यांच्या जेवणाच्या टेबलावर असेच जास्तीचे जेवण मांडुण ठेवलेले असायचे.
विशेषतः युरोपातील चित्रपट / चित्र वगैरे बघितले तर लगेच लक्षात येईल.
राजाला भेटायला आलेल्या प्रजेचा, ईतर पाहुण्यांचा व राजवाड्यात काम करणा-अयंचा असा विश्वास दृढ व्हावा की आपला राजा खुप श्रीमंत आहे, त्यांच्या नजरेत ती श्रीमंती भरावी म्हणुन असे केले जात असे.
जेवणाच्या टॅबलावरची श्रीमंती -> capable of ruling -> powerful

सर्वांचे प्रतिसाद छान. मी लहान असताना ते वर्षाचं धान्य वाळवताना सांडलेलं धान्य आम्ही भावंड कायम गोळा करायचो बाबा करताना त्यांचं बघून. आणि पानात काही टाकायचं नाही ही शिस्तच होती घरात.
माझा मुलगा लहान असताना पानात उरली भाजी की नको म्हणायचा . पण सांगितलं की खायचा , खरं दर वेळी सांगायला लागायचं. आणि सारखं पनीर, ग्रेव्हीवल्या भाज्या कर , नेहमीच जेवण काय सारखं सारखं करतेस असं म्हणायचा.
तो 12 वर्षांचा असताना संभाजी भिडे मोहिमेला गेला त्याच्या बाबांबरोबर.
तिथे रोज 25 - 30 किमी डोंगरातून चालायला लागतं ,स्लीपिंग बॅग आणि 4 दिवसांची शिदोरी बरोबर घेऊन. अर्थात टिकणारेच पदार्थ दिले होते मी. पण त्याला कडक भाकरी वगैरे आवडत नव्हती. गुळपोळी, दशम्या, मेथीचे पराठे बरेच दिले होते आवडतात म्हणून. डोंगरात असल्याने काही खायला मिळत नाही आणि आंघोळ ही झरा, तलाव लागल्यावरच मिळायची. तर 3 ऱ्या दिवशी त्या मेथीच्या पराठ्यांना बारीक वास यायला लागलेला. पण दिवसभर चालून त्याला इतकी भूक लागलेली की ते वास येत असलेले पराठे त्याने खाल्ले, कधी नव्हे ते कडक भाकरी खाल्ली.
मग घरी आल्यावर परत केव्हातरी पानात भाजी उरलेली पण मला स्वतःहूनच म्हणाला मोहिमेत असं जेवण पण किती छान लागतं ना? आणि मी न सांगता तेव्हापासून ताट स्वच्छ व्हायला लागलं.

अरिष्टनेमी खूप छान प्रतिसाद.
व्यक्तिस्वातंत्र्याला विवेकाची जोड आवश्यक आहे.

आमच्या इन्स्टिटुटच्या मेसमध्ये दररोज ब्रेकफास्ट-लंच-डीनर साठी प्रत्येक वेळी अंदाजे 250-270 मुले-मुली जमतात. पण कधीही उष्टे अन्न टाकत नाहीत, कारण तसे केल्यास रू. 50 दंड भरून द्यावा लागतो. त्यात कोणत्याही प्रकारची ढिलाई दाखवली जात नाही. दर महीन्याच्या सुरूवातीला प्रत्येक वर्गातील 2 अश्या एकूण 10-12 जणांना महीनाभर मेस सांभाळण्याची जबाबदारी दिली जाते. तर हा माझा मित्र किंवा मैत्रीण आहे म्हणून त्याने/तिने उष्ट टाकले तरी सोडून दे असे मुळीच चालत नाही. नवीन विद्यार्थ्यांना पहील्याच दिवशी ह्याची कल्पना दिली जाते. त्यामुळे तिही वचकून असतात, आणि पुढे लागेल तेवढेच घेण्याची सवय लागते. ह्यात काही महाभागही असतात, पण वाद घालणार्यांना रू. 500 दंड असतो. ह्या सर्वाचा परीपाक म्हणजे मेसमधील अन्न अजिबात वाया जात नाही.

मागील काही प्रतिसादांतील अतिशय आवडलेली वाक्ये :

“आपली कुवत, व्यक्तिस्वातंत्र्य अमर्याद असले तरी उत्पादनक्षमतेला मर्यादा आहेत. जेवढे लागेल तेवढेच बनवा/ घ्या.”

“वाया घालवणं आणि न घालवणं यातली कोणती गोष्ट आपल्याला आपल्या मुलांना अभिमानानं शिकवायला आवडेल?”

“एखादी गोष्ट व्यापक पातळीवर अयोग्य गोष्ट असेल तर जजमेन्ट होणारच.”

“व्यक्तिस्वातंत्र्याला विवेकाची जोड आवश्यक आहे.”

कधी कधी restaurants मधील जेवण अतिशय तिखट किंवा मसालेदार असतं. जर तुम्ही रोज इतके मसालेदार/ तिखट जेवत नसाल तर ऑर्डर केलेला पदार्थ सगळा संपवणे कठीण होऊन बसते. आता ह्यावर उपाय म्हणजे 'कधी restaurants मधे जेवायला जाऊच नये' हा नाही. अनेकदा इच्छा नसतानाही केवळ गरज म्हणून restaurant मधे जावेच लागते. आम्ही दरवेळेस वेटरला ऑर्डर देण्यापुर्वी 'हा पदार्थ फार तिखट नाही ना?' असा प्रश्न विचारतो. 'तो तिखट नाही' असं वेटरने खात्रीपूर्वक सांगितले तरी अनेकदा आम्हाला तो तिखट वाटू शकतो. अश्यावेळेस केवळ आपल्यावर "माजलेले" असा शिक्का बसू नये म्हणून तो तिखट पदार्थ संपवणे ही एक मोठीच शिक्षा ठरते.

इच्छा आहे तिथे मार्ग निघतो.
** सोय / गरज / अडचण म्हणून आपण जनरली जवळपास जातो बाहेर जेवायला, आवडत्या ठिकाणी पुन्हा जातो. तिथल्या चवी / खास पदार्थ / आपल्याला जमणारे आयटम माहीत असतात.
** हौस, नावीन्य, लाँग ड्राईव्ह, food joint explore करणे, एकाच ठिकाणी पुन्हा न जाणे -- यात तुम्ही म्हणताय ते होऊ शकते.
** काही ठिकाणी मेन्यू कार्डवर तिखटपणाची लेव्हल दर्शवितात.
** हॉटेलवाल्यांना धंदा हवा असतो. वेटरपेक्षा वरिष्ठ स्टाफला विचारल्यास जास्त खात्रीची उत्तरे येतील?
** निवडलेल्या पदार्थांची सँपल टेस्ट मागावी, मूळ ऑर्डरपूर्वी?
** आपण खाऊही शकणार नाही इतके जहाल हॉटेलवाले क्वचितच बनवतील. कारण पाणी पिऊन पोट भरल्यावर लोक पुढची डिश मागवायची शक्यता कमी.
** अर्धे पदार्थ फिके, अर्धे तिखट / अज्ञात मागवले तर दोन्ही एकमेकाना सावरून नेतील.
** सोबत सॅलड, ताक, दह्यातले रायते असल्यास जीभ कमी हुळहुळेल.
** त्यातून उरलेच तर पार्सल घेता येईल. घरी सुधारून खाता येईल.
** पार्सल मिळते की नाही माहीत नसेल तर जाताना आपले डबे घेऊन जाता येईल.
** मला अन्न वाया घालवायचे नाहीये हे मनाशी पक्के असले की अजूनही मार्ग सुचतील.
प्रश्न बाह्य शिक्क्याचा नाही तर आतल्या जाणिवेचा असतो.

प्रश्न बाह्य शिक्क्याचा नाही तर आतल्या जाणिवेचा असतो.>>> हे पटलं

आपली कुवत, व्यक्तिस्वातंत्र्य अमर्याद असले तरी उत्पादनक्षमतेला मर्यादा आहेत. जेवढे लागेल तेवढेच बनवा/ घ्या. अर्थात हे optionalच आहे, बळजबरी नाही.>> मतितार्थ

कारवी, आपण सुचवलेले बरेचसे उपाय मला माहित आहेत. पण तरीही अलीकडे ही समस्या वारंवार येतेय.
त्यातून उरलेच तर पार्सल घेता येईल. घरी सुधारून खाता येईल >> घरी करायचा कंटाळा आला/ वेळ नाही म्हणून हॉटेल ला गेलो तर अजून हॉटेल मधून पदार्थ आणून काम का वाढवून घ्यायचे? पार्सल घरी आणून मग तसेच मोलकरणीला देणे हे करतो कधी कधी. पण हल्ली मोलकरणींनाही उरलं-सुरलं अन्न नको असतं हा अनुभव बर्‍याच वेळा घेतला आहे.
शिवाय बर्‍याच वेळा Outing साठी बाहेर गेल्यावर/ सहली साठी ४-५ दिवस बाहेर असताना हॉटेल मधे जेवण होते. तेव्हा हा पर्याय गैरलागू ठरतो.
सॅलड, ताक, दह्यातले रायते >> हे खाल्ले तर तिखटाची जाणीव कमी होते पण भूकही कमी होते मग पुन्हा ऑर्डर केलेली भाजी उरतेच.
वेटरपेक्षा वरिष्ठ स्टाफला विचारल्यास जास्त खात्रीची उत्तरे येतील>> अनेकदा वरिष्ठ स्टाफनेही चुकीची माहिती पुरवली आहे.
निवडलेल्या पदार्थांची सँपल टेस्ट मागावी, मूळ ऑर्डरपूर्वी>> हा चांगला उपाय आहे. पण सर्व हॉटेल अस करू देतील असे वाटत नाही.
प्रश्न बाह्य शिक्क्याचा नाही तर आतल्या जाणिवेचा असतो.>> ' कोणी अन्न टाकून देत असेल तर ती व्यक्ती माजलेली नसून कदाचित नाईलाजाने अन्न टाकत असेल', ही जाणीव ठेवाल अशी आशा करते.

>>>>** पार्सल मिळते की नाही माहीत नसेल तर जाताना आपले डबे घेऊन जाता येईल.
>>>
गेली ४ वर्षे मला फिरतीमुळे एका लहान गावात दरसाल जावे लागते. तिथे एक छोटी खानावळ आहे. पहिल्या वर्षीच माझ्या लक्षात आले की त्यांची थाळी मला काही संपत नाही. त्यात ३ मोठ्या पोळ्या व भात असतो. पुढच्या वेळेस मी त्यांना भात नको म्हणून सांगितले. त्याचे त्यांनी पैसेही कमी केले. मला २ च पोळ्या पुरतात. म्हणून मी एक छोटा डबा जवळ ठेवतो आणि त्यांच्या ताटातील १ पोळी आधीच डब्यात ठेवतो. तीच संध्याकाळी घरी खातो.

एखादे वेळेस डिश तिखट लागली म्हणून टाकली तर ठीक असू शकते.स्वतःच्या तब्येतीला झेपत नसताना तिखट खाल्ले नाही तरच बरे.पुढच्या वेळेपासून ही डिश अशी आहे ही आठवण नीट ठेवून दुसरे काही मागवता येईल. हॉटेल मध्ये स्टार्टर आणि नंतर मेन कोर्स मागवताना जास्त लोक असले तर हॉटेल वाले जास्त भाज्या घ्यायला सांगतात.नारिंगी पनीर तेल काजू ग्रेव्ही ने माखलेल्या भाज्या स्टार्टर नंतर त्या प्रमाणात खाल्ल्या जात नाहीत.
अश्यावेळी स्टाफ च्या आश्चर्याकडे दुर्लक्ष करून मुद्दाम कमी भाज्या मागवतो.कधी अगदीच भूक नसली तर फक्त 3 स्टार्टर मागवून 6 जणात खाऊन परत येतो.
हैदराबाद हाऊस ची बिर्याणी काय प्रकार आहे हे माहीत नसताना ऑफिस लंच मध्ये प्रत्येकी 1 बिर्याणी ऑर्डर केली होती.मग पार्सल घेऊन हॉस्टेलवर राहणाऱ्या मुलांनी रात्री डिनर म्हणून तेच खाल्ले.(कँटीन च्या फ्रीज मध्ये दिवसभर ठेवले).
एकंदर कधी तरी चुकीने वाया गेले तरी ठीक आहे.पण जे मुद्दाम पानात जास्त घेऊन नंतर टाकतात त्यांचा वैताग येतो.

Submitted by soha on 3 November, 2020 - 14:09 >>>>
मी घरीच - असते, शिजवते, खाते. बाहेरचे जग फारसे पाहिलेले नाही. त्यामुळे,
खाद्यविषयक अडचणींनी इतके चहूबाजूंनी गांजलेले लोकही असू शकतात हे माझ्या लक्षातच आले नाही हो.

बाकी अशा नित्यनेमाने, एकजात सगळ्या डिश, जहाल तिखट बनवणार्‍या २-३ हॉटेल्सची नावे द्याल का? कधी कामानिमीत्त त्याबाजूला गेले तर खाता येईल. मला डोळ्यातून पाणी कानातून कळ येईल असे तिखट आवडते.

एकंदर कधी तरी चुकीने वाया गेले तरी ठीक आहे.पण जे मुद्दाम पानात जास्त घेऊन नंतर टाकतात त्यांचा वैताग येतो.

नवीन Submitted by mi_anu>>अगदी बरोबर

प्रश्न बाह्य शिक्क्याचा नाही तर आतल्या जाणिवेचा असतो.>> ' कोणी अन्न टाकून देत असेल तर ती व्यक्ती माजलेली नसून कदाचित नाईलाजाने अन्न टाकत असेल', ही जाणीव ठेवाल अशी आशा करते.

नवीन Submitted by soha>>
*एखाद्या वेळी* नाईलाजाने अन्न टाकले तर ती व्यक्ती माजलेली नसते पण नेहमीच / रोजच अन्न टाकले तर ती व्यक्ती माजलेली आहे असेच म्हणावे लागेल.

आम्ही मंदिरात जायचो एका , रविवारी लंगर प्रसादासाठी , मुलं लहान होती तर माझं माझं ताट पाहिजे म्हणून मोठं ताट घ्यायची आणि तिथे सगळ्यांना सारखचं वाढायचे , लाइन आणि गडबड असल्याने सांगता यायचे नाही तर मुलं टाकून द्यायची आणि मला ते सहन व्हायचं नाही तर मी बरेचदा झिप lock bags न्यायचे , त्यात काढून घरी आणायचं. सगळ्या अन्नाला प्रसादासारखे समजावे , हे वाचलयं. पण तेव्हापासून कायम झिप lock bags पर्स मध्ये ठेवते ... ओझे पण होत नाही. कधी कधी टाकण्याशिवाय पर्याय नसतो मात्र.

प्लॅस्टिक टाळण्यासाठी आता बरेच स्टीलने/काचेच्या डब्यांनी रिप्लेस केलेयं/ करतेय. गरम अन्न नको वाटते त्यात , बहुतेक ठिकाणी टेक अवे चे डबडे प्लॅस्टिकचे /स्टायरोफोमचे असतात. फार अस्वस्थ होते. माझ्या माझ्या पायरेक्स/स्टील मध्ये द्या म्हणायला लाजणार नाही. काही पर्याय नाही आता. स्वतःच्या सुरक्षिततेसाठी व पर्यावरणासाठी , दोन्हीसाठी.

*एखाद्या वेळी* नाईलाजाने अन्न टाकले तर ती व्यक्ती माजलेली नसते पण नेहमीच / रोजच अन्न टाकले तर ती व्यक्ती माजलेली आहे असेच म्हणावे लागेल. >> धन्यवाद कमला. आता प्रश्न असा उरतो की लग्न समारंभात किंवा restaurant मधे अन्न टाकताना तुम्हाला एखादी व्यक्ती दिसली आणि तुम्ही त्या व्यक्तीला personally ओळखत नाही तर ती व्यक्ती रोजच अन्न टाकते असा निष्कर्ष तुम्ही कसा काढणार?
कधी कधी टाकण्याशिवाय पर्याय नसतो मात्र. >> धन्यवाद अस्मिता.

आता प्रश्न असा उरतो की लग्न समारंभात किंवा restaurant मधे अन्न टाकताना तुम्हाला एखादी व्यक्ती दिसली आणि तुम्ही त्या व्यक्तीला personally ओळखत नाही तर ती व्यक्ती रोजच अन्न टाकते असा निष्कर्ष तुम्ही कसा काढणार?...

अन्न टाकतेवेळी त्या व्यक्तीच्या चेहऱ्यावरील हावभावावरून!
जर नाईलाजाने टाकावे लागत असेल तर चेहऱ्यावर थोडेसे दुःखी किंवा अपराधीपणाचे भाव असतील आणि रोजच टाकत असेल अपराधीपणाची भावना औषधालाही नसेल!!!

धन्यवाद वि_मु
प्रश्न तुम्ही आम्ही निष्कर्ष काढण्याचा नाहीये, तर अन्न टाकणे हे चूक आहे असे आतून वाटण्याचा आहे. ज्यांना असे वाटते ते नक्कीच पुढच्या वेळी अन्न टाकावे लागणार नाही यासाठी प्रयत्न करतील.

इथे व्यक्तींच्या खाण्याचे निरीक्षण करून कोण माजलेले कोण नाही याचे प्रमाणपत्र देण्यात येईल.
इच्छुकांनी लाभ घ्यावा.