वाट..

आठवतंय तुला?

घनगर्द काळ्याकुट्ट अंधारात,
तुझा हात हातात घेऊन,
मोजून पावलं टाकताना,
हरवून गेलेलो आपण.

कुठुनसा असंख्य काजव्यांचा थवा,
क्षणार्धात सर्वकाही उजळवत,
घेऊन गेलेला आपल्याला,
रेतीभरल्या त्या अज्ञात वाटेवर.

समिंदरावर सांडलेल्या पार्‍याची,
पखरण करणार्‍या अल्लड लाटांचा,
अव्याहत गुंजणारा खळखळाट,
मनभर मुरवत पहुडलेलो आपण,
पौर्णिमेच्या चंद्राच्या उबदार कुशीत.
कधीही न विलगण्यासाठी..

आताशा ती वाट,
काटयांमध्ये कुठेतरी हरवलीय म्हणे..

आजही एखादा चुकार काजवा,
आपलं सर्वांग पेटवत,
शोधत असतो तिच्या खुणा.
रात्रभर.

मागत असतो शेवटचं देणं.